ایفای نقش "حافظه تاریخی"

به گزارش گروه فضای مجازی به نقل از ریشه؛ «وزیر خارجه آلمان» در راس یک هیئت بلند پایه در راستای عملیاتی شدن «برجام» به ایران سفر کرده است. مایر یکی از اعضای گروه 1+5 است که قرار بود به اصطلاح با زیر ذره بین قرار دادن فعالیت های ایران صلح طلبی دانش هسته ای کشورمان را تایید کنند.

«فرانک والتر اشتاین مایر» وزیر خارجه آلمان صبح یکشنبه بیست‌ و ‌ششم مهر ماه برای اولین بار در دانشگاه تهران حضور یافت. وی در سخنرانی خود با اشاره به این ضرب‌المثل که «کوه به کوه نمی‌رسد ولی انسان به انسان می‌رسد» بر گسترش همکاری‌های دانشگاهی و فرهنگی بین ایران و آلمان تأکید کرد.

همزمان با سخنان اشتاین مایر تعدادی از دانشجویان دست نوشته‌ها و پوسترهایی از بمباران شیمیایی سردشت را در دست داشتند و بر روی دست نوشته‌ها خطاب به اشتاین مایر نوشته شده بود که «سردشت را فراموش نکن».

واکنش دانشجویان به حضور اشتاین مایر در دانشگاه تهران

***اما دلیل اعتراض دانشجویان به فرانک والتر اشتاین‌مایر چه بود؟

برای روشن مشخص شدن ریشه های این واکنش باید به کمی قبل تر برویم. وقتی که بین ایران و کشورعراق یک جنگ یک طرفه و تحمیلی شکل گرفته بود. رژیم بعث عراق که از پیروزی در جبهه‏‌های جنگ علیه ایران ناامید شده بود، تصور می‏‌کرد با حملات شیمیایی می‏‌تواند خواسته‏‌های خود را بر ملت ایران تحمیل کند. از این‏ رو در روزهای هفتم و هشتم تیرماه 1366، هواپیماهای بمب‏‌افکن عراق با بمب‏‌های شیمیایی به چهار نقطه پرازدحام و متراکم جمعیتی شهر سردشت حمله کردند و زن و کودک و خُرد و کلانِ و مردم بی‏گناه آن شهر و اطراف آن را آماج گازهای کشنده و دهشتناک شیمیایی قرار دادند.

بمباران شیمیایی شهر مرزی «سردشت» فجیع‏‌ترین و وحشتناک‏‌ترین تهاجم شیمیایی‌ای بود که آثار و پیامدهای منفی زیادی به بار آورد. جمهوری اسلامی ایران، این تهاجم را غیرانسانی اعلام کرد و شهر سردشت را نخستین شهر قربانی جنگ‌افزارهای شیمیایی در جهان بعد از بمباران هسته‏‌ای هیروشیما نامید.

حمله شیمیایی هواپیماهای متجاوز رژیم بعث عراق به شهر سردشت، به شهادت 110 نفر و مجروح شدن 8000 تن انجامید و هنوز هم تعدادی از مردم مقاوم و شریف شهرستان سردشت با آثار و پیامدهای این بمباران دست به گریبان هستند.

به رغم ارتکاب این جنایت هولناک، مجامع جهانی هیچ اقدامی در جلوگیری از ادامه تجاوز به عمل نیاوردند، حتی آن رژیم خونخوار را هم ملامت نکردند و چون گذشته بی‏‌اعتنا از کنار این حادثه گذشتند.

«سردشت» اولین شهر قربانی فاجعه شیمیایی، فقط نماد مظلومیت ملت ایران نیست، نماد برخورد دوگانه مجامع بین‌المللی در جهت تامین منافع ابرقدرت‌ها و مستکبرین نیز هست.

برابر گزارش‌ها، بیش از ‌400 شرکت تولیدکننده مواد شیمیایی از عراق برای تجهیز شیمیایی حمایت کردند که بیشترین آنها از آلمان و انگلیس بودند.

در واقع مواد اولیه و تجهیزات تولید سلاح شیمیایی از منابع مختلفی تأمین شدند. دولت عراق توان بومی گسترده‌ای برای ساخت سلاح داشت. علائم موجود روی بقایای بسیاری از بمب‌هایی که در حلبچه پیدا شده‌اند، نشان می‌دهد که ساخت اتحاد شوروی سابق بوده‌اند. داده‌های موجود از مشارکت ۸۵ شرکت آلمانی، ۱۹ شرکت فرانسوی، ۱۸ شرکت بریتانیایی و ۱۸ شرکت آمریکایی حکایت دارند.

«این در شرایطی است که آلمان به عنوان تنها کشوری شناخته می‌شود که هم کنوانسیون ژنو را امضا کرده و هم اتحادیه اروپا اجازه دارد با بازرسی از صنایع شیمیایی آن کشور مانع از تولید سلاح‌های شیمیایی به وسیله آلمان شود و هم اینکه امروز این کشور با عضویت در اتحادیه اروپا قرار است بر صلح آمیز بودن فعالیت هسته ای ایران نظارت داشته باشد.»

شاید دانشجوهایی که با ماسک های شیمیایی دست به اعتراض نسبت به حضور آقای وزیر زدند یادشان نرفته که دست  همین ژرمن ها در خون  500000 ایرانی کشته و زخمی شده در 378 فقره حمله شیمیایی در طول هشت سال جنگ تحمیلی آلوده شده است و به این سادگی ها هم پاک نمی شود؛ حتی اگر کوه ها به کوه ها برسند.