چگونه می توان دوران سالمندی خوبی داشت؟

21:50 - 19 خرداد 1395
کد خبر: ۱۸۳۲۵۳
تنهایی در خانه و دور از اجتماع بودن سالمندان، آنها را با سیر نزولی مهارت های شناختی رو برو می کند. در حالی که ارتباط با دیگران به خصوص همسالان در دوره سالمندی بر مهارت های انسانی سالمندان می افزاید. افزایش مهارت های انسانی در سالمندی رشد ابعاد وجودی شان را بالا می برد و پویایی شان را حفظ می کند.
به گزارش گروه فضای مجازی به نقل از آستان، دکتر ابراهیم اندرخورا، جامعه شناس و مدرس دانشگاه با اشاره به مشکلاتی که سالمندان با آن روبرو هستند گفت: با توجه به اینکه بسیاری از عوامل بر مهارت شناختی افراد تاثیر گذار است و نمودار رشد را با افت روبرو می کند اما افزایش سن نیز فاکتور مهمی است که ناخودآگاه نمودار منحنی مهارت شناختی سالمندان را تغییر می دهد.

این جامعه شناس در ادامه بیان کرد: کناره گیری از جامعه و گروه دوستان یکی از خصوصیات منفی است که با کهولت سن در افراد ظاهر می شود. منزوی بودن نه تنها مشکلات جسمانی برای فرد به همراه دارد بلکه فرد سالمند را با مشکلات فکری، ذهنی و روانی متعددی روبرو می کند و تمرکز برای برخی کارها کاهش پیدا می کند.

دکتر اندرخورا با اشاره به برخی الگوهای رفتاری که در دوره سالمندی کاهش پیدا می کند افزود: شناخت تفاوت ها، یادگیری مفاهیم، جزئیات، توجه، یادآوری و توانایی حل معما مهمترین الگوهای رفتاری هستند که تحت عنوان مهارت های شناختی بیان می شوند و این موارد مهم در دوران سالمندی با مشکلاتی روبرو می شود و فرد سالمند تغییراتی در الگوهای خود می دهد.

وی ادامه داد: دوری کردن و کناره گیری از همسالان و اطرافیان در دوران کهولت الگوهای رفتاری افراد را تغییر می دهد و عملکرد ذهنی شان را با مشکلاتی مواجه می کند که همین مسائل فرد سالمند را مستعد ابتلا به آلزایمر می کند. تحقیقات نشان می دهد، سالمندانی که در مناطق کوچک زندگی می کنند و با افراد کمتری در ارتباط اجتماعی هستند زودتر به آلزایمر مبتلا می شوند. بنابراین می توان این طور برداشت کرد که فضا، مساحت و محل زندگی حتی شهری که فرد سالمند در آن سکونت دارد نیز مهم تلقی می شود و فرد سالمند را از ابتلا به برخی بیماری های دوران سالمندی دور می کند.

دکتر اندرخورا با اشاره به میزان فعالیت که یکی دیگر از فاکتورهای موثر در توانایی فکری انسان در دوران کهولت است گفت: بر اساس مطالعات صورت گرفته خانه ماندن و تنها بودن نه تنها تحرک فیزیکی را کاهش می دهد بلکه سلول های مغز و فعالیت آنها را نیز کاهش داده و کارآیی ذهنی و عملکرد مغز را با اختلالاتی روبرو می کند. از این رو مشارکت های گروهی و ارتباط با همسالان و پرداختن به امور گروهی پویایی ذهن را در دوران سالمندی حفظ می کند.

/انتهای پیام/
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.


ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *