شصت درصد حجم تصادفات تهران مربوط به محور‌های بزرگراهی است

احسان مومنی رئیس اداره تصادفات پلیس راهور تهران بزرگ درخصوص علت تفاوت حجم و کیفیت تصادفات در مناطق مختلف شهر تهران به میزان گفت: موقعیت و بافت فرهنگی و همچنین وضعیت معیشتی مردم در مناطق مختلف شهر یا شرایط جاده‌ای در هر یک از این مناطق و مساله نوع محور‌های بزرگراهی که در هرکدام از مناطق شهر وجود دارد بر بحث تصادفات تاثیر گذار است و باعث می‌شود تا در مناطق مختلف شهر آمار‌های متفاوتی درباره وقوع تصادفات شکل بگیرد.

 

وی ادامه داد: وقتی ما این نکته را مطرح می‌کنیم که بیشترین سهم تصادفات رانندگی در تهران مربوط به منطقه چهار می‌شود به این خاطر است که وسعت و جمعیت این منطقه هم نسبت به دیگر مناطق شهر تهران خیلی بیشتر است. برای فهم این نکته کافی است نقشه این منطقه را در اینترنت جستجو کنیم و مثلا ببینیم وسعت این منطقه در مقایسه با منطق نهم چقدر بیشتر است؛ بنابراین مسلم است که آمار تصادفات در چنین منطقه‌ای بالاتر خواهد بود.

 

مومنی افزود: ویژگی‌هایی نظیر وسعت، وضعیت جغرافیایی، تعداد بزرگراه ها، شرایط فرهنگی و معیشتی ساکنان یک منطقه جزو عواملی است که بر حجم و کیفیت تصادفات اثرگذار هستند. مثلا در بخش شرقی تهران و نقاطی مانند پاکدشت شمار کارتن خواب‌ها یا مهاجران افغانستانی آمار بالاتری را به خود اختصاص داده اند. وضعیت فرهنگی چنین نقاطی هم شرایط خاص خود را دارد. همه عوامل می‌تواند باعث افزایش یا کاهش حجم تصادفات بشود.

رئیس اداره تصادفات پلیس راهور تهران بزرگ در واکنش به اینکه وجود شریان‌های بزرگراهی چه اثری بر حجم تصادفات شهر تهران گذاشته گفت: تقریبا شصت درصد از حجم تصادفات شهر تهران در محور‌های بزرگراهی اتفاق می‌افتد. یکی از مشکلاتی که درمورد بزرگراه‌ها وجود دارد این است که تردد عابران در بزرگراه‌ها همچنان اتفاق می‌افتد. همین مساله یکی از علت‌های اصلی وقوع تصادفات است.

 

 

مومنی تصریح کرد: متاسفانه عابران پیاده به شکل قابل توجهی در بزرگراه‌ها تردد می‌کنند. به یاد داشته باشیم بزرگراه‌های شهر تهران محصور نیستند که عابران پیاده نتوانند در آن‌ها تردد کنند. در کنار محصور نبودن بخش‌هایی از بزرگراه ها، آن جا‌هایی هم که محصور شده اند و یا پل هوایی احداث شده است متاسفانه مورد استفاده قرار نمی‌گیرد و برای همین شاهد وقوع حوادث رانندگی می‌شویم. در حالی که بسیاری از بزرگراه‌ها از نرده و پل هوایی و حفاظ برخوردارند، ولی باز می‌بینیم یا نرده را شکسته اند تا بتوانند وارد عرض بزرگراه بشوند یا اینکه از روی نرده می‌پرند و حاضر به استفاده از پل هوایی نیستند.

وی در خصوص ضرورت کانالیزه شدن معابر بزرگراهی پایتخت اظهار داشت: صحبتی که ما داریم این است که کانالیزه شدن معابر بزرگراهی برای جلوگیری از تردد عابران پیاده در این معابر حتما باید اتفاق بیفتد. خواسته ما این است که کانالیزه شدن بزرگراه‌ها باید به نحوی باشد که عابران پیاده نتوانند وارد سطح بزرگراه‌ها بشوند. البته نوع کانالیزه شدن یک بزرگراه بستگی به محل و جغرافیای آن محیط دارد. مثلا در بزرگراه آزادگان در محدوده خلازیل با توجه به وضعیتی که محیط آنجا دارد و تردد مهاجران افغانستانی در آن محیط زیاد اتفاق می‌افتد و همچنین شمار کارتن خواب‌ها هم در آنجا آمار بالایی را نشان می‌دهد برای محدوده بزرگراهی آنجا ما اصلا درخواست نرده گذاری نمی‌کنیم. چون هر چقدر هم که نرده در آنجا نصب بشود عابران پیاده همه را می‌شکنند که بتوانند وارد سطح بزرگراه بشوند.

 

مومنی خاطرنشان کرد: در چنان محیطی ما درخواست احداث دیوار بتنی داریم که عابران پیاده نتوانند از عرض بزرگراه عبور کنند و فقط امکان عبور از روی پل‌های هوایی را داشته باشند؛ بنابراین نوع کانالیزه کردن بزرگراه‌ها بستگی به شرایط محیطی نقاط مختلف شهر دارد. در بزرگراه اشرفی اصفهانی اگر نرده تعبیه شود جوابگوی نیاز آنجا خواهد بود. چون وضع فرهنگی آن نقطه از شهر تهران با انتهای بزرگراه آزادگان متفاوت است. پس کانالیزه کردن معابر بزرگراهی در هر منطقه از تهران را باید بر اساس نوع حفاظی که در آن ناحیه جوابگو باشد انجام داد.