نگاهی به تاریخچه اختراع اینترنت

- برخلاف فناوری‌هایی مانند لامپ یا تلفن، اینترنت هیچ مخترع واحدی ندارد؛ در عوض، این فناوری در طول زمان تکامل یافته است.

به گزارش «هیستوری»، سنگ بنای اینترنت بیش از ۵۰ سال پیش در زمان جنگ سرد در آمریکا گذاشته شد.

برای سال ها، دانشمندان و محققان از آن برای برقراری ارتباط و به اشتراک گذاری داده‌ها با یکدیگر استفاده می‌کردند.

در ۴ اکتبر ۱۹۵۷، اتحاد جماهیر شوروی اولین ماهواره دست ساز جهان را به مدار زمین فرستاد.

ماهواره معروف به اسپوتنیک هنگامی که دور زمین می‌چرخید، صدا‌ها و بلیپ‌ها را از فرستنده‌های رادیویی خود پخش می‌کرد.

با این حال، برای بسیاری از آمریکایی ها، اسپوتنیک چیزی نگران کننده بود؛ در حالی که دانشمندان و مهندسان در آمریکا در حال طراحی خودروهای بزرگتر و تلویزیون‌های بهتر بودند، به نظر می‌رسید، شوروی روی چیز‌های کمتر بیهوده تمرکز کرده بود و به همین دلیل ممکن بود آن‌ها در جنگ سرد پیروز شوند.

پس از راه اندازی اسپوتنیک، بسیاری از آمریکایی‌ها به طور جدی تری بر علم و فناوری تمرکز کردند.

مدارس دروسی مانند شیمی، فیزیک و حساب دیفرانسیل و انتگرال را به برنامه درسی خود اضافه کردند.

شرکت‌ها کمک‌های مالی دولتی گرفتند و آن‌ها را در تحقیقات و توسعه علمی سرمایه گذاری کردند؛ و خود دولت فدرال آمریکا آژانس‌های جدیدی مانند اداره ملی هوانوردی و فضایی (ناسا) و آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته وزارت دفاع (ARPA) را برای توسعه فناوری‌های عصر فضا مانند موشک، سلاح و رایانه تشکیل داد.

دانشمندان و کارشناسان نظامی به ویژه نگران این بودند که در صورت حمله شوروی به سیستم تلفنی آمریکا چه اتفاقی می‌افتد.

آن‌ها می‌ترسیدند که فقط یک موشک می‌تواند کل شبکه خطوط و سیم‌هایی را که ارتباط کارآمد از راه دور را ممکن می‌کند، نابود کند.

در سال ۱۹۶۲، دانشمندی از دانشگاه M.I.T؛ و آرپا به نام J.C.R.Licklider راه حلی برای این مشکل پیشنهاد کرد؛ یک شبکه کهکشانی از رایانه‌هایی که می‌توانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.

چنین شبکه‌ای سران این دولت را قادر می‌ساخت حتی اگر شوروی سیستم تلفن را نابود کند، با هم ارتباط برقرار کنند.

در سال ۱۹۶۵، دانشمند دیگری از دانشگاه M.I.T روشی را برای ارسال اطلاعات از یک کامپیوتر به کامپیوتر دیگر توسعه داد که او آن را «پَکِت سوئیچینگ» نامید.

پَکِت سوئیچینگ داده‌ها را قبل از ارسال به مقصد به بلوک‌ها یا بسته‌ها تجزیه می‌کند؛ به این ترتیب، هر بسته می‌تواند مسیر خود را از مکانی به مکان دیگر طی کند.

بدون پَکِت سوئیچینگ، شبکه کامپیوتری دولتی، که اکنون به عنوان ARPAnet شناخته می‌شود، به اندازه سیستم تلفن در برابر حملات آسیب پذیر بود.

در ۲۹ اکتبر ۱۹۶۹، ARPAnet اولین پیام خود را ارائه کرد: ارتباط «گره به گره» از یک کامپیوتر به کامپیوتری دیگر.

اولین کامپیوتر در یک آزمایشگاه تحقیقاتی در دانشگاه UCLA و دومی در دانشگاه استنفورد قرار داشت؛ هر کدام از این کامپیوتر‌ها به اندازه یک خانه کوچک بود.

پیام کوتاه و ساده بود، اما به هر حال شبکه نوپای ARPA را از کار انداخت؛ کامپیوتر استنفورد فقط دو حرف اول یادداشت را دریافت کرد.

در پایان سال ۱۹۶۹، تنها چهار کامپیوتر به ARPAnet متصل شدند، اما شبکه به طور پیوسته در طول دهه ۱۹۷۰ رشد کرد.

در سال ۱۹۷۱، سیستم کامپیوتری دانشگاه هاوایی به این شبکه اضافه شد و دو سال بعد شبکه‌هایی در کالج دانشگاه لندن و تأسیسات رادار سلطنتی در نروژ اضافه شدند.

با افزایش تعداد شبکه‌های کامپیوتری پَکِت سوئیچینگ، ادغام آن‌ها در یک «اینترنت» در سراسر جهان دشوارتر شد.

در پایان دهه ۱۹۷۰، یک دانشمند کامپیوتر به نام وینتون سرف شروع به حل این مشکل با ایجاد راهی برای ارتباط همه رایانه‌های موجود در تمام شبکه‌های کوچک جهان با یکدیگر کرد.

او اختراع خود را «پروتکل کنترل انتقال» یا TCP نامید؛ او بعداً یک پروتکل اضافی به نام «پروتکل اینترنت» اضافه کرد.

یک دانشمند پروتکل سرف را به عنوان «دست دادن» توصیف می‌کند که رایانه‌های دور و متفاوت را در یک فضای مجازی به یکدیگر معرفی می‌کند.

پروتکل سرف اینترنت را به یک شبکه جهانی تبدیل کرد؛ در طول دهه ۱۹۸۰، محققان و دانشمندان از آن برای ارسال فایل‌ها و داده‌ها از یک رایانه به رایانه دیگر استفاده می‌کردند.

با این حال، در سال ۱۹۹۱ اینترنت دوباره تغییر کرد؛ در آن سال، یک برنامه نویس کامپیوتر در سوئیس به نام تیم برنرز لی شبکه جهانی وب را معرفی کرد؛ اینترنت که صرفاً راهی برای ارسال فایل‌ها از مکانی به مکان دیگر نبود، بلکه خود «وب» اطلاعاتی بود که هر کسی در اینترنت می‌توانست آن را بازیابی کند؛ برنرز لی اینترنت را که امروزه می‌شناسیم ایجاد کرد.

از آن زمان، اینترنت به طرق مختلف تغییر کرده است؛ در سال ۱۹۹۲، گروهی از دانشجویان و محققان در دانشگاه ایلینویز یک مرورگر پیچیده ساختند که آن را Mosaic نامیدند، که بعداً به Netscape تبدیل شد.

Mosaic یک روش کاربرپسند برای جستجوی وب ارائه می‌داد؛ Mosaic به کاربران امکان می‌داد برای اولین بار کلمات و تصاویر را در یک صفحه ببینند و با استفاده از نوار‌های اسکرول و پیوند‌های قابل کلیک حرکت کنند.

در همان سال، کنگره آمریکا تصمیم گرفت که از وب برای مقاصد تجاری استفاده شود؛ در نتیجه، انواع شرکت‌های مختلف عجله کردند تا وب‌سایت‌های خود را راه‌اندازی کنند و کارآفرینان تجارت الکترونیک شروع به استفاده از اینترنت برای فروش مستقیم کالا به مشتریان کردند.

اخیراً، سایت‌های شبکه‌های اجتماعی به روشی برای افراد تبدیل شده‌اند تا بتوانند با یکدیگر در ارتباط باشند.