شکنجه و آزار اسیران فلسطینی در زندان‌های رژیم صهیونیستی

خبرگزاری میزان - هنگامی که صهیونیست‌ها با استفاده از سلاح‌های پیشرفته غربی، فلسطین تاریخی را در سال‌های ۱۹۴۷-۱۹۴۸ اشغال کردند، این اشغالگری خود را از طریق تحقیر و توهین عمدی فلسطینی‌ها ابراز کردند.

بیشتر این توهین و آزارها، زنان را هدف قرار می‌داد، به‌ویژه که می‌دانستند بی‌حرمتی زنان فلسطینی نشان‌دهنده احساس بی‌حرمتی برای کل جامعه است و این استراتژی تا به امروز در حال استفاده است.

هنگامی که تعداد زیادی از زنان فلسطینی در پی تبادل اسیران بین مقاومت فلسطین و رژیم صهیونیستی، از ۲۴ نوامبر، آزاد شدند، فضای بسیار کمی برای پنهان کردن حقایق وجود داشت.

فلسطینی‌ها آزار و شکنجه عمدی اسیران از سوی رژیم صهیونیستی را امرزو درونی و فردی نمی‌دانند، گویی یک اقدام توهین‌آمیز جمعی است.

این امر به بسیاری از اسیران زن تازه آزاد شده اجازه می‌دهد تا آشکارا، اغلب در تلویزیون زنده، در مورد نوع شکنجه که در زمان بازداشت نظامی رژیم صهیونیستی در معرض آن قرار گرفته اند صحبت کنند.

ارتش رژیم صهیونیستی، اما همچنان با همان طرز فکر دیرینه به عمل خود ادامه می‌دهد و شکنجه فلسطینی‌ها را بیانگر تسلط، قدرت و برتری می‌داند.

در طول سال‌ها، رژیم صهیونیستی سیاست شکنجه را به اوج رسانده است؛ مفهومی که بر قدرت روانی شرمساری کل گروه‌ها برای تاکید بر رابطه نامتقارن بین دو گروه از مردم استوار است: در این مورد، اشغالگر و اشغال‌شده.

دقیقا به همین دلیل است که در روز‌های آغازین جنگ رژیم صهیونیستی علیه غزه، این رژیم تمامی کارگران فلسطینی از نوار را  بازداشت کرد.

انسانیت‌زدایی که آن‌ها به دست سربازان صهیونیست تجربه کردند، نشان‌دهنده روند روبه‌رشد شکنجه فلسطینی‌ها بدون هیچ دلیلی بود.

یکی از بدترین اپیزود‌های این مستند در ۱۲ اکتبر رخ داد، زمانی که گروهی از سربازان و شهرک‌نشینان صهیونیست به سه فعال فلسطینی در کرانه باختری حمله کردند.

روزنامه‌های صهیونیستی هاآرتص و تایمز آو اسرائیل توضیح دادند که چگونه این افراد هدف حمله قرار گرفتند، برهنه و شکنجه شدند.

زمانی که تصاویر جدیدی از شمال غزه پدیدار شد، آن تصاویر هنوز در ذهن فلسطینی‌ها تازه بود.

عکس‌ها و فیلم‌های منتشر شده در رسانه‌های عبری نشان می‌دهد افرادی که برهنه شده بودند، در تعداد زیادی در خیابان‌های غزه قرار داشتند، در حالی که از سوی نظامیان صهیونیست محاصره شده بودند.

نظامیان صهیونیست این اسیران را با دستبند بسته، به هم بستند، به زور بر روی زمین نشاندند و در نهایت به داخل کامیون‌های نظامی انداختند تا به مکان نامعلومی منتقل کنند.

در طول تاریخ خود، تاسیس خشونت‌بار و وجود به همان اندازه خشونت‌آمیز - عمدا فلسطینی‌ها را شکنجه کرده است تا بیانگر خشونت بیش از حد خود بر جمعیتی آواره، محدود و عمدتا پناهنده باشد.

این تاکتیک بیشتر در دوره‌های خاصی از تاریخ که فلسطینی‌ها احساس قدرت می‌کردند، به‌عنوان راهی برای شکستن روحیه جمعی آن‌ها به‌کار گرفته شد.

انتفاضه اول ۹۳-۱۹۸۷ مملو از این نوع شکنجه‌ها بود؛ کودکان و مردان ۱۵ تا ۵۵ ساله معمولا به حیاط مدرسه کشیده می‌شوند، برهنه می‌شوند، مجبور می‌شوند ساعت‌های بی‌پایان زانو بزنند، هدف ضرب و شتم و شکنجه سربازان صهیونیست با استفاده از بلندگو قرار می‌گیرند.

این روش‌ها همچنان در زندان‌های رژیم صهیونیستی به‌ویژه در زمان اعتصاب غذا و همچنین در دوره‌های بازجویی به کار می‌رود و در موارد اخیر، مردان با تهدید خشونت جنسی علیه زنان نزدیکشان شکنجه می‌شوند.

این اپیزود‌ها اغلب با سرپیچی جمعی فلسطینی‌ها مواجه می‌شوند که مستقیما به تقویت مقاومت مردمی فلسطین منتهی می‌کند.

تصویر مبارزان مقاومت فلسطین که لباس نظامی به تن دارند، تفنگ خودکار را به اهتزاز در می‌آورند، در حالی که با افتخار در خیابان‌های نابلس، جنین یا غزه قدم می‌زند، به خودی خود یک هدف واقعی نظامی را تامین نمی‌کند؛ با این حال، این یک پاسخ مستقیم به تاثیر روانی نوع شکنجه جامعه فلسطین از سوی ارتش اشغالگر صهیونیست است.

انتهای پیام/