بدرفتاری دولت کانادا با بومیان در بیش از یک قرن و نیم گذشته
دلایل سهم نامتناسب بومیان از جمعیت زندان‌ها در کانادا متعدد و ریشه ای هستند.
خبرگزاری میزان – نرخ زندانی شدن بومیان در کانادا به شکل قابل توجهی بالاست و ریشه این معضل در رویکرد تبعیض آمیز موجود در سیستم قضایی و پلیس این کشور است.
به گزارش « wsws»، جدیدترین آمار دفتر بازپرسی اصلاحی کانادا نشان می‌دهد که زنان بومی همچنان 50 درصد جمعیت زندان‌های فدرال را تشکیل می‌دهند و مردان بومی با نرخی تقریبا مشابه جمعیت زندان‌های این کشور را به خود اختصاص داده اند.
در مجموع سهم افراد بومی از جمعیت کانادا 5 درصد و سهمشان از جمعیت زندان‌های این کشور 37 درصد است.
گزارش دفتر بازپرسی اصلاحی کانادا نشان می‌دهد که جمعیت زندانیان بومی در این کشور در یک دهه گذشته حدود 18 درصد رشد داشته و حتی کاهش 28 درصدی جمعیت زندانیان غیربومی در دوره شیوع کرونا تاثیر چندانی بر نرخ زندانی شدن بومیان در کانادا نداشته است.
ارقام نگران کننده مذکور از بدرفتاری دولت کانادا با بومیان در بیش از یک قرن و نیم گذشته حکایت دارد؛ بدرفتاری که شامل سلب مالکیت اجباری بومیان نیز می‌شد.
سیستم مدارس شبانه روزی کودکان بومی در کانادا تحت کنترل و مدیریت دولت کانادا و کلیسای کاتولیک به موازات پاکسازی اراضی بومیان رخ دادند.
دستکم 6 هزار کودک بومی در مدارس شبانه روزی جان خود را از دست دادند و ده‌ها هزار کودک دیگر مورد خشونت فیزیکی و جنسی قرار گرفتند.
آخرین مدارس شبانه روزی کودکان بومی در کانادا در اواخر دهه 1990 بسته شد.
دولت کانادا در یک قرن و نیم گذشته از طریق ایجاد شرایط غیرقابل تحمل برای مردم بومی، آن‌ها را در معرض فقر و مشکلات روانی قرار داد.
- بیشتر بخوانید:
- پس لرزه‌های افشای رسوایی جنسی در ورزش ملی کانادا
- الگوی سیستمی نژادپرستی و تبعیض در رسانه‌های کانادا
براساس یک بررسی در سال 2016، حدود 44 درصد از ساکنان مناطق بومی نشین فاقد زیرساخت‌های لازم مانند دسترسی به آب آشامیدنی، در خانواده‌های کم درآمد زندگی می‌کنند؛ این در حالیست که 14 درصد از کل جمعیت کانادا در فقر به سر می‌برند.
عمیق تر شدن بحران‌های اجتماعی در کانادا، بخش‌های آسیب پذیر جامعه از جمله بومیان این کشور را به شرایط ناامیدکننده ای سوق داد؛ افزایش نرخ زندانی شدن، حاشیه نشینی، مشکل تامین مسکن و اشتغال، بیگانگی از خانواده، سوءمصرف قابل توجه مواد مخدر.
این شرایط در حالی وجود دارند که سیستم قضایی و پلیس کانادا، بومیان را هدف رویکرد تبعیض آمیز خود قرار می‌دهد.
درگیر شدن در سیستم عدالت کیفری کانادا برای بومیان با شکل جدی تری رخ می‌دهد؛ به این معنا که مجازات‌های آن‌ها بیشتر از مجازات در نظر گرفته شده برای غیربومیان است و جوانان بومی سهم قابل توجهی از جمعیت زندان‌های این کشور را دارند.
در عین حال، شرایط حبس برای زندانیان بومی بدتر از همتایان غیر بومی آن‌هاست؛ یعنی به مدت طولانی تری در سلول انفرادی حبس می‌شوند.
حبس در سلول انفرادی سبب می‌شود تا سلامت روان این افراد به ویژه کسانی که سابقه مشکلات روانی دارند، بدتر شود و در عین حال خدمات بهداشت روان به آن‌ها ارائه نشود.
نکته مهم دیگر در مورد زندانیان بومی در کانادا این است که این زندانیان در قیاس با همتایان غیر بومی خود با نرخ کمتری از آزادی مشروط یا کامل برخوردار می‌شوند.
بیش از 75 درصد از تمام زندانیان بومی تا تاریخ آزادی در زندان باقی می‌مانند که این رقم بیش از 10 درصد بیشتر از همتایان غیر بومیشان است.
گزارش خدمات اصلاحی کانادا (CSC) در سال 2004 با عنوان «نیازسنجی مجرمان زنان بومی فدرال»، که نیازهای زنان بومی را در دوران حبس و پس از آزادی ارزیابی می‌کرد، نشان داد که بیش از دو سوم آن‌ها (69 درصد) در دسته «نیازهای بالا» جای گرفته اند.
زمان انتظار بسیار طولانی برای دستیابی به برنامه‌های توانبخشی نیز یکی دیگر از معضلات بومیان در کاناداست.
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *