"دهلیز واخان" پارکی ملی با جاذبه‌های گردشگری در افغانستان

 به گزارش سرویس بین الملل دهلیز واخان از جمله پارک‌های ملی افغانستان است که در کوه‌های مرتفع شرق ولایت بدخشان قرار گرفته است.
 
این پارک ملی در سده 19 میلادی به عنوان شکارگاه پادشاهی معرفی شد و پس از آن به دلیل وجود گونه‌های جانوری ارزشمندی چون گوسفند مارکوپولو و پلنگ برفی به عنوان پارک ملی انتخاب شد.
 
از جمله دیگر پستانداران این پارک می‌توان به آهوی رنگ، خرس قهوه‌ای، گرگ خاکی، روباه و سیاه‌گوش اشاره کرد.
 
واخان اکنون نیز یکی از مناطق مورد علاقه گردشگران خارجی است که در مهمان‌خانه‌های کوچک محلی در منطقه پذیرایی می‌شوند.
 
واخان یکی از بهترین مناطق گردشگری در افغانستان به‌ شمار رفته و سالانه واخی‌ها میزبان صدها و هزاران گردشگر و محقق داخلی و خارجی هستند.
 
فراز و نشیب دره‌های سرسبز و زیبا، چشمه‌های آب سرد و زلال، چشمه‌های آب گرم دلپذیر، آبشارهای قشنگ و دلکش، جنگل‌های طبیعی زیبا، میوه‌های متنوع کوهی، گیاهان مختلف‌ دارویی، گل‌های رنگارنگ طبیعی، چمن‌های عنبرآسا، مناظر طبیعی و همچنین محلات سیر و سیاحت و دیدنی – گردشگری، قلعه‌های کهن تاریخی آثارهای بزرگ مردمان، ذخایر معدنی «حجار کریمه»، سنگ‌های  قیمتی در قلب کوه‌های لاجوردین و نقره فام واخان این منطقه را دارای شهرت جهانی کرده است.
 
امکان کشف پرندگان جدید در این منطقه بیشتر از اکثر مناطق آسیا است و به همین دلیل است که پرنده زیبا و خوش‌خوانی پس از هند و تایلند در این منطقه دیده شدند.
 
با این وجود، مناطق دیگری که در دره‌ پر خم‌وپیچ واخان موجود است ازبک طرف باعث سرسبزی و زیبایی منطقه واز جانب دیگر درآمد اقتصادی مردم این محل را تامین می‌کند.
 
میوه‌های کوهی مانند قرقات، یارتی و تودک و همچنین سبزی‌های کوهی مانند پیاز کوهی، زیره، پودینه، چکری و تاران، سمارق‌های تلخ و شیرین و ده‌ها نوع میوه و سبزی دیگر در واخان توجه گردشگران را جلب کرده است.
 
موقعیت کلیدی، زیبایی‌های طبیعی و همچنین ده‌ها ویژگی دیگر واخان، این منطقه را به دومین پارک ملی افغانستان تبدیل کرد و در زمان زمامداری «حامد کرزی» رئیس جمهور پیشین افغانستان به صورت رسمی، پارک ملی اعلام شد.
 
آگاهان در این خصوص گفتند: پارک ملی شدن واخان، علاوه‌بر اینکه روی امنیت بدخشان تأثیر مستقیم گذاشته و توجه جدی دولت کابل و جهان را جلب می‌کند سالانه شاهد افزایش آمار گردشگران نیز خواهد بود.
 
واخان که دست‌کم 6 هزار متر از سطح اقیانوس بلندتر است، آگاهان آن را «بام دنیا» دانسته و افغانستانی‌ها نیز موقعیت آن را در کشور خود، یکی از افتخارات خود و افغانستان می‌دانند.
 
در سفرنامه‌های مارکو پولو، تاجر و جهانگرد ونیزی، از سال 1271 میلادی و میرزا محمد حیدر که در سال 1545 میلادی از هند آمده و از این منطقه عبور کرده بود و همچنین در سفرنامه بنتو د گوئیس که در قرن هفدهم میلادی در طی سفرش از چین به هند از این منطقه گذر کرده بوده، از واخان یاد شده‌است.
 
در سده نوزدهم میلادی، واخان موقعیتی سوق‌الجیشی و منطقه‌ای حایل بین امپراتوری‌های تزاری روس و بریتانیا پیدا کرد.
 
این باعث شد تا جهانگردان روس و بریتانیایی تحقیقات آکادمیکی مهمی بر روی این منطقه انجام دهند.
 
معاهده انگلیس و روس پامیر در سال 1895 میلادی به موقعیت واخان به‌عنوان قلمرو محلی خاتمه بخشید.
 
در این زمان بود که دانمور، کورزون، اشتاین و دیگران بر روی واخان و مناطق همجوار پژوهش‌هایی انجام دادند، منطقه واخان در طی انقلاب‌های روسیه و چین، و همچنین از فرازونشیب‌های سیاسی افغانستان، که در قرن بیستم میلادی بخشی از آن کشور محسوب می‌شد، منزوی ماند.
 
لوئی دوپری، اوانس، هاپکیرک از جمله کسانی هستند که در این اواخر بر روی مردم واخی پژوهش‌هایی انجام داده‌اند.
 
قبلا بند امیر در ولایت بامیان در مرکز افغانستان، در سال 1388 به عنوان اولین پارک ملی افغانستان نامگذاری شد.