حقوق بشر؛ حلقه گمشده تراژدی‌های مرگبار در آب‌های اروپا

خبرگزاری میزان – مرز‌های آبی اروپا در ماه‌های اخیر به شکلی ویژه شاهد تکرار تراژدی‌های مرگباری است که در سر و صدای دعوای کشور‌های اروپایی بر سر سهمیه پذیرش مهاجران به خاموشی می‌رود.

آنچه این روز‌ها در مرز‌های آبی اروپا رخ می‌دهد، نتیجه برنامه ریزی اروپایی‌ها برای نسل‎کشی افرادی است که رویای زندگی بهتر در کشور‌هایی را دارند که اصلی‌ترین دلیل فقر، آوارگی، درگیری نظامی، قحطی و ... در سرزمین‌های مبدا هستند.

تکرار یک تراژدی در ابعاد انسانی مختلف

اخیرا یکی از بدترین حوادث مهاجرتی اروپا در سواحل جنوبی یونان رخ داد و مرگ حدود ۸۰ مهاجر را رقم زد.

در قایق ماهیگیری مذکور بیش از ۷۵۰ مهاجر حضور داشتند که ۱۰۰ نفر از آن‌ها کودک بودند؛ براساس گزارش‌های منتشر شده شمار قابل توجهی از زنان و کودکان در انبار این قایق روی هم انباشته شده بودند.

در حالی که شمار قربانیان بیش از ۸۰ نفر اعلام شد، پیش بینی می‌شود با تعیین تکلیف ۶۰۰ مفقود این حادثه شمار قربانیان افزایش یابد؛ همه این اتفاق‌ها در ۱۵ دقیقه رخ داد.

اروپا در حال اجرای ماموریت نسل کشی مهاجران

تراژدی‌های مربوط به مرگ و میر مهاجران در مرز‌های آبی اروپا، دلایل متعددی دارد که همگی از یک عامل سرچشمه می‌گیرند؛ عامل اصلی این بن‎بست بشری و استمرار جنایت علیه مهاجران و پناهجویان سیاست‌های مهاجرتی اروپاست.

اتحادیه اروپا در راس هرم سازمان غیر رسمی جنایت علیه مهاجران قرار دارد؛ این بلوک با چشم‎پوشی از نقض‌های مکرر حقوق مهاجران و پناهجویان از سوی کشور‌های عضو از یک سو و تصویب قوانین ضد مهاجرتی از سوی دیگر نقش مهمی در رقم خوردن جنایت علیه مهاجران دارد.

در سطح بعدی این هرم، کشور‌هایی قرار دارند که از آن‌ها به عنوان دروازه مهاجرت از آسیا و آفریقا نام برده می‌شود؛ یونان، اسپانیا و ایتالیا از آن جمله هستند؛ تاکنون فجایع مهاجرتی متعددی در مرز‌های آبی و خاکی این کشور‌ها رخ داده است.

اجرای سیاست‌های بازدارنده اروپا به بهای جان پناهجویان

کشور‌های اروپایی تاکنون به کرات نشان داده‎اند که امنیت پناهجویان اساسا برای آن‌ها محلی از اعراب ندارد؛ این موضوع در بی‎توجهی آژانس مرزی اتحادیه اروپا به وقایع مهاجرتی در مرز کشور‌های اروپایی آشکار می‌شود.

از جمله وقایع مذکور می‌توان به حبس مهاجران و پناهجویان در قفس‌های آهنی، عقب راندن‌های مخاطره آمیز آنان در آب‌های مرزی، بازداشت آنان و انتقالشان به اردوگاه‌های مهاجرتی در کشور‌های اروپایی، ... نام برد.

سیاست‌های مهاجرتی به اصطلاح بازدارنده اروپایی‌ها در آب‌های این قاره اعم از آب‌های مدیترانه، کانال مانش، سواحل ایتالیا، ... به گستردگی اجرا می‌شوند.

اما آنچه در پی بروز این وقایع رخ می‌دهد، سریالی تکراری از ابراز تاسف، مقصر جلوه دادن مهاجران و در نهایت جنگ زرگری میان سران اروپایی است.

در پی حادثه مرگبار سال گذشته کانال مانش که به مرگ ۳۱ مهاجر منجر شد، امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه و بوریس جانسون، نخست وزیر وقت انگلیس در مرحله اول به جدالی وارد شدند تا یکدیگر را مقصر جلوه دهند، اما در نهایت توافقی برای مقابله با ورود مهاجران امضا کردند.

حقوق بشر؛ حلقه گمشده تراژدی‌های مرگبار در آب‌های اروپا

نگاهی به روند فجایع حقوق بشری در مرز‌های آبی اروپا نشان می‌دهد که مرحله نخست پس از وقوع این فجایع، ایجاد سروصدا و فرافکنی است؛ مرحله دوم، جدالی نمایشی برای تعیین مقصر؛ و مرحله سوم، مقصر خواندن مهاجران و تصویب قوانین ضد مهاجرتی سختگیرانه تر.

در هیچ یک از این مراحل نمود و نمادی از دغدغه‌ها یا رویکرد‌های حقوق بشری دیده نمی‌شود.

انتشار خبر مرگ ایلان، کودک سوری و تصویر جسد بی جان وی در سواحل ترکیه نقطه اوج واکنش‌ها به موضوع امنیت جانی مهاجران بود، اما هنوز اروپایی‌ها گامی در مسیر تامین امنیت مهاجران و پناهجویان سردرگم در آب‌های خود نکرده‎اند.

ژست‌های حقوق بشری کشور‌های اروپایی در این موضوع در واقع تلاشی هدفمند و آگاهانه برای منحرف کردن افکار عمومی از نقش اصلی این نمایش مرگبار است؛ بازیگری که تلاش دارد از بحران پناهجویی ساخت دست خود، ماجرای تهدید امنیت اروپا در برابر سیل مهاجران از یک سو و سودجویی باند‌های قاچاق انسان و مواد مخدر از موضوع پناهجویی را از سوی دیگر القا کند.

وقوع مکرر فجایع مهاجرتی در آب‌های اروپا سبب شدند تا اکنون افکار عمومی جهان دیگر شکی در معرفی اروپا به عنوان مجرم نداشته باشد؛ در واقع، تیر معرفی اروپا به عنوان قربانی آن چه سیل مهاجرتی به قاره سبز خوانده می‌شود، به سنگ خورده است.

چرایی سکوت پارلمان اروپا

پارلمان اروپا، نهاد قانون گذاری در اتحادیه اروپا یا همان بازیگر نقش اصلی سیاستگذاری‌های امنیتی این قاره، در حالی در موضوع فجایع پر تکرار مهاجرتی در آب‌های اروپا سکوت کرده که خود به دلیل ماهیت وجودی اش عامل اصلی رقم خوردن این بحران است.

این نهاد که تلاش می‌کند در موضوع‌های مختلف کشور‌های دیگر به بهانه حقوق بشر مداخله کرده و خود را پیشگام موضوع‌های حقوق بشری نشان دهد، در موضوع قایق‌های مرگ سکوت مرگباری اختیار کرده است.

تنها دلیلی که می‌تواند این سکوت را به خوبی واکاوی کند، هراس پارلمان اروپا از آشکار شدن ریشه‌ها و دلایل رقم خوردن بحران پناهجویی و به زعم سیاستمداران اروپایی به راه افتادن سیل مهاجران به سمت اروپاست.

پارلمان اروپا به خوبی می‌داند که بحران‌های امنیتی، اقتصادی و نظامی در کشور‌های مبدا مهاجران از دل سیاست‌های اروپا در این کشور‌ها متولد شده سبب قدم گذاشتن مهاجران در مسیر مخاطره آمیز مهاجرت به اروپا شده است.

تداوم چرخه جنایت‌های اروپا و اجرای نمایش همدردی

جنگ افروزی با اهداف فروش تسلیحات، جاه طلبی، کسب منافع اقتصادی، ... مهم‌ترین مشخصه کشور‌های اروپایی در دهه‌های اخیر است و به نوعی ادامه سیاست استعمار کشور‌های اروپایی در قرون گذشته محسوب می‌شود.

نگاهی به ملیت مهاجران به ویژه مهاجران جان باخته در آب‌های اروپا به خوبی موید این واقعیت است؛ به این معنا که مردم کشور‌های قربانی جنگ افروزی اروپایی‌ها در تلاش برای دست یافتن به همه آن چه اروپایی‌ها به ضرب درگیری‌های نظامی از آن‌ها ربوده اند، در مسیر مهاجرت به قاره سبز با سیاست‌های هدفمند و عامدانه ضد مهاجرتی اروپایی‌ها کشته می‌شوند.

کشور‌های اروپایی در حالی پس از بروز فجایع مهاجرتی در آب‌های خود پرچم‌های سیاه را افراشته، شماری از عاملان را دستگیر و ابراز تاسف می‌کنند که چرخه جنایت‌های خود را با قدرت به پیش می‌رانند و در این مسیر سبب تقویت جنایت‌های دیگری مانند قاچاق انسان می‌شوند.

تاکنون تصاویر و ویدئو‌های مختلفی از کارزار عقب راندن‌های سیستماتیک و خشونت آمیز مهاجران به ویژه در آب‌های یونان منتشر شده و درخواست‌های متعددی برای مقابله با آن‌ها را در پی داشته است.

بی توجهی به درخواست‌ها و هشدار‌های مذکور، اما قابل تامل بوده است.

چشم اندازی تاریک

غرق شدن قایق مهاجران در آب‌های مدیترانه سبب جلب توجهات بین المللی به سمت موضوع غرق شدن قایق‌های مهاجرتی و افزایش نگرانی‌ها در این باره شد.

سازمان ملل تخمین می‌زند که حدود ۶۸۰ هزار مهاجر دیگر در لیبی حضور دارند که شمار قابل توجهی از آنان به دنبال مهاجرت به اروپا با قایق هستند؛ این آمار به صورت بالقوه به معنای تکرار پر تعداد حوادث مهاجرتی است.

بی توجهی به درخواست کمک قایق‌های حامل مهاجران، مانع تراشی در مسیر فعالیت گروه‌های عملیات و نجات، بهانه تراشی و توجیه عدم کمک به قایق‌های در حال غرق شدن، ... یک سوال مهم را مطرح می‌کنند: آیا اروپا واقعا نمی‌تواند از حوادث غم انگیز غرق شدن مهاجران جلوگیری کند؟ چند ۱۵ دقیقه مرگبار دیگر در آب‌های اروپا در میانه سخنرانی‌های طولانی حقوق بشری سیاستمداران اروپایی رخ خواهند؟

انتهای پیام/