جهان زیر فشار بحران‌های انسانی؛ از افغانستان تا غزه

خبرگزاری میزان – جهان در حال حاضر دوره‌ای از رنج عمیق انسانی را تجربه می‌کند؛ یک بیماری همه‌گیر ضدبشری، از خشونت در دارفور تا جنگ در اوکراین، از وضعیت اسفبار در افغانستان تا صدای فراموش شده آوارگان روهینگیا در میانمار و اکنون تراژدی غیرقابل تحملی که رژیم صهیونیستی در غزه رقم زده، فرا گرفته است؛ این موارد اضطراری حقوق بشری به شکلی باورنکردنی به هم مرتبط هستند و در قلب آن‌ها یک بحران مشترک وجود دارد: ناکامی در ارزش دادن به زندگی همه مردم؛ این بیماری به‌صورت مستمر گسترده می‌شود.

در حالی که سراسر جهان زیر فشار بحران‌های بشری و بشردوستانه قرار دارد، بیماری همه‌گیر عدم انسانیت ساکنان کره خاکی را یکی پس از دیگری مبتلا می‌کند؛ در نتیجه گسترش این اپیدمی حساسیت‌ها به فجایع انسانی کاهش می‌یابند؛ اقدام برای مقابله با تراژدی‌های مرگبار انگشت‌شمار می‌شوند؛ ابراز همدردی و شفقت رنگ می‌بازد؛ ...

این در حالی است که بخش قابل‌توجهی از جمعیت جهان در حال حاضر در شرایط بحرانی بشردوستانه‌ای زندگی می‌کنند؛ همزمان استاندارد‌های دوگانه و سیاست‌ها و رویکرد‌های مداخله‌جویانه و منفعت‌طلبانه نگاه انسانی از این شرایط را حذف کرده و به تسهیل و تسریع شیوع گسترده اپیدمی عدم انسانیت منجر می‌شوند.

با کمی دقت می‌توان اپیدمی عدم انسانیت را در سراسر جهان مشاهده کرد؛ این اپیدمی در جغرافیا‌های مختلف به اشکال متفاوتی خود را نمایان می‌سازد.

یکی از مهم‌ترین عرصه‌های مشاهده شیوع اپیدمی عدم انسانیت بحران پناهجویی و مهاجرت به‌عنوان بحران ناشی از رویکرد‌های استعماری و جنگ‌طلبانه کشور‌های غربی است.

کشور‌های غربی به‌عنوان عاملان اصلی رقم خوردن بحران مهاجرت با رویکردی غیرانسانی مرگ مهاجران و پناهجویان را رقم می‌زنند؛ آن‌ها در توجیه سیاست‌های ضد مهاجرتی مرگ‌بار خود مدعی دلایل متعددی می‌شوند.

در حالی که شمار قربانیان این بحران هر روز افزایش می‌یابد، جهان دیگر توجه چندانی به این موضوع ندارد و در بهترین حالت آمار قربانیان، مفقودشده‌ها براساس زنان، کودکان و مردان تفکیک و به‌روزرسانی می‌شود و تصاویر مربوط به این تراژدی‌های پر تکرار در جشنواره‌ها و نمایشگاه به نمایش در می‌آیند.

بیماری همه‌گیر عدم انسانیت را می‌توان در آوارگی ادامه‌دار اقلیت روهینگیایی میانمار، تداوم خشونت و بحران بشردوستانه در کنگو، خشونت‌های مداوم در ساحل آفریقا و تداوم مرگ‌بار بحران بشردوستانه در شاخ آفریقا، فقر کل جمعیت افغانستان، بحران بشردوستانه یمن و بحران مواد غذایی به‌ویژه در ۳۷ کشور آسیب‌پذیر نیز مشاهده کرد.

تداوم جنایت‌های رژیم صهیونیستی در غزه که در حال وارد شدن به ۴۰ روز است، از اپیدمی عدم انسانیت حکایت دارد؛ این جدیدترین جلوه از اپیدمی عدم انسانیت در جهان است.

بیماری همه‌گیر عدم انسانیت که به شکلی گسترده همه سران و سیاستمداران جهان را مبتلا کرده، با سرعت در حال شیوع در میان مردم کره زمین است.

در حالی که افراد بیشتری به دلیل بروز درگیری‌های جدید و مداوم و پیامد‌های شرایط اقلیمی و اضطراری زیست محیطی به عمق بحران‌های انسانی سوق داده می‌شوند، مانع‌تراشی در مسیر اقدام‌ها و فعالیت‌های بشردوستانه به‌ویژه از سمت مدعیان غربی حقوق بشر تشدید می‌شود و برخی از این کشور‌ها حتی اقدام‌های بشردوستانه را جرم‌انگاری کرده‌اند.

این اپیدمی اکنون به چشمپوشی از بحران‌های انسانی و بشردوستانه جهان و سکوت در برابر بدترین فجایع بشری به بهای حفظ داشته‌های خود منجر شده است.

فعالیت‌های بشردوستانه به گواه ناظران و اسناد و شواهد در همه جای جهان دشوار و خطرناک است؛ در عین حال، براساس داده‌های سازمان ملل تا اواسط سال ۲۰۲۳، ۳۶۲ میلیون نفر در جهان نیازمند کمک‌های بشردوستانه بوده‎اند و این به معنای نیاز فراوان به افزایش اقدام‌ها و فعالیت‌های بشردوستانه است.

در عین حال، در طول سال ۲۰۲۲، حدود ۴۴۴ نیروی کمک‌های بشردوستانه مورد حمله قرار گرفتند، ۱۱۶ نفر از آن‌ها کشته شدند، ۱۴۳ نفر زخمی شدند و ۱۸۵ نفر نیز در جریان کمک رسانی‌ها ربوده شدند.

از آغاز سال جاری میلادی تاکنون نیز حملات علیه فعالان بشردوستانه به طرز غم‌انگیزی منجر به کشته شدن ۶۲ نفر شد که رشد ۴۰ درصدی را در قیاس با سال ۲۰۲۲ نشان می‌دهد؛ این آمار بدون احتساب موارد مشابه در جنگ رژیم صهیونیستی علیه غزه است.

در عین حال، حملات مذکور به ربوده شدن ۳۳ و زخمی شدن ۸۲ نفر دیگر منجر شده است.

مهم ترین اقدام برای درمان اپیدمی عدم انسانیت در گام نخست توجه و اجرای قوانین به شکل عملی و ملموس است؛ مردم جهان با مشاهده کارآمدی و تاثیر قوانین و حقوق بین‌المللی و بشردوستانه بر زندگی خود بار دیگر به گرایش ذاتی انسانی و انسان‌دوستی خود توجه کرده و آن را پرورش می‌دهند.

در این میان جهان باید به این نکته توجه داشته باشد که اوضاع همواره در مسیر بدتر شدن پیش می‌رود و اگر امروز بخشی از کره زمین شنونده و بیننده بحران بشری در بخش یا بخش‌های دیگر است، نمی‌تواند مطمئن باشد که فردا این بحران یا بحرانی دیگر گریبانگیر خودش نشود.

روند‌ها نشان می‌دهند که کانون‌های خشونت و بحران‌های بشردوستانه در جهان در حال گسترش هستند و همین امر، زنگ هشدار را برای معدود افراد و کشور‌هایی که گرفتار اپیدمی عدم انسانیت نشده‌اند، به صدا درمی‌آورد.

انتهای پیام/