بی خانمانی معضلی همه گیر در میان بومیان کانادا

- شمار زیادی از مردم بومی کانادا به دلیل استعمار، ضربه روحی و یا شرایط اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی در وضعیت بی‌خانمانی قرار دارند.

به گزارش پایگاه «ویکتوریا هوم‎لس‎نس»، منظور از بی خانمان‌ها افرادی هستند که که به طور متناوب بین سرپناه داشتن و بدون سرپناه زندگی می‌کنند؛ در خیابان زندگی می‌کنند، از پناهگاه‌های اضطراری استفاده می‌کنند و یا در مسکن‌های نامناسب، نامرغوب و ناامن زندگی می‌کنند و از امنیت شغلی محروم هستند.

«کریل پاتریک»، محقق دانشگاه «یورک»، می‎گوید بی خانمانی بومیان در کانادا بحرانی است که باید به عنوان یک بیماری همه گیر در نظر گرفته شود.

بومیان کانادا به‌ طور نامتناسبی فقیر و در برابر بی‌خانمانی آسیب‌پذیر هستند؛ امروزه مردم بومی شهری، بی خانمانی را به میزان نامتناسبی تجربه می‌کنند و درصد قابل توجهی از جمعیت بی خانمان شهر‌ها را تشکیل می‌دهند.

 برخی منابع تخمین زده‏‎اند که بی خانمانی بومیان کانادا در مناطق اصلی شهری بین ۲۰ تا ۵۰ درصد از کل جمعیت بی خانمان‌ها متغیر است، در حالی که برخی دیگر گزارش داده‎اند که این محدوده ممکن است بسیار گسترده‌تر و از ۱۱ تا ۹۶ درصد باشد.

در منطقه «گریتر ویکتوریا» یک سوم (۳۳ درصد) از پاسخ دهندگانی که بی خانمانی را تجربه کردند، بومی بودند، که بسیار بیشتر از نسبت مردم بومی (۴.۳ درصد) در میان جمعیت عمومی است.

بی خانمانی بومیان را می‌توان مستقیماً با تأثیرات مستمر استعمار، از جمله مدارس شبانه روزی، تصاحب سرزمین، فرهنگ و منابع از طریق قانون «بومیان»، و آسیب بین نسلی که ریشه در روند مستمر استعمار دارد، مرتبط دانست.

مسائل اجتماعی موجود در جوامع بومی از جمله اختلال در عملکرد خانوادگی، مصرف مواد مخدر و اعتیاد، مسائل بهداشتی و خشونت اجتماعی می‌تواند مستقیماً با این آسیب‌های بین‌نسلی تاریخی و فرهنگی حل‌نشده مرتبط باشد که به نرخ بالای زندانی شدن، نرخ بالای خودکشی در میان جوانان و مسیر‌های بومی به سمت بی‌خانمانی کمک می‌کند.

انجمن مدیریت مسکن بومیان، اعلام کرده که دو تغییر حیاتی، زمینه را برای افزایش گسترده بی خانمان‌ها در کانادا در دهه ۱۹۹۰ فراهم کرد.

دولت فدرال کانادا کاهش مسکن را در دهه ۱۹۸۰ آغاز کرد و در سال ۱۹۹۳ توسعه مسکن جدید و مقرون به صرفه را متوقف کرد.

همچنین کانادا نیز در دهه ۱۹۹۰ شرایط بیمه شغلی را محدودتر کرد.

تحقیقات همچنین نشان داده است که بومیان در مقایسه با افراد غیر بومی سطوح پایین‌تری از آموزش، سلامت ضعیف‌تر، نرخ بالاتر بیکاری و سطح درآمد پایین‌تری را تجربه می‌کنند.

بیش از یک سوم پاسخ دهندگان بومی به یک نظرسنجی نیاز به خدمات مربوط به آسیب‌های بین نسلی (۳۷.۲ درصد) و درمان بومی (۳۳.۶ درصد) را شناسایی کردند.

بیش از یک پنجم (۲۱.۳ درصد) از پاسخ دهندگان بومی نیاز به خدمات حساس فرهنگی را احساس می‌کنند.

بومیان تنها ۴.۳ درصد از کل جمعیت کانادا را تشکیل می‌دهند، اما ۳۰.۶ درصد از جمعیت جوانان بی خانمان را تشکیل می‌دهند.

۶.۹۷ درصد از جمعیت بومی شهری در کانادا بی خانمان هستند، این در حالی است که میانگین ملی در جمعیت عمومی کانادا برای این موضوع ۰.۷۸ درصد است.