صفحه نخست

رئیس قوه قضاییه

اخبار غلامحسین محسنی اژه‌ای

اخبار سید ابراهیم رئیسی

اخبار صادق آملی لاریجانی

قضایی

حقوق بشر

مجله حقوقی

سیاست

عکس

حوادث- انتظامی و آسیب‌های اجتماعی

جامعه

اقتصاد

فرهنگی

ورزشی

بین‌الملل- جهان

فضای مجازی

چندرسانه

اینفوگرافیک

حقوق و قضا

محاکمه منافقین

هفته قوه قضاییه

صفحات داخلی

مدارس شبانه روزی کانادا؛ محلی برای مرگ هزاران کودک

۲۹ اسفند ۱۴۰۰ - ۰۳:۱۵:۰۱
کد خبر: ۸۰۲۸۵۹
به دنبال کشف مداوم گور‌های بی نشان، آمار کودکان بومی کشته شده در مدارس شبانه روزی کانادا همچنان در حال افزایش است.

- برای بیشتر کودکان، مدرسه نقطه شروعی برای یک سفر متمدنانه و روشن زندگی است، اما برای کودکان بومی کانادا، یک مدرسه شبانه روزی با بودجه دولتی ممکن است دروازه‌ای به سوی تاریکی، سوء استفاده و مرگ باشد.

به گزارش «شینهوا»، برای بیش از یک قرن از دهه ۱۸۳۰، کودکان مدرسه‌ای جامعه بومی از آغوش مادرشان ربوده و در مدارس شبانه روزی دوردست که توسط دولت کانادا تأمین می‌شد، حبس شدند.

کودکان بومی در این مدارس توسط کلیسای مسیحی تحت نظر قرار می‌گرفتند و از حضور در خانواده محروم می‌شدند.

اعتقاد بر این است که حدود ۱۵۰ هزار کودک بومی قربانی یکسان سازی فرهنگی شده اند؛ در این مدارس، کودکان مورد آزار و شکنجه قرار می‌گرفتند که هم پوست و هم قلب آن‌ها را زخمی می‌کرد.

برخی می‌گویند، اولین روز در مدارس به اصطلاح شبانه روزی، آخرین روز هویت برای کودکان بومی بود اما کسانی که زنده از مدارس شبانه روزی بیرون رفتند را هنوز هم می‌توان به عنوان افراد خوش شانس در نظر گرفت.

افراد بومی بی شماری بودند که در این مدارس از بین رفتند؛ بسیاری از اسامی دانش آموزان قابل بازیابی نبودند؛ برخی مؤسسات مستقر در کانادا تخمین زدند که بیش از ۳ هزار کودک بومی در مدارس شبانه روزی جان خود را از دست دادند.

موری سینکلر، رئیس سابق کمیسیون حقیقت و آشتی کانادا (TRC) گفت که حدود ۶ هزار کودک ممکن است هرگز به خانه خود بازنگشته باشند.

به دنبال کشف مداوم گور‌های بی نشان، تعداد کشته‌ها همچنان در حال افزایش است.

تحقیقات در سراسر کانادا شواهدی از بیش از هزار و ۱۰۰ گور بی نشان از بهار ۲۰۲۱ پیدا کرده است.

بدون شک، این تعداد حتی حیرت‌انگیزتر خواهد بود، اگرچه دولت کانادا برخی از کار‌های ردیابی برای مکان یابی گور‌ها را با اشاره به همه‌گیری کووید-۱۹ متوقف کرده است.

در حالی که سیاستمداران کانادایی برای فرونشاندن خشم مردم خشمگین کانادا و جامعه بین‌الملل ابراز پشیمانی و همدردی می‌کنند، برای جبران این اشتباه و غرامت به قربانیان به غیر از پرداختن به سخنان، کاری انجام نشده است.

دولت کانادا هر از چند گاهی مردمی را که هنوز معتقد بودند که دولت با تاریخ سیاه خود روبرو خواهد شد و مسئولیت این جنایات را بر عهده خواهد گرفت، ناامید می‌کرد.

سیاستمداران از اعتراف این جنایت به عنوان نسل کشی فرهنگی خودداری کردند.

مؤسساتی که برای تسهیل و هماهنگی حقیقت یاب در مورد مدارس شبانه روزی خونین کانادا ایجاد شده بودند، دائماً با موانع و مشکلاتی روبرو بوده اند.



ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *