فراهانی: دانشجویان تئاتر در دوران کرونا زجر کشیدند

مصطفی فراهانی در گفت‌وگو با میزان، پیرامون فعالیت‌های خود در عرصه تئاتر گفت: درحال حاضر مشغول تمرین تئاتر «مگالدون» به معنای شب هستم. متن این نمایش را سال گذشته نوشتم و برای بخش نمایشنامه نویسی جشنواره دانشجویی فرستادم، بر خلاف انتظارم این متن برنده تندیس بهترین نمایشنامه شد و اینجا بود که اجرای این اثر به ذهنم زد.

وی درباره ماهیت نمایش «مگالدون» افزود: در قبال این نمایش به دنبال پدید آوردن اتفاقی عجیب و غریب نیستم، اما خب سعی من در پروسه نگارش این متن نگاهی به وضعیت این روزهای جامعه بوده است، این نمایش در رابطه با خوشی‌های کوچک، انسان‌های مهجور و گریزان از واقعیت و مرگ است، اتفاقی که در دوران کرونا بیش از هرچیز با آن روبرو شدیم.

نمایشنامه نویس برتر جشنواره تئاتر دانشگاهی درباره رونق دوباره تئاتر افزود: قطعا خوشحال هستم و فکر می‌کنم این استقبال عجیب مخاطبان از تئاتر حاوی پیام‌های جامعه شناختی مهمی است که بسیار جای تامل دارد، این استقبال تماشاگر کار را برایمان سخت‌تر می‌کند چرا که باید بتوانیم جواب این اعتماد را به درستی بدهیم.

وی با اشاره به سختی‌های کارگردانی در تئاتر اضافه کرد: به عقیده من، شما به عنوان کارگردان لحظه‌ای که تصمیم به اجرای کاری می‌گیرید خود را دچار وضعیت سخت و رنج آوری می‌کنید، گرفتن سالن اجرا، پیدا کردن تهیه کننده، پیدا کردن بازیگران خوب و هزینه‌های بالای تمرین، همه این‌ها به تنهایی کار را به قدری سخت می‌کند که شما به آخرین چیزی می‌توانید فکر کنید این است که وارد رقابت با سایر اجراها شوید، اما به عنوان مخاطب تنوع آثار را دوست دارم هرچند معتقدم رقابتی در کار نیست و هر کسی مسیر خود را در پیش دارد.

فراهانی درباره احتمال صد در صد شدن ظرفیت سالنهای تئاتر اضافه کرد: قطعا موافق صد در صد شدن ظرفیت سالن‌های تئاتر هستم چرا که شرایط اجتماعی ما به لحاظ کرونایی، مکان‌های پرخطرتری از سالن‌های تئاتر وجود دارد. چرا که کسی را برای دیدن تئاتر مجبور نمی‌کنند، اما برای سوار شدن در میان انبوه جمعیت مسافران مترو مجبور هستیم.

وی درباره فعالیت های آتی خود در تئاتر افزود: هدف اولم اجرای نمایش «......» است که اگر شرایط یار باشد قبل از سال اجرا برویم و اگر نه که اوایل سال بعد، هنوز تصمیم قطعی برای بعد از اجرای این نمایش ندارم، صرفا به نوشتن چند ایده اجرایی هستم.

فراهانی درباره وضعیت تئاتر در دو سال گذشته و دوران اوج کرونا اضافه کرد: همه ما پناهگاهمان تئاتر است و زمانی که آنرا نداشتیم به طرز عجیبی دچار ترس شدیم، حس بی‌خانمانی می‌کردیم، بسیاری از دوستانمان که واسطه‌مان تئاتر بود را از دست دادیم، بسیاری از دانشجو‌های تئاتری که دانشگاه و خوابگاه آخرین دست‌آویزشان بود، برای همیشه آنرا از دست دادند و به شهرهایشان برگشتند و این اتفاق تلخ و غم‌انگیزی است. البته این دوران کرونایی فرصت بسیار خوبی برای خلوت کردن با خود و خواندن و دیدن و نوشتن بود.