زنان "افغانستان" به دنبال حضور بیشتر در هرم قدرت هستند

به گزارش گروه فضای مجازی با اینکه در حال حاضر، ماجرای تسخیر شهر «قندوز» به دست طالبان و سپس عقب‌نشینی آنها در صدر اخبار افغانستان قرار دارد، اما افغان‌ها همچنان در تلاش هستند کشوری بسازند که صلح و آرامش بر آن حکمفرماست، زنان و دختران از حق تحصیل برخوردارند و مردم، تصمیم گیرنده نهایی درباره سرنوشت خود هستند.
 
آمارها نیز نشان می‌دهد اکثر مردم افغانستان تقریباً هیچ علاقه‌ای به بازگشت طالبان ندارند و دولت هم قدم‌های قابل توجهی به منظور ترفیع جایگاه زنان طی یک سال گذشته برداشته است.
 
بیش از یک سال از پیروزی «اشرف غنی» رئیس جمهوری فعلی افغانستان، در انتخابات می‌گذرد.
 
در طول این مدت، دولت وحدت ملی افغانستان سعی کرده تا حضور زنان در مناصب بالای اجرایی را پررنگ‌تر از گذشته‌ کند.
 
این تغییرات در سطوح بسیار بالای دولت، کاملاً خود را نشان داد و بانوی اول نیز به صراحت، تعهد خود مبنی بر بهبود حقوق زنان را تکرار کرد.
 
«رولا غنی» بانوی اول افغانستان در زمینه حقوق زنان بسیار فعال بوده و با کمک‌های مستمر بشردوستانه به کودکان، پناهندگان و زنان، نامی نیک برای خود ساخته است.
 
وی همچنین بارها در مورد زنان افغانستانی در محافل بین‌المللی سخن گفته است؛ رولا نه تنها باورهای غلط جهانی از رفتار خشونت‌آمیز با زنان افغانستانی را رد می‌کند، بلکه از مشارکت آنها در روند صلح افغانستان و چند مورد دیگر نیز تعریف و تمجید می‌کند.
 
اما رولا غنی تنها زن صاحب قدرتی نیست که برای به جلو راندن کشور خود تلاش می‌کند؛ در حال حاضر، رئیس جمهور غنی، ریاست 4 وزارتخانه را به زنان سپرده است و قول داده که 4 نفر از سفرای آینده افغانستان نیز از بانوان افغانستانی باشند.
 
با وجود مخالفت‌ها و تظاهرات گسترده در داخل کشور، وی 2 زن را هم به سمت فرمانداری منصوب کرده است.
 
این مخالفت‌ها نتوانستند جلوی افزایش تعداد زنان در دولت غنی را بگیرند. حتی برای نخستین بار در تاریخ افغانستان، رئیس جمهور یک زن را برای عضویت در دادگاه عالی افغانستان معرفی کرد، هر چند که وی نتوانست به‌اندازه کافی در مجلس افغانستان رأی بیاورد اما خبرها حاکی از آن است که به زودی زن دیگری به عنوان جانشین وی معرفی خواهد شد.
 
در حالی که در حکومت فعلی، زنان در حال محکم کردن جای پای خود در بالای هرم قدرت هستند، در پایین‌ترین سطح آن هنوز با تبعیض، خشونت و زیر پا گذاشته شدن حقوقشان روبه‌رو هستند.
 
آزار و اذیت‌های خیابانی و جنسی، میزان پایین سواد، ناامنی، محدودیت‌های خانوادگی و کمبود موقعیت‌های شغلی، زنان طبقات پایین را از پیوستن به این جنبش باز می‌دارد.
 
با وجود تلاش‌های اشخاص دولتی و غیر دولتی برای افزایش استخدام زنان در بخش‌های دولتی و خصوصی، تنها 8 درصد زنان افغانستانی در مشاغل درآمدزایی به جز کشاورزی کار می‌کنند.
 
اکثر آنهایی هم که به صورت خانوادگی در بخش کشاورزی فعالیت می‌کنند، پولی در ازای زحماتشان دریافت نمی‌کنند، خود این مسأله آنها را از مشارکت پایاپای در اقتصاد و جامعه باز می‌دارد.
 
در کل، زنان افغانستانی همچنان در حاشیه، بدون سواد و با شانس کم برای تحصیل، اشتغال، خدمات بهداشتی و دیگر حقوق اساسی بشر زندگی می‌کنند.
 
اغلب دختران جوان هنوز با پدیده «ازدواج‌های اجباری و زود هنگام» دست و پنجه نرم می‌کنند و از تحصیلات فراتر از سوم دبستان بی‌نصیب هستند.
 
با وجود پیشرفت‌هایی که در بهداشت زنان افغانستانی به وجود آمد، اما باز هم بالاترین نرخ مرگ در بین زنان باردار، مربوط به افغانستان است.
 
تنها 18 درصد از زنان افغانستانی از مهارت‌های سوادآموزی برخوردارند. آنها همچنین یک چهارم مردها درآمد دارند.
 
از طرفی خشونت علیه زنان در 4 سال گذشته افزایش یافته است و زنان، یکی پس از دیگری، هدف حملات بی‌رحمانه، سنگسار یا دیگر انواع محاکمه‌های مردمی و غیرقانونی قرار می‌گیرند.
 
طبق آمار سازمان ملل، 87 درصد زنان افغانستانی در خانه خود با خشونت‌های جسمی روبه‌رو هستند و بیشتر آنهایی که جرأت به زبان آوردن چنین حقایقی را دارند، مورد تهدید، حمله یا سوء قصد قرار می‌گیرند.
 
به خاطر همین واقعیت‌های تلخ جامعه افغانستانی است که باید قدر زحمات زنانی چون رولا غنی را بدانیم.
 
اما ما هم باید چشمان خود را باز کنیم، نیازهای زنان به حاشیه رانده شده افغانستان را ببینیم و سعی در برطرف کردن آنها داشته باشیم.
 
امید است که اشتغال زنان در بالاترین مناصب دولتی، میزان استخدام زنان در لایه‌های پایین‌تر جامعه را نیز بیشتر کند.
 
در یک جامعه مردسالار، نمایندگان مجلس و فرمانداران زن باید کمی بیشتر از حقوق همجنس‌های خود دفاع کرده یا حداقل آگاه باشند.
 
هرچند، با افزایش مشارکت زنان در تصمیم‌گیری‌های کلان بهداشتی، آموزشی و امنیتی، لازم است تا زنان عادی جامعه نیز صاحب اختیارات بیشتری شوند تا بتوانند از نتایج این تصمیمات استفاده ببرند.
 
برای مثال، اگر دولت افغانستان در تلاش است تعداد نمایندگان زنی که می‌توانند قوانینی چون «رفع خشونت علیه زنان» را در مجلس تصویب کنند، افزایش دهد، به همان اندازه نیز واجب است که از زنان روستایی حمایت شود تا بتوانند از این قوانین سود ببرند.
 
زنان افغانستانی زیر سایه ریاست غنی گام‌های بلندی برداشته‌اند. با اینکه زنان هنوز هم تنها 25 درصد از تعداد کارمندان بدنه دولت را تشکیل می‌دهند، اما از سال 2001 تا به حال، اشتغال این تعداد از آنها در مناصب بالای دولتی بی‌سابقه بوده است.
 
صرف حضور چنین الگوهایی برای دختران جوانی که آرزوی وزیر یا قاضی شدن را در سر می‌پرورانند هم پیشرفت قابل ملاحظه‌ای برای کشور است.
 
با این حال، دختران افغانستانی که ساکن کابل نیستند برای تحقق چنین رؤیایی، ابتدا باید بتوانند بخوانند، دسترسی به آخرین اطلاعات و اخبار داشته باشند و آزادی، ابزار و اعتماد به نفس کافی را در خود برای تجسم دنیایی متفاوت ببینند.
 
اگر افغانستان می‌خواهد به این هدف برسد، باید توجه بیشتری به مشکلات پیش روی اکثریت قریب به اتفاق زنان و دختران افغان داشته باشد.
 
رویکردهای جامع‌تری که تکمیل کننده سیاست فعلی از بالا به پایین دولت افغانستان برای توانمندسازی زنان است، به زنان روستایی افغانستان اجازه خواهد داد تا اندک فرصتی برای حرکت به جلو داشته باشند.
 
/انتهای پیام/

: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.