سرابی که نصیب پناهجویان شد

به گزارش گروه بین الملل ، شبکه خبری چند زبانه یورو نیوز در گزارشی از یک اردوگاه پناهجویان خارجی در ایتالیا نوشت: نام این روستا را باغ پرتغال گذاشته اند. منطقه ای در سیسسیل ایتالیا و نزدیک به شهر مینه ئو . این مرکز پیشتر محل استقرار نظامیان آمریکایی هم بوده است.

خانه هایی که دیروز میزبان سربازان آمریکایی بودند امروز تبدیل به خانه هایی برای اسکان مهاجران شده اند.

در اولین نگاه انگار به یک مرکز گردشگری آمده ایم. اما اینجا بیش از چهار هزار پناهجو اقامت دارند. این مرکز اسکان پناهجویان کانون توجه روزنامه نگاران هم بوده، دلیل آن رسوایی مالی مدیریت این بزرگترین مرکز اسکان پناهجویان ایتالیا است.

سال گذشته ارتباط گسترده مافیای شهر رم و مدیریت این مرکز موسوم به کارا دولت ایتالیا را بر آن داشت تا کنترل کامل اداره این شهر را بر عهده بگیرد و مسئولان قبلی بازخواست شوند.

این مقامات متهم به دریافت رشوه و فساد مالی ۱۰۰ میلیون یورویی هستند. بخشی از این مبلغ هنگفت قرار بوده برای پناهجویان استفاده شود.

مانند بسیاری از پناهجویان چون داوید از ساحل عاج دغدغه اصلی فساد مالی و رانت خواری مسئولان نیست. برای او که سه ماه پیش رسیده مهمترین دغدغه امنیت است.

یکی از پناهجویان اهل ساحل عاج می گوید: "در خانه پدر و مادرم را از دست داده ام…نمی دانم برادران و خواهرانم امروز کجا هستند. پدرم را در مقابل چشمانم سربریدند.. مانند مرغ قربانی.. خیلی دوست ندارم در اینباره صحبت کنم… اگر مرا به آنجا بفرستند دیگر چیزی برایم نمانده…نگرانی من از اخراج است.”

شمار ساکنان این روستا که بزرگترین مرکز اسکان پناهجویان اروپا محسوب می شود بیشتر از ظرفیت شده است چرا که بسیاری از پناهجویانی که قرار بوده تنها شش ماه در این مرکز بمانند بیش از دو یا سه سال ناگزیر در اینجا می مانند.

همزمان ترس از اخراج از ایتالیا باعث شده است تا درباره مشکلاتشان در این مرکز اسکان هیچ سخنی نگویند.

یکی از پناهجویان می گوید: "آنها من را از دریا نجات دادند و من قدر آنرا می دانم. اما حقوقی که به ما می دهند کاملا با مقدار قانونی آن تفاوت دارد. به جای ۲ یورو و پنجاه سنت به ما یک یورو و پنجاه سنت و روزانه کمی برنج می دهند.”

پناهجوی دیگری می گوید: نمی فهمم چرا آنها در تکمیل پرونده های ما این قدر تاخیر دارند؟ چرا باید همچنان باید منتظر تکمیل پرونده ها و دریافت روادید برای خروج از اینجا باشیم. اینجا بیکاریم و هیچ چیزی وجود ندارد.

دولت ایتالیا به مسئولان این مرکز پناهجویان به ازای هر پناهجو ۳۵ یورو کمک می کند و در این میان دو یورو پنجاه پول جیبی هم به پناهجویان تعلق می گیرد. دولت ایتالیا این مقدار را بابت اسکان، تغذیه و تامین بهداشت و درمان پناهجویان به مرکز کایا می دهد. اما در واقعیت پناهجویان نمی توانند از حقوق قانونی خود بطور کامل بهره ببرند.

با دادستانی که پرونده فساد مسئولان مرکز پناهجویان را دنبال کرده است قرار گذاشته ایم. او می گوید: "ما متوجه شدیم که نام بسیاری از پناهجویانی که دیگر در این مرکز حضور ندارند توسط مسئولان همچنان در اختیار دولت ایتالیا قرار می گیرد و طلب بودجه بیشتر می شود. مبالغ هنگفتی از سوی دولت در اختیار مسئولان این مرکز قرار می گیرد و آنها به جای هزینه آنرا به حساب شخصی واریز می کنند.”

در اوج بحران پناهجویان، فساد مالی مدیریت مرکز که تحت نفوذ مافیا قرار دارد نشان از قدرت مافیای و ضعف دولت ایتالیا می دهد.

به گفته قاضی ضد مافیا، کانتونه، پدیده سوئ استفاده از حقوق پناهجویان از سوی مافیا در ایتالیا همه گیر شده است.

وی می گوید: ما در زمینه فساد و رشوه گیری و سوء استفاده از حقوق پناهجویان موارد زیادی یافته ایم. از جمله در ناپل، برخی از مالکان مراکز اسکان پناهجویان نه تنها از دولت ایتالیا پول گرفته اند بلکه با فریب پناهجویان از آنها نیز پول تو جیبی و یا اجاره اتاق هم طلب کرده اند و همزمان بودجه های دولتی را نیز به حساب شخصی واریز کرده اند.

به ناپل می رویم. نزدیک یکسال است کلمان اکومانو از ساحل عاج به ایتالیا آمده است.

تابستان گذشته به همراه دیگر پناهجویان نسبت به وضعیت وحشتناک مراکز اسکان پناهجویان دست به اعتراض زد.

ازدحام بیش از حد، نبود بهداشت، عدم ارائه خدمات و پناهجویانی که با تلفنهای همراه فیلمهایی گرفته اند و آن را روی اینترنت گذاشتند گویای همه چیز است.

پس از یک ماه مبارزه و حمایت انجمن ضد نژادپرستی ۳فببریو این گروه از پناهجویان در مرکزی با امکانات قابل قبول اسکان گزیدند.

کلمان همچنان در کنار دیگر فعالان این انجمن برای حقوق پناهجویان مبارزه می کند.

او می گوید: "به مراکز اسکان برخی از رفقا سر زدم و دیدم وضعیت زندگی آنها اسفناک است. برخی روی زمین می خوابند، لباسهایشان روی زمین است. آبگرم برای شستشو ندارند، بوی بد می دهند…هیچ ندارند، جرات گلایه و شکایت ندارند چرا که خطر بازگشت وجود دارد. وضعیت پناهجویان در این مدت تغییر آنچنانی نکرده است.”

خواستیم به یکی از این مراکز برویم اما مدیریت اجازه ورود و فیلمبرداری را به ما نداد. البته تصاویر پناهجویان خود گویا است.

یک پناهجو می گوید: "اینجا نزدیک به سه ماه است که آبمان قطع شده است در حالی که صاحبان این مرکز بطور مستقل هزینه هایشان را از دولت می گیرند.”

دهها مرکز استقرار پناهجویان مشکلاتی از این دست داشتند.

فعالان انجمن ۳فببریو ما را به مناطق حاشیه ای ناپل می برند، در مناطق حاشیه ای شهر برخی از هتلهای ویرانه هستند که امروز تبدیل به محل اسکان پناهجویان شده اند. کیلومترها می روید و هتلهای از این دست می بینید. این منطقه محل نفوذ گومورا مافیای ناپل نیز است.

یکی از فعالان انجمن ۳فببریو می گوید: "طی سالهای گذشته با افزایش جرم و جنایت در این منطقه و کاهش گردشگران بسیاری از هتلها متروکه شده اند و صاحبان هتلها را بدل به مراکز اسکان پناهجویان کرده اند.”

در این منطقه نیز دولت ایتالیا بسیاری از مراکز اسکان پناهجویان را بدلیل عدم راعیت مسایل بهداشتی تعطیل کرده است.

اتوره اسکامارچا، فعال انجمن ضد نژاپرستی می گوید: "این مراکز برای اسکان موقت عده ای محدود ساخته شده اند و مالکان برای دریافت پول بیشتر آنها را مملو از پناهجو می کنند. در ادامه این روند خدمات لازم که باید را در اختیار پناهجویان قرار نمی دهند. همزمان از طرق گوناگون به بهانه ارائه خدمات به پناهجویان درآمدهای دیگری نیز کسب می کنند.”

تلاش می کنیم وارد یکی از این هتلها شویم اما بعید است اجازه آنرا پیدا کنیم.

اجازه ورود پیدا نمی کنیم اما موفق می شویم با برخی از پناهجویان مستقر در این هتل صحبت کنیم. آنها می خواهند بداخل برویم. اما مالک و مدیر هتل مخالف است.

نیکلا لیکاردو، مالک و مدیر هتل می گوید: " ما به آنها محل اسکان می دهیم. امکان تغذیه شان را فراهم می کنیم. طرح اینکه این هتل درآمد زایی دارد کاملا بیهوده است چرا که من نیازی به این پولها ندارم و باید از شرکت هایی که پناهجویان را راهی این مراکز می کنند سوال بپرسید. من اینجا به آنها کمک می کنم و تنها این یک خواست شخصی است.”

پناهجویان باید ماه ها در این شرایط زندگی کنند تا جواب نهایی درخواست پناهندگی را دریافت کنند.

تعداد آنها آنقدر زیاد است که پلیس ایتالیا نمی توانند روند صدور روادید پناهندگی آنها را براحتی و در اسرع وقت صادر کند. همزمان بسیاری دلیل دیرکرد تکمیل پرونده پناهجویان را همین صاحبان هتلها و مدیران دولتی همدست آنها می دانند.

یکی از پناهجویان گامبیایی می گوید: "روزمره مان بسیار دشوار است. ۱۰۳ نفر هستیم و تنها ۳ نفر موفق به دریافت مدارک شده اند. چرا؟ نزدیک به هفت ماه است که اینجا هستیم؟ چرا…هرکاری که می خواهند با ما می کنند. کسی از سلامت عمومی ما نمی پرسد. کسی از مشلات مالیمان صحبتی نمی کند. کسی از بیکاریمان نمی گوید. همه چیزی در این منطقه بسته است و ما اینجا در تاریکی مطلق گرفتار شده ایم.”