آزادی قدس نزدیک‌تر از همیشه
- سید جعفر قنادباشی در روزنامه حمایت نوشت: امام خمینی (ره) آخرین جمعه ماه مبارک رمضان را در شرایطی «روز قدس» نام‌گذاری کردند که خیانت بزرگ اردن و مصر در به رسمیت شناختن رژیم اشغالگر صهیونیستی، میلیون‌ها مسلمان را در سراسر جهان به خشم آورد. مصر که روزگاری به‌عنوان قهرمان جهان عرب شناخته می‌شد و وارد چهار جنگ با اسرائیل در سال‌های ۱۹۴۸، ۱۹۵۶، ۱۹۶۷ و ۱۹۷۳ شده بود، در یک عقب‌نشینی آشکار، پیمان کمپ دیوید را امضا و اولین کشوری بود که به آرمان قدس پشت کرد.
بعد‌ها سران چند کشور منطقه با فشار و تطمیع ترامپ پا در این مسیر ذلت‌بار گذاشته و عادی‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی را با برچسب «معامله قرن» پیگیری کردند؛ راهکاری که به تعبیر رهبر معظم انقلاب «نه برای خودشان مفید است، نه برای فلسطینی‌ها [بلکه]هم برای خودشان مضر است، هم برای فلسطینی‌ها... به درد رژیم صهیونیستی هم نمی‌خورد؛ یعنی آن‌ها هم از این سودی نخواهند برد». (۶ اردیبهشت ۱۴۰۱)
ابتکار امام خمینی (ره)، اما باعث تحکیم و تکریم مسئله فلسطین در میان مسلمانان شد و موجب گردید که جنبش‌های مقاومت یکی پس از دیگری در برابر رژیم صهیونیستی صف‌آرایی کنند. روز قدس در حقیقت، سرمنشاء و سرآغاز شکل‌گیری جریان‌های مقاومت در برابر جریان سازش در غرب آسیا شد و مخالفت با به رسمیت شناخته شدن رژیم جعلی اسرائیل، به یک وجه تمایز افتخارآمیز بدل گردید.
بر این مبنا، پارادایم اصلی و محوری گروه‌های مقاومت، همگی با هدف آزادی قدس و مسجدالاقصی تنظیم‌شده و همه آن‌ها، جز این هدفی را دنبال نمی‌کنند. همین چند روز پیش بود که جنبش انصار الله یمن، اعلام کرد که مشتاق است سهمی در آزادسازی قدس و به خاک مالیدن پشت صهیونیست‌ها داشته باشند. هسته‌های مقاومت عراق، سوریه و لبنان در واقع مأموریتی جز این برای خود تعریف نکرده‌اند و این اتفاقی است که به یُمن ابتکار معمار کبیر انقلاب رخ‌داده و پس از چندین دهه، فرزندان او در سراسر جهان اسلام به میراث آرمانی او وفادارند.
هم‌زمان نضج و قدرت گرفتن مقاومت سراسری علیه صهیونیست‌ها، شرکای اسرائیل به این فکر افتادند که از دامنه حمایتی فلسطین بکاهند و آن را به یک دستور کار عربی تقلیل دهند. این ایده، با برجسته‌سازی عروبیت در برخی از گروه‌های فلسطینی قوت گرفت و چنین انگاره‌ای القا شد که صرفاً فلسطین و کشور‌های عربی مسئول پرونده قدس هستند و ورود کشور‌های اسلامی به این ماجرا، نوعی دخالت و هزینه‌تراشی برای ملت‌هایی است که دولت‌های آن‌ها این دغدغه را دارند.
گرامیداشت روز قدس، اما برهم زننده معادلاتی است که تلاش می‌کرد ظرفیت‌های جهان اسلام، صرف امور دیگری شوند. به عبارت گویاتر، امام خمینی (ره) به دنبال متحد کردن جامعه مسلمان در اطراف‌واکناف دنیا حول محور فلسطین بود و یک فرهنگ جدید سیاسی مبتنی بر وفاداری به آرمان قدس - به‌جای تکیه بر «پان طوایفی» و «پان قومیتی» - در موضوع فلسطین پایه‌گذاری کردند.
از طرفی، روز قدس موجب شده تا سکوت قدرت‌های غربی و جریان سازش‌کار منطقه‌ای از سوی افکار عمومی جهان تقبیح شده و آن را با موضع‌گیری جانب‌دارانه مدعیان آزادی بیان در قبال جنگ اوکراین مقایسه کنند. بر همین مبنا، جان‌فشانی‌های جوانان فلسطینی آن‌چنان معادلات رسانه‌ای غرب را بر هم زده که قدس شریف و مسئله فلسطین نه‌تن‌ها در میان مردم اروپا و آمریکا بلکه در جمع نخبگان، سلبریتی‌ها و اندیشمندان آن‌ها حامیان سرسختی دارد. از باب مثال، در انگلیس که مقاومت ازنظر دولت این کشور، یک جریان به‌اصطلاح تروریستی به شمار می‌آید، مراسم روز قدس هر ساله (به‌استثنای دو سال گذشته به دلیل شیوع کرونا) با شکوه تمام برگزار می‌شود. در آمریکا نیز در کنار برگزاری تجمعات اعتراضی به حمایت کاخ سفید از اسرائیل، سازمان‌های مردم‌نهاد حقوقی مشغول دفاع از حقوق تضییع‌شده فلسطینیان هستند و به هر مناسبتی، مظلومیت آن‌ها را فریاد می‌زنند.
علاوه بر این، نهاد‌های حقوق بشری با سابقه غیرقابل‌قبول در واکنش به مناسبات ظالمانه بین‌المللی، از رهگذر فشار رسانه‌های مستقل و افکار عمومی به سمت محکومیت رژیم صهیونیستی گرایش پیدا کرده‌اند. در همین راستا، سازمان «دیده‌بان حقوق بشر» مستقر در نیویورک طی گزارشی ۲۱۳ صفحه‌ای به ارزیابی اینکه «آیا اعمال و سیاست‌های خاص» آپارتاید در این رژیم طبق قوانین بین‌المللی برقرار است پرداخت و در نهایت، رژیم صهیونیستی را به پیگیری سیاست‌های آپارتاید، آزار و اذیت علیه فلسطینی‌ها متهم کرد که مترادف با جنایت علیه بشریت است.
دادستان دادگاه کیفری بین‌المللی نیز در ماه مارس رسماً اعلام کرد که در مورد جنایات جنگی در سرزمین‌های اشغالی تحقیق خواهد کرد.
این در حالی است که برون داد روز قدس و بسامد‌های آن را باید در کف خیابان‌های فلسطین اشغالی عیارسنجی کرد. مقامات رژیم صهیونیستی علناً اعلام کرده‌اند که دیگر حتی در خیابان‌ها امنیت وجود ندارد و اگر تا دیروز در خودرو‌ها و اتوبوس‌ها نگران حملات فلسطینی‌ها بودند، امروز در معابر و مغازه‌ها باید هر لحظه منتظر یک عملیات باشند. این سخن بدین معناست که صهیونیست‌ها حتی در مکان‌هایی که بیشترین حضور نیرو‌های امنیتی در آن‌ها دیده می‌شود و هزاران مأمور مخفی و دوربین در حال رصد تحرکات مشکوک هستند، احساس وحشت دارند و ناامنی به قلب تل‌آویو رخنه کرده است.
در بعد سیاسی نیز دولت اسرائیل به جهت اختلافات داخلی، فاقد بازدارندگی در برابر مقاومت شده است. کابینه «نفتالی بنت»، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی به دلیل استعفای «عیدیت سیلمان» عضو راست‌گرای کنست از ائتلاف کابینه در آستانه فروپاشی قرار دارد و طبعاً نمی‌تواند همان پاسخ نیم‌بند گذشته را به مقاومت بدهد. با پدیدار شدن چشم‌انداز انتخابات زودهنگام، مقامات اسرائیلی نگران افزایش حملات و آغاز انتفاضه جدید هستند و از تکرار اقدامات گذشته همچون ورود شهرک‌نشینان به صحن مسجدالاقصی به‌شدت واهمه دارند؛ و بالاخره اینکه با تغییر معادلات میدانی و تجمیع قوای مقاومت در کنار بی‌اثر شدن اراده خائنین به ملت فلسطین و تضعیف قوای داخلی و حمایت‌های خارجی از رژیم صهیونیستی، از هم‌اکنون باید فاتحه اسرائیل را خواند؛ رژیم جعلی و کودک کشی که به‌سرعت به سمت زوال حرکت می‌کند و شواهد و قرائن از نابودی قریب‌الوقوع آن حکایت دارد.