سی سال پس از کشتار در روآندا؛ نسل‌کشی همچنان قربانی می‌گیرد

خبرگزاری میزان – سه دهه از فاجعه نسل‌کشی روآندا در آوریل ۱۹۹۴ می‌گذرد؛ زمانی که اعضای اکثریت قومی هوتو حدود ۸۰۰ هزار نفر از اعضای اقلیت توتسی را در یکی از تاریک‌ترین فصل‌های تاریخ جهان قتل‌عام کردند.

نسل‌کشی روآندا به‌عنوان یکی از فجایع تاریخ معاصر، به دلیل ترکیب جامعه درگیر نفرت ناشی از پیامد‌های استعمار بلژیک در روآندا و انفعال و کندی جامعه بین‌المللی در واکنش به بحران رخ داد؛ کشتار‌ها در روآندا ۱۰۰ روز ادامه یافت.

شاید شمار قربانیان نسل‌کشی در غزه هرگز مشخص نشود، زیرا گور‌های دسته‌جمعی همچنان در روآندا پیدا می‌شوند؛ به عنوان مثال در ژانویه امسال (دی ۱۴۰۲) گور دسته‌جمعی حاوی بقایای ۱۱۹ نفر در جنوب روآندا پیدا شد و این بدان معنا است که همچنان گورهای دسته‌جمعی کشف نشده دیگری وجود دارند که می‌توانند شمار قربانیان نسل‌کشی را افزایش دهند.

با وجود این برآورد‌های مختلفی از شمار قربانیان نسل‌کشی در روآندا انجام شده است که آمار و ارقام متفاوتی را ارائه می‌کنند؛ سازمان ملل اعلام کرد که در پی نسل‌کشی سه ماهه در روآندا ۸۰۰ هزار نفر جان خود را از دست دادند.

در عین حال میزان جمعیت توتسی نیز بعد از نسل‌کشی نامشخص است، زیرا روآندا از آن زمان تاکنون هرگونه هویت نشان‌دهنده قومیت در سرشماری‌ها را حذف کرده است.

جامعه بین‌المللی در قبال این بحران به شدت منفعل عمل کرد؛ ضمن این که ۲ هزار و ۵۰۰ نیروی حافظ صلح سازمان ملل در روآندا تقریبا هیچ کاری نکردند و شورای امنیت سه هفته پس از آغاز نسل‌کشی دستور خروج همه نیرو‌های حافظ صلح به جز ۲۷۰ نفر را داد.

همین عوامل از دلایل تداوم بحران فاجعه‌بار نسل‌کشی در روآندا شدند تا جایی که کارشناسان و حقوقدانان از سازمان ملل به‌عنوان شریک نسل‌کشی در روآندا یاد می‌کنند.

در عین حال رسانه‌های غربی تلاش کردند تا این نسل‌کشی ناشی از استعمار غربی را کم اهمیت جلوه داده و آن را به یک درگیری قبیله‌ای تقلیل دهند.

با گذشت سی سال از نسل‌کشی روآندا به‌عنوان یکی از دو رویداد هولناک دهه ۱۹۹۰ که جهان را تکان داده و به جلوگیری از رویداد‌های مشابه متعهد کرد، جهان همچنان شاهد نسل‌کشی‌ها و کشتار‌های هولناکی است؛ جهان در دهه یاد شده علاوه بر نسل‌کشی روآندا شاهد نسل‌کشی سربرنیتسا نیز بود.

کابوس نسل‌کشی همچنان ادامه دارد؛ جهان در مقابل نسل‌کشی در اتیوپی، میانمار، سودان، یمن و جا‌های دیگر تقریبا و عملا هیچ کاری انجام نداده و میلیون‌ها نفر بر اثر درگیری‌ها، حملات، بمباران، گرسنگی، ... ناشی از نسل‌کشی‌ها جان خود را از دست دادند.

نسل‌کشی در غزه جدیدترین فاجعه‌ای است که با وجود تعهد جامعه جهانی برای مقابله با این جنایت همچنان در جریان است.

از زمان آغاز جنگ رژیم صهیونیستی علیه غزه در هفتم اکتبر ۲۰۲۳ (۱۵ مهر ۱۴۰۲) تاکنون که بیش از شش ماه از آن می‌گذرد، بیش از ۳۳ هزار فلسطینی عمدتا زنان و کودکان شهید و بیش از ۷۶ هزار نفر دیگر زخمی شدند؛ حدود هزار کودک نیز یک یا هر دو پای خود را بر اثر بمباران‌ها از دست دادند، ...

با وجود تصویب قطعنامه آتش‌بس در شورای امنیت سازمان ملل رژیم صهیونیستی همچنان به جنایت خود در غزه ادامه می‌دهد و روند نسل‌زدایی را به موازات انفعال همیشگی جامعه بین‌المللی و سازوکارهای حقوقی پیش می‌برد؛ تصویب قطعنامه ممنوعیت فروش تسلیحات به رژیم صهیونیستی در شورای حقوق بشر نیز نتوانست مانع انتقال یا فروش تسلیحات به این رژیم با هدف پایان دادن به جنایت‌های آن علیه مردم غزه شود.

رژیم صهیونیستی طی شش ماه گذشته از استراتژی مرگ‌باری برای محقق ساختن ایده غیرانسانی خود یعنی پاکسازی غزه استفاده کرده است تا در عین حال بتواند از بار مسئولیت نسل‌کشی در غزه فرار کند؛ بمباران اردوگاه‌های آوارگان و تاسیسات سازمان ملل برای اسکان آوارگان فلسطینی نخستین مرحله از این استراتژی بود؛ بمباران اردوگاه‌های هشت‌گانه غزه سبب می‌شد تا طی یک حمله ده‌ها فلسطینی به شهادت رسیده و شمار زیادی مجروح شوند.

اردوگاه‌های جبالیا و المغازی و بیمارستان الشفا از مهم‌ترین اسناد اجرای استراتژی قتل دسته‌جمعی فلسطینی‌ها هستند؛ رژیم صهیونیستی این مراکز را به دفعات مختلف هدف حملاتی قرار داد که هر بار صد‌ها شهید و مجروح برجای گذاشت.

بمباران بیمارستان‌ها و مدارس مرحله دیگر استراتژی جنایت‌کارانه مذکور بود؛ هدف قرار دادن خودرو‌های امدادی و پس از آن خودرو‌های حامل مردم غزه در جریان سفر به مناطق به اصطلاح امن مراحل بعدی بودند.

وجه هولناک این استراتژی مستثنی نشدن هیچ یک از اقشار غزه از قربانی شدن است؛ به این معنا که از نوزادان نارس در انکوباتور‌های بیمارستان‌ها تا افراد ایستاده در صف نان همگی اهداف این استراتژی هستند.

انتهای پیام/