معتادان متجاهر چهره تهران را خراب کرده‌اند

علیرضا نادعلی سخنگوی شورای اسلامی شهر تهران درخصوص بالا بردن توان و وسعت امکانات برای سامان دادن به افراد بی خانمان در پایتخت به میزان گفت: در برنامه مسوولان شهری تهران قطعا توسعه ظرفیت‌های مربوط به اسکان افراد بی خانمان وجود دارد. اتفاقات یا حاشیه‌هایی مثل ماجرای اتوبوس خوابی، مسوولان شهرداری تهران را برای تصمیم گیری درباره بالا بردن امکانات و ظرفیت‌ها در زمینه کاستن از آسیب‌های اجتماعی متعهدتر و مستحکم‌تر می‌کند. مطالبه‌ای که ما در شورای شهر از مسوولان شهرداری تهران داریم هم همین است که از ظرفیت‌های موجود در این زمینه تا جایی که امکان دارد استفاده بشود و برحجم این ظرفیت‌ها افزوده بشود تا مدیریت این شرایط امکانپذیر باشد.

وی در پاسخ به این سوال که آیا افزایش همکاری مدیریت شهری تهران با پلیس برای مدیریت گروه‌های آسیب دیده اجتماعی و معتادان متجاهر مسوولیت جدیدی را در زمینه کنترل و نگهداری از این گروه‌ها پدید می‌آورد گفت: چنین مساله‌ای نمی‌تواند یک مشکل جدید برای اداره شهر تهران باشد. ماجرای کاهش آسیب‌های اجتماعی یک امر صعب و پیچیده‌ای برای شهر تهران محسوب می‌شود. افزایش حضور گروه‌های آسیب دیده اجتماعی یا معتادان متجاهر چهره شهر را خراب کرده و باعث ایراد و صدمه برای شهر می‌شود.

 

 

سخنگوی شورای شهر تهران اظهار کرد: ما وقتی مشاهده می‌کنیم که یک معتاد متجاهر در خیابان تکه‌هایی از امکانات شهری را از جا در می‌آورد که ببرد و بفروشد تا از این راه نیاز‌های مربوط به اعتیادش را تامین بکند نمی‌توانیم آسیب‌های ناشی از این نوع سوءرفتار‌ها را نبینیم. چون این رفتار‌ها به همه شهروندان لطمه می‌زند؛ بنابراین ما در پیچیده بودن موضوع برخورد با این نوع آسیب‌های اجتماعی تردیدی نداریم. حالا این سوال پیش می‌آید که آیا شهرداری تهران باید در قبال چنین موضوعی سکوت اختیار کند؟ پاسخ من منفی است. بدون شک شهرداری تهران حتما اصلی‌ترین دستگاهی است که به عنوان یک نهاد اجتماعی باید نسبت به ماجرای آسیب‌های اجتماعی مراقبت و عمل و کنشگری داشته باشد. سوال دیگری که در رابطه با این موضوع می‌توان طرح کرد این است که آیا حضور و مشارکت شهرداری تهران برای مقابله با آسیب‌های اجتماعی کفایت می‌کند؟ باز هم پاسخ منفی است.

 

نادعلی خاطرنشان کرد: دستگاه‌های مختلف دیگری هم در کنار شهرداری تهران باید حضور و مشارکت داشته باشند و در زمینه کنترل و کاهش این آسیب‌ها نقش آفرین باشند. اگر چنین شرایطی اتفاق بیفتد در این صورت می‌توانیم بگوییم تفکر قرارگاهی بر جامعه ما حاکم شده است. تفکر قرارگاهی یعنی اینکه دستگاه‌ها و مجموعه‌های مختلف داشته‌های خودشان را در کنار هم قرار بدهند و با هم کار‌ها و اقدامات را پیش ببرند. البته در کنار این‌ها حضور و مشارکت گروه‌های مختلفی نظیر سمن‌ها و گروه‌های جهادی و انواع ظرفیت‌های مردمی هم ضرورت دارد تا اتفاق‌های مثبتی در زمینه کنترل این نوع آسیب‌ها بیفتد.