عاقبت کسانی که بيشترين همت‌شان اطفاى شهوات است!
طعم و شيرينى ناشى از ايمان براى هر كسى قابل ادراك نيست. اين لذت از آن كسانى است كه هم به لحاظ درونى و نفسانى و هم به لحاظ اعمال بيرونى شرايط خاصى دارند.
خبرگزاری میزان - 
به گزارش گروه فرهنگی ، مرحوم آیت الله العظمی حاج آقا مجتبی تهرانی در بخشی از سخنان خود درباره "آثار فردى و اجتماعى ايمان" اظهار کرده است: " ايمان آثار فردى و درونى، و اجتماعى و برونى بسيارى دارد كه در اينجا به برخى از آنها اشاره مىكنيم:
آثار فردى ايمان
1. لذت معنوى و انبساط روحى: ايمان در وجود انسان، لذتى وصف ناپذير ايجاد مىكند البته هر مرتبه از ايمان با چنين لذتى همراه نيست. لذات انسان در عالم دنيا دو دسته است:
الف: لذاتى كه اعضا و جوارح ظاهرى از ارتباط با عالم ماده كسب مىكنند. چشم از ديدن زيباييها، گوش از شنيدن صداى خوش و شامه از رايحه دل انگيز لذت مىبرد.
ب: لذاتى كه مادى نيستند و ابزار و آلاتشان نيز اعضاى محسوس نيست. مانند لذت شهرت و مقام، احساس موفقيت و در بعد انسانى خدمت به همنوع. گاه دلبستگى به خدا و رسول (ص) و اولياى الهى به مرتبهاى مىرسد كه در انسان لذت شعف انگيز و ويژهاى پديد مىآورد. اين لذت با لذتهاى بالا متفاوت است. ميان لذتهاى مادى و معنوى از دو جهت اختلاف است:
1. لذات معنوى قوىتر و ژرفتر از لذايذ مادى هستند.
2. لذتهاى معنوى پايدارترند.
در روايات از اين لذات گاهى به «طعم ايمان يا حلاوت ايمان» تعبير كردهاند و اين البته از باب تشبيه معقول به محسوس است و الا حقيقت آن، فوق اين معانى است.
طعم و شيرينى ناشى از ايمان براى هر كسى قابل ادراك نيست. اين لذت از آن كسانى است كه هم به لحاظ درونى و نفسانى و هم به لحاظ اعمال بيرونى شرايط خاصى دارند.
امام صادق (ع) فرمودهاند:
حرام على قلوبكم ان تعرف حلاوة الايمان حتى تزهد فى الدنيا [1]
بر دلهاى شما درك حلاوت ايمان حرام شده است مگر آنكه نسبت به دنيا زهد بورزيد.
زهد امرى درونى است. در روايتى ديگر، نمونهاى از اعمال بيرونى ذكر شده است:
قال على عليه السلام: لا يجد عبد طعم الايمان حتى يترك الكذب، هزله و جده. [2] بنده طعم ايمان را نمىچشد مگر آنكه از دروغ، به صورت شوخى و جديش احتراز كند.
اما ما چرا طعم ايمان را نمىچشيم؟ پاسخ، يك كلمه است: «دلبستگى به دنيا!» و كسى كه حلاوت ايمان را درك كرد، با گرايش به دنيا به تدريج طعم ايمان در ذائقهاش محو مىشود . نمونه اين افراد مؤمنانى هستند كه با پوشش شرعى، به نحو گستردهاى به خواستههاى نفسانى پاسخ مىدهند. رسول الله (ص) فرمودند:
من كان اكثر همه ميل الشهوات نزع من قلبه حلاوة الايمان
كسى كه بيشترين همتش اطفاى شهوات است، حلاوت ايمان از دلش كنده مىشود."
به گزارش گروه فرهنگی ، مرحوم آیت الله العظمی حاج آقا مجتبی تهرانی در بخشی از سخنان خود درباره "آثار فردى و اجتماعى ايمان" اظهار کرده است: " ايمان آثار فردى و درونى، و اجتماعى و برونى بسيارى دارد كه در اينجا به برخى از آنها اشاره مىكنيم:آثار فردى ايمان
1. لذت معنوى و انبساط روحى: ايمان در وجود انسان، لذتى وصف ناپذير ايجاد مىكند البته هر مرتبه از ايمان با چنين لذتى همراه نيست. لذات انسان در عالم دنيا دو دسته است:
الف: لذاتى كه اعضا و جوارح ظاهرى از ارتباط با عالم ماده كسب مىكنند. چشم از ديدن زيباييها، گوش از شنيدن صداى خوش و شامه از رايحه دل انگيز لذت مىبرد.
ب: لذاتى كه مادى نيستند و ابزار و آلاتشان نيز اعضاى محسوس نيست. مانند لذت شهرت و مقام، احساس موفقيت و در بعد انسانى خدمت به همنوع. گاه دلبستگى به خدا و رسول (ص) و اولياى الهى به مرتبهاى مىرسد كه در انسان لذت شعف انگيز و ويژهاى پديد مىآورد. اين لذت با لذتهاى بالا متفاوت است. ميان لذتهاى مادى و معنوى از دو جهت اختلاف است:
1. لذات معنوى قوىتر و ژرفتر از لذايذ مادى هستند.
2. لذتهاى معنوى پايدارترند.
در روايات از اين لذات گاهى به «طعم ايمان يا حلاوت ايمان» تعبير كردهاند و اين البته از باب تشبيه معقول به محسوس است و الا حقيقت آن، فوق اين معانى است.
طعم و شيرينى ناشى از ايمان براى هر كسى قابل ادراك نيست. اين لذت از آن كسانى است كه هم به لحاظ درونى و نفسانى و هم به لحاظ اعمال بيرونى شرايط خاصى دارند.
امام صادق (ع) فرمودهاند:
حرام على قلوبكم ان تعرف حلاوة الايمان حتى تزهد فى الدنيا [1]
بر دلهاى شما درك حلاوت ايمان حرام شده است مگر آنكه نسبت به دنيا زهد بورزيد.
زهد امرى درونى است. در روايتى ديگر، نمونهاى از اعمال بيرونى ذكر شده است:
قال على عليه السلام: لا يجد عبد طعم الايمان حتى يترك الكذب، هزله و جده. [2] بنده طعم ايمان را نمىچشد مگر آنكه از دروغ، به صورت شوخى و جديش احتراز كند.
اما ما چرا طعم ايمان را نمىچشيم؟ پاسخ، يك كلمه است: «دلبستگى به دنيا!» و كسى كه حلاوت ايمان را درك كرد، با گرايش به دنيا به تدريج طعم ايمان در ذائقهاش محو مىشود . نمونه اين افراد مؤمنانى هستند كه با پوشش شرعى، به نحو گستردهاى به خواستههاى نفسانى پاسخ مىدهند. رسول الله (ص) فرمودند:
من كان اكثر همه ميل الشهوات نزع من قلبه حلاوة الايمان
كسى كه بيشترين همتش اطفاى شهوات است، حلاوت ايمان از دلش كنده مىشود."
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *