اندر حکایت تشنگانی که قدرت می‌گیرند تا خدمت نکنند
شهید بهشتی جمله ای دارد که گفته است؛ «ما شیفتگان خدمتیم نه تشنگان قدرت» به همین خاطر هم باید گشت تا شیفته خدمت پیدا کرد نه تشنه قدرت، شاید یافتنش کمی دشوار باشد، اما برای رسیدن به گنج مقصود بدون زحمت و تلاش میسر نخواهد شد. «دعای صبح و آه شب کلید گنج مقصودست بدین راه و روش میرو که با دلدار پیوندی»
خبرگزاری میزان - 
به گزارش گروه فضای مجازی ، شهید بهشتی نمونه بارزی از شیفته خدمت به مردم بود و در این راه هم جان خود را نثار کرد و شهادت را برای خود زودتر از آنچه تصورش می شد، به ارمغان آورد. حیف برای ما که چنین خدمتگذاری را از دست دادیم که اگر مانده بود می توانست کمک حال بزرگی باشد برای راه و رهبر انقلاب.
به راحتی می توان با ملاک قرار دادن شخصیت بزرگی به مانند شهید مظلوم بهشتی، شیفته خدمت و تشنه قدرت را تشخیص داد. مردم هم می توانند با تأسی از او راه شناخت شیفته خدمت را پیدا کنند.
آنهایی که سودای قدرت دارند و تشنه مقام هستند، سکنات و وجناتشان به خوبی نشان می دهد، کافی است کمی به آنها دقت شود، آنگاه آن نهان درونشان بیرون می زند و آشکار می شود.
از زمان پیروزی انقلاب تاکنون آزمون ها و خطاهای زیادی شده است که باید کاری کرد، دیگر چنین نشود. آزمون و خطا برای تازه واردهاست آنهایی که تجربه و شناختی ندارند، برای همین است در آزمون، خطا می کنند تا تجربه به دست بیاورند. مانند کودکی که بی تجربه است و تصویری درست از دنیای خود ندارد شاید حتی انگشت اش را درون پریز برق کند، این چنین کودکی نیازمند راهنما و رهبر است، دائم باید به او گوشزد شود، حتی اگر بزرگتر هم شود، باز هم پند و اندرز نیاز اوست.
اما ماجرای این تشنه قدرت و شیفته خدمت، ماجراهای زیادی دارد که مردم هم با خیلی از آنها آشنا هستند، چون هم خودشان دیده اند و چشیده اند و هم در آن نقش داشته اند. انتخاب آنها یعنی مردم است که مسئولین را به پست و مقام می رساند تا قدرت بگیرند و خدمت کنند، یا نه! قدرت بگیرند و خدمت نکنند.
در همان روزهای نخست انقلاب در یک آزمون و خطا، فردی برای ریاست جمهوری انتخاب شد که هنوز چندی نگذشته بود «تو زرد از آب در آمد» خودتان که معنی این تمثیل را می دانید یعنی طرف، بی لیاقت و ناجور و به درد نخور از آب درآمد.
بنی صدر نمونه بارزی بود که تشنگی قدرت در آن موج می زد و برای همین هم شرایط را به گونه ای پیش برد تا این که مردم خود دیگر او را نخواستند و آنگاه حضرت امام(ره) و مجلس شورای اسلامی ورود کردند و تکلیف او را روشن ساختند.
البته رفته رفته مردم شناختشان به اشخاص بیشتر شد و در نتیجه آن، فردی خدمتگذار مردم برگزیده شد. شهید رجایی رئیس جمهور شد اما کوتاه؛ ساده زیست و بی غل و غش بود، همانهایی که شهید بهشتی آن شیفته خدمت نه تشنه قدرت را از سر راه برداشتند، رجایی را به همراه باهنرش از سر راه کنار زدند تا شاید بتوانند خود را از قدرت سیراب کنند.
سال ها گذشت تا دوران تشنگان قدرت هم کمرنگ تر شد، اما ریشه آنها برچیده نشده بود هنوز هم نشده است، دوران پر تلاطم انقلاب از جنگ و دفاع مقدس گذشت به مجلس ششم رسید که در آن عده ای بودند تشنه قدرت، که بازماندگان آن هنوز هستند و تکثیر می کنند.
دوران اوج تشنگی قدرت می دانید چه زمانی بود؟ انتخابات ریاست جمهوری 1388 را می توان اوج تشنگی قدرت دانست. که اگر سران فتنه آنگونه رفتار نمی کردند و آن عطش و شهوت قدرت را سرکوب می کردند، به چنان وضعی، کشور نمی افتاد. که البته هر دو طرف مقصر بودند یکی بیشتر یکی کمتر. اما آن طرف که تقصیرش بیشتر بود نقش بیشتری هم در آشوب و گرفتاری بیشتر داشت که هنوز هم بر دوش آنها سنگینی می کند.
قدرت طلبی و قدرت خواهی، درون آنها موج می زد، همین باعث شد که رفتارها و واکنش هایی از آنها سر بزند نابهنجار، ساختار شکنانه، قانون گریزانه و قانون شکنانه. که اگر آنها با آن سابقه دست به چنین کار کوته فکرانه نمی زدند، همچنان سرمایه ای بودند برای انقلاب و کشور، آنها السابقون انقلاب بودند، نبودند؟! اما خود را به خاطر قدرت طلبی و قدرت خواهی سوزاندند.
گمان می رفت عبرت فتنه 78 و فتنه 88 درسی باشد برای آنهایی که برای سودای قدرت آشوب و فتنه به پا کردند، نشد؛ چرا که پی به اشتباه خود نبردند که اگر برده بودند دست از اصرار بر اشتباه بر می داشتند و قائله هم ختم می شد.
اصلاح طلبان پس از انتخابات ریاست جمهوری 88 برای بازیافت خود وارد عرصه سیاسی شدند تا بتوانند خود را دوباره در سپهر سیاسی کشور محک بزنند تا شاید بتوانند قدرتی بگیرند.
چهار سال زمان کمی نبود تا آنها بتوانند و بخواهند خود را عرضه کنند. وجهه شکسته آنها برای بند زدن کار دشواری بود حتی ماهرترین بند زن هم شاید نتواند این کار را انجام دهد، اما خود را مانند چینی بند زده وارد انتخابات ریاست جمهوری 92 کردند.
اما انتخابات 92 نه آنها را بازیافت کرد نه توانستند عطش قدرت خود را بر طرف کنند. تصورشان از انتخاب روحانی برای ریاست جمهوری پیروزی آنها بود، اما اینگونه نبود.
اصلاح طلبان سعی کردند تا رئیس جمهور را وامدار خود سازند، چون اعتقاد داشتند ریاست جمهوری را مدیون آنهاست. در این سه سال گذشته هم با فعالیت های خود انتخابات مجلس شورای اسلامی و مجلس خبرگان رهبری را هدف قرار داده بودند، اما پیروزی چشمگیری را نداشتند، دلیل آن هم این است که سودای قدرت دارند که اگر سودای خدمت در سر داشتند، نه چنان بلاهایی سر خودشان می آوردند نه بر سر ملک و ملت.
تحلیل های اشتباه، اشتباه محاسباتی در برداشت ها و پیش بینی های خود، مردم را ندیدن، تهران را ایران دانستن، همه و همه باعث شد تا هواداران آنها اندک اقبالی نشان دهند و باز هم از سریر قدرت بازبمانند. نه در مجلس خبرگان توانستند قدرت بگیرند و نه در مجلس شورای اسلامی.
این که می گوییم اصلاح طلبان سودای قدرت و منفعت دارند از خودمان نمی گوییم، خودشان هم پس از سال ها به این نتیجه رسیده اند اما ما زودتر از خودشان متوجه شده بودیم و یادآوری هم می کردیم اما گوش شنوایی نبود. تصور می کردند دشمنی و عناد در کار است! ان شاءلله هیچکس دچار درد تشنگی قدرت نشود.
«...این استراتژی، اصلاحطلبان را وامی‌دارد نگاه انتقادی به خود و گذشته‌شان داشته باشند؛ همان برخوردی که طیف‌های سیاسی سنتی را هراسان می‌کند. اگر از چشم‌انداز این طیف‌ها به اصلاحطلبان نگاه کنیم می‌توان به آنها حق داد که اصلاحطلبان را سیاسیون مزاحمی بدانند. این نگاه، نگاهی کلی‌گرایانه به سیاست است. در صورتی که اجزای سیاست است که سیاست را می‌سازد. این اجزا گاه منفعت طلبانه و قدرت طلبانه است، و اصلاحطلبان نیز از این قاعده مستثنی نیستند. اما آنچه اینک آنها را از این خصیصه مبرا کرده، برخورد سلبی رقیب و پافشاری آنها در مقابل تغییر و اصلاح است. بعد از رد صلاحیت اصلاحطلبان شرایط حساسی برای آنها رقم خورده است. تعیین ترکیب فهرست و چگونگی «حضور»شان جدی‌تر از سابق شده و سنت‌گرایان بدشان نمی‌آید آنها از دور رقابت‌ها کنار بروند و به‌نوعی با صندوق‌های انتخابات قهر کنند. اما در هیچ دوره‌ای و در هر شرایطی آنها دست به این کار نزده‌اند. پافشاری بر ماندن را اصلاحطلبان نه‌تنها نوعی کنش سیاسی می‌دانند؛ بلکه ماندن را حق مسلم خود فرض می‌کنند و خود را بیش‌از‌پیش وابسته به آرمان‌های انقلاب و بنیان‌گذار آن می‌دانند. البته از سوی دیگر همین پافشاری همواره این انتقاد را متوجه‌شان کرده که نمی‌توانند از قدرت دل بکنند. باید جای اصلاحطلبان بود تا معنای استراتژی «حضور» را برای اصلاح درک کرد. ناگفته پیداست که همه اصلاحطلبان اینگونه نمی‌اندیشند، برخی از آنها سودای منفعت و قدرت در سر دارند و همین دوگانگی و نگاهِ از بیرون به اصلاحطلبان، کارشان را سخت‌تر کرده است.»
این سخن ما نیست، بلکه یک اصلاح طلب آن را سال گذشته پیش از برگزاری انتخابات مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری در روزنامه خود نوشته است. اگر چنین توصیفی از وضعیت خود را واقعی و حقیقی بدانیم و اگر پیش از آن که اصلاح طلبان بخواهند سیاست های اصلاحی خود را برای کشور پیاده کنند، خود را به دست اصلاحات بسپارند تا ناپاکی ها که همان تشنه قدرت بودن است، از بین برود، اتفاق خوبی است.
آنها اگر خود را آسیب شناسی کنند، و به این نتیجه برسند که اگر بار دیگر قدرت بگیرند و مردم هم به آنها روی خوش نشان بدهند و ریاست جمهوری و مجلس شورای اسلامی را در دست داشته باشند، آیا باردیگر این سودای قدرت و منفعت طلبی کار دست کشور و انقلاب نخواهد داد؟!
بدنه اجتماعی اصلاح طلبان فعلاً همین اندازه است. اگر آنها با مردم روراست تر و صادق تر باشند، تنها به یک قشر خاص توجه نمی کنند و توجه آنها به سوی کل مردم ایران خواهد رفت. چرا اینگونه است؟ برای این که تفکر لیبرال سرمایه داری در آنها موج می زند.
خود را بالا دست می بینند و دیگران را پایین دست. و هر آن که چنین تفکری داشته باشد، نمی تواند خدمت کند حال اصولگرا باشد یا اصلاح طلب.
به گوشه ای از سخنان و مواضع برخی اصلاح طلبان که بوی قدرت طلبی از جنس دیکتاتوری می دهد توجه کنید؛
ابراهیم اصغر زاده - کیهان - ۶/۲/ ۷۷
حتی علیه خدا هم می توان تظاهرات کرد.
ابراهیم اصغر زاده - آفتاب امروز - ۲ / ۶ / ۷۸
اگر مجوز راهپیمایی به هر گروه بر اساس قانون داده شود اشکال ندارد، حتی علیه خدا ...
محمد کاظم محمدی اصفهانی - روزنامه ایران - ۲۴ / ۴ / ۷۹
مردم حق دارند همه مسئولین را به سوال کشیده و از آنها انتقاد کنند حتی اگر آن مسئول، پیامبر و امام معصوم باشد، بلکه به خود خدا هم می توان اعتراض کرد و او را فتنه گر نامید.
محمد خاتمی در اولین سالگرد دوم خرداد در دانشگاه تهران:
اگر دین هم در برابر آزادی قرار بگیرد این دین است که باید محدود شود نه آزادی!
عطاءالله مهاجرانی - آریا - ۱۶ / ۱ / ۷۹
نظریه غیرت دینی ویران کننده اندیشه و فرهنگ و تمدن است.
... و از این دست سخنان و مواضع که در پی پیاده کردن چنین تفکراتی در جامعه بودند و البته هستند، بسیار است. آنها اصلاحات را در قاموس خود اینگونه می دانستند و می پنداشتند.
آنها یعنی اصلاح طلبان گرچه توانستند بخشی از خود را بازیافت کنند و تعدادی را به مجلس شورای اسلامی بفرستند، اما توجه داشته باشند حضور و ظهور با هم بسیار تفاوت دارد. بروز یافتن مثبت چیزی است که مردم می خواهند، حتی آنهایی که رأی خود را به اصلاح طلبان داده اند، توقعی غیر از آنچه که از زبان آنها گفته شد خواهان هستند.
انتخابات مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری با برگزیده شدن روسای آنها وزن سیاسی اصلاح طلبان را روشن ساخت و انتحاب دکتر لاریجانی در مجلس شورای اسلامی دوره دهم و آیت الله جنتی در مجلس خبرگان دوره پنجم نکته کوچکی نیست که بتوان با توجیه آن را از سر گذارند. اصلاح طلبان نیازمند اصلاح خود هستند سپس جامعه.
/انتهای پیام/
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.
به راحتی می توان با ملاک قرار دادن شخصیت بزرگی به مانند شهید مظلوم بهشتی، شیفته خدمت و تشنه قدرت را تشخیص داد. مردم هم می توانند با تأسی از او راه شناخت شیفته خدمت را پیدا کنند.
آنهایی که سودای قدرت دارند و تشنه مقام هستند، سکنات و وجناتشان به خوبی نشان می دهد، کافی است کمی به آنها دقت شود، آنگاه آن نهان درونشان بیرون می زند و آشکار می شود.
از زمان پیروزی انقلاب تاکنون آزمون ها و خطاهای زیادی شده است که باید کاری کرد، دیگر چنین نشود. آزمون و خطا برای تازه واردهاست آنهایی که تجربه و شناختی ندارند، برای همین است در آزمون، خطا می کنند تا تجربه به دست بیاورند. مانند کودکی که بی تجربه است و تصویری درست از دنیای خود ندارد شاید حتی انگشت اش را درون پریز برق کند، این چنین کودکی نیازمند راهنما و رهبر است، دائم باید به او گوشزد شود، حتی اگر بزرگتر هم شود، باز هم پند و اندرز نیاز اوست.
اما ماجرای این تشنه قدرت و شیفته خدمت، ماجراهای زیادی دارد که مردم هم با خیلی از آنها آشنا هستند، چون هم خودشان دیده اند و چشیده اند و هم در آن نقش داشته اند. انتخاب آنها یعنی مردم است که مسئولین را به پست و مقام می رساند تا قدرت بگیرند و خدمت کنند، یا نه! قدرت بگیرند و خدمت نکنند.
در همان روزهای نخست انقلاب در یک آزمون و خطا، فردی برای ریاست جمهوری انتخاب شد که هنوز چندی نگذشته بود «تو زرد از آب در آمد» خودتان که معنی این تمثیل را می دانید یعنی طرف، بی لیاقت و ناجور و به درد نخور از آب درآمد.
بنی صدر نمونه بارزی بود که تشنگی قدرت در آن موج می زد و برای همین هم شرایط را به گونه ای پیش برد تا این که مردم خود دیگر او را نخواستند و آنگاه حضرت امام(ره) و مجلس شورای اسلامی ورود کردند و تکلیف او را روشن ساختند.
البته رفته رفته مردم شناختشان به اشخاص بیشتر شد و در نتیجه آن، فردی خدمتگذار مردم برگزیده شد. شهید رجایی رئیس جمهور شد اما کوتاه؛ ساده زیست و بی غل و غش بود، همانهایی که شهید بهشتی آن شیفته خدمت نه تشنه قدرت را از سر راه برداشتند، رجایی را به همراه باهنرش از سر راه کنار زدند تا شاید بتوانند خود را از قدرت سیراب کنند.
سال ها گذشت تا دوران تشنگان قدرت هم کمرنگ تر شد، اما ریشه آنها برچیده نشده بود هنوز هم نشده است، دوران پر تلاطم انقلاب از جنگ و دفاع مقدس گذشت به مجلس ششم رسید که در آن عده ای بودند تشنه قدرت، که بازماندگان آن هنوز هستند و تکثیر می کنند.
دوران اوج تشنگی قدرت می دانید چه زمانی بود؟ انتخابات ریاست جمهوری 1388 را می توان اوج تشنگی قدرت دانست. که اگر سران فتنه آنگونه رفتار نمی کردند و آن عطش و شهوت قدرت را سرکوب می کردند، به چنان وضعی، کشور نمی افتاد. که البته هر دو طرف مقصر بودند یکی بیشتر یکی کمتر. اما آن طرف که تقصیرش بیشتر بود نقش بیشتری هم در آشوب و گرفتاری بیشتر داشت که هنوز هم بر دوش آنها سنگینی می کند.
قدرت طلبی و قدرت خواهی، درون آنها موج می زد، همین باعث شد که رفتارها و واکنش هایی از آنها سر بزند نابهنجار، ساختار شکنانه، قانون گریزانه و قانون شکنانه. که اگر آنها با آن سابقه دست به چنین کار کوته فکرانه نمی زدند، همچنان سرمایه ای بودند برای انقلاب و کشور، آنها السابقون انقلاب بودند، نبودند؟! اما خود را به خاطر قدرت طلبی و قدرت خواهی سوزاندند.
گمان می رفت عبرت فتنه 78 و فتنه 88 درسی باشد برای آنهایی که برای سودای قدرت آشوب و فتنه به پا کردند، نشد؛ چرا که پی به اشتباه خود نبردند که اگر برده بودند دست از اصرار بر اشتباه بر می داشتند و قائله هم ختم می شد.
اصلاح طلبان پس از انتخابات ریاست جمهوری 88 برای بازیافت خود وارد عرصه سیاسی شدند تا بتوانند خود را دوباره در سپهر سیاسی کشور محک بزنند تا شاید بتوانند قدرتی بگیرند.
چهار سال زمان کمی نبود تا آنها بتوانند و بخواهند خود را عرضه کنند. وجهه شکسته آنها برای بند زدن کار دشواری بود حتی ماهرترین بند زن هم شاید نتواند این کار را انجام دهد، اما خود را مانند چینی بند زده وارد انتخابات ریاست جمهوری 92 کردند.
اما انتخابات 92 نه آنها را بازیافت کرد نه توانستند عطش قدرت خود را بر طرف کنند. تصورشان از انتخاب روحانی برای ریاست جمهوری پیروزی آنها بود، اما اینگونه نبود.
اصلاح طلبان سعی کردند تا رئیس جمهور را وامدار خود سازند، چون اعتقاد داشتند ریاست جمهوری را مدیون آنهاست. در این سه سال گذشته هم با فعالیت های خود انتخابات مجلس شورای اسلامی و مجلس خبرگان رهبری را هدف قرار داده بودند، اما پیروزی چشمگیری را نداشتند، دلیل آن هم این است که سودای قدرت دارند که اگر سودای خدمت در سر داشتند، نه چنان بلاهایی سر خودشان می آوردند نه بر سر ملک و ملت.
تحلیل های اشتباه، اشتباه محاسباتی در برداشت ها و پیش بینی های خود، مردم را ندیدن، تهران را ایران دانستن، همه و همه باعث شد تا هواداران آنها اندک اقبالی نشان دهند و باز هم از سریر قدرت بازبمانند. نه در مجلس خبرگان توانستند قدرت بگیرند و نه در مجلس شورای اسلامی.
این که می گوییم اصلاح طلبان سودای قدرت و منفعت دارند از خودمان نمی گوییم، خودشان هم پس از سال ها به این نتیجه رسیده اند اما ما زودتر از خودشان متوجه شده بودیم و یادآوری هم می کردیم اما گوش شنوایی نبود. تصور می کردند دشمنی و عناد در کار است! ان شاءلله هیچکس دچار درد تشنگی قدرت نشود.
«...این استراتژی، اصلاحطلبان را وامی‌دارد نگاه انتقادی به خود و گذشته‌شان داشته باشند؛ همان برخوردی که طیف‌های سیاسی سنتی را هراسان می‌کند. اگر از چشم‌انداز این طیف‌ها به اصلاحطلبان نگاه کنیم می‌توان به آنها حق داد که اصلاحطلبان را سیاسیون مزاحمی بدانند. این نگاه، نگاهی کلی‌گرایانه به سیاست است. در صورتی که اجزای سیاست است که سیاست را می‌سازد. این اجزا گاه منفعت طلبانه و قدرت طلبانه است، و اصلاحطلبان نیز از این قاعده مستثنی نیستند. اما آنچه اینک آنها را از این خصیصه مبرا کرده، برخورد سلبی رقیب و پافشاری آنها در مقابل تغییر و اصلاح است. بعد از رد صلاحیت اصلاحطلبان شرایط حساسی برای آنها رقم خورده است. تعیین ترکیب فهرست و چگونگی «حضور»شان جدی‌تر از سابق شده و سنت‌گرایان بدشان نمی‌آید آنها از دور رقابت‌ها کنار بروند و به‌نوعی با صندوق‌های انتخابات قهر کنند. اما در هیچ دوره‌ای و در هر شرایطی آنها دست به این کار نزده‌اند. پافشاری بر ماندن را اصلاحطلبان نه‌تنها نوعی کنش سیاسی می‌دانند؛ بلکه ماندن را حق مسلم خود فرض می‌کنند و خود را بیش‌از‌پیش وابسته به آرمان‌های انقلاب و بنیان‌گذار آن می‌دانند. البته از سوی دیگر همین پافشاری همواره این انتقاد را متوجه‌شان کرده که نمی‌توانند از قدرت دل بکنند. باید جای اصلاحطلبان بود تا معنای استراتژی «حضور» را برای اصلاح درک کرد. ناگفته پیداست که همه اصلاحطلبان اینگونه نمی‌اندیشند، برخی از آنها سودای منفعت و قدرت در سر دارند و همین دوگانگی و نگاهِ از بیرون به اصلاحطلبان، کارشان را سخت‌تر کرده است.»
این سخن ما نیست، بلکه یک اصلاح طلب آن را سال گذشته پیش از برگزاری انتخابات مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری در روزنامه خود نوشته است. اگر چنین توصیفی از وضعیت خود را واقعی و حقیقی بدانیم و اگر پیش از آن که اصلاح طلبان بخواهند سیاست های اصلاحی خود را برای کشور پیاده کنند، خود را به دست اصلاحات بسپارند تا ناپاکی ها که همان تشنه قدرت بودن است، از بین برود، اتفاق خوبی است.
آنها اگر خود را آسیب شناسی کنند، و به این نتیجه برسند که اگر بار دیگر قدرت بگیرند و مردم هم به آنها روی خوش نشان بدهند و ریاست جمهوری و مجلس شورای اسلامی را در دست داشته باشند، آیا باردیگر این سودای قدرت و منفعت طلبی کار دست کشور و انقلاب نخواهد داد؟!
بدنه اجتماعی اصلاح طلبان فعلاً همین اندازه است. اگر آنها با مردم روراست تر و صادق تر باشند، تنها به یک قشر خاص توجه نمی کنند و توجه آنها به سوی کل مردم ایران خواهد رفت. چرا اینگونه است؟ برای این که تفکر لیبرال سرمایه داری در آنها موج می زند.
خود را بالا دست می بینند و دیگران را پایین دست. و هر آن که چنین تفکری داشته باشد، نمی تواند خدمت کند حال اصولگرا باشد یا اصلاح طلب.
به گوشه ای از سخنان و مواضع برخی اصلاح طلبان که بوی قدرت طلبی از جنس دیکتاتوری می دهد توجه کنید؛
ابراهیم اصغر زاده - کیهان - ۶/۲/ ۷۷
حتی علیه خدا هم می توان تظاهرات کرد.
ابراهیم اصغر زاده - آفتاب امروز - ۲ / ۶ / ۷۸
اگر مجوز راهپیمایی به هر گروه بر اساس قانون داده شود اشکال ندارد، حتی علیه خدا ...
محمد کاظم محمدی اصفهانی - روزنامه ایران - ۲۴ / ۴ / ۷۹
مردم حق دارند همه مسئولین را به سوال کشیده و از آنها انتقاد کنند حتی اگر آن مسئول، پیامبر و امام معصوم باشد، بلکه به خود خدا هم می توان اعتراض کرد و او را فتنه گر نامید.
محمد خاتمی در اولین سالگرد دوم خرداد در دانشگاه تهران:
اگر دین هم در برابر آزادی قرار بگیرد این دین است که باید محدود شود نه آزادی!
عطاءالله مهاجرانی - آریا - ۱۶ / ۱ / ۷۹
نظریه غیرت دینی ویران کننده اندیشه و فرهنگ و تمدن است.
... و از این دست سخنان و مواضع که در پی پیاده کردن چنین تفکراتی در جامعه بودند و البته هستند، بسیار است. آنها اصلاحات را در قاموس خود اینگونه می دانستند و می پنداشتند.
آنها یعنی اصلاح طلبان گرچه توانستند بخشی از خود را بازیافت کنند و تعدادی را به مجلس شورای اسلامی بفرستند، اما توجه داشته باشند حضور و ظهور با هم بسیار تفاوت دارد. بروز یافتن مثبت چیزی است که مردم می خواهند، حتی آنهایی که رأی خود را به اصلاح طلبان داده اند، توقعی غیر از آنچه که از زبان آنها گفته شد خواهان هستند.
انتخابات مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری با برگزیده شدن روسای آنها وزن سیاسی اصلاح طلبان را روشن ساخت و انتحاب دکتر لاریجانی در مجلس شورای اسلامی دوره دهم و آیت الله جنتی در مجلس خبرگان دوره پنجم نکته کوچکی نیست که بتوان با توجیه آن را از سر گذارند. اصلاح طلبان نیازمند اصلاح خود هستند سپس جامعه.
/انتهای پیام/
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *