مقایسه توان نظامی جمهوری اسلامی ایران با رژیم صهیونیستی؛ برنده قطعی کیست؟

_ روزنامه جام‌جم نوشت: مهم‌ترین مخالف محمدرضا پهلوی که بود؟ بی‌شک امام خمینی (ره). اما تاریخ می‌نویسد: رهبر انقلاب ایران از تحقیر شاه ایران در برابر رئیس‌جمهور آمریکا ناراحت شده بود. امام راضی نبود شاه ایران در برابر قدرت‌ها ذلیل باشد. امام درباره تحقیر شاه ایران در برابر رئیس دولت آمریکا گفت: «من این‌قدر ناراحت شدم که تلخی‌اش الان هم وقتی فکر می‌کنم، در ذائقه‌ام هست.» (۱۵ خرداد ۱۳۵۹) دیگر آن‌که منابع رسمی نام غلامعلی بایندر را در رده شهدای برجسته نیروی دریایی می‌دانند. او فقط افسر ارتش شاهنشاهی نبود، او رزم‌آوری بود که در دفاع از سرزمین کشته شد؛ فرقی نمی‌کرد در چه لباس و درجه‌ای باشد. مرزبانان پل جلفا به نام‌های سیدمحمد راثی هاشمی، عبدا... شهریاری و مصیب ملک‌محمدی شهدای ایران هستند حتی اگر هر روز رو به پرچم شاهنشاهی و عکس رضاخان پهلوی ادای احترام می‌کردند. شهدای مدافع کشور، صرف‌نظر از نوع حکومتی که در ایران بر سر کار است، محترم و شایسته ستایش هستند. حالا آدم‌هایی پیدا می‌شوند که از حمله اسرائیل به ایران دفاع می‌کنند؛ آن‌ها فارسی صحبت می‌کنند. طنز تلخ باورشان این است: اسرائیل باید در برابر ایران از خودش دفاع و هرچه زودتر به این کشور حمله کند. اسرائیلی‌ها هم اخیرا هم تحرکاتی را شروع کرده‌اند که بتوانند آمریکایی‌ها را قانع کنند تا ببینند اوضاع برای حمله به ایران چندچند است. آیا اسرائیل به ایران حمله می‌کند؟ این گزارش تلاش دارد براساس داده نما‌ها و اطلاعات کشور‌های غربی از استعداد نظامی، فرهنگی و سیاسی ایران ثابت کند چرا اسرائیل نمی‌تواند به ایران حمله کند. داده‌های این گزارش همگی برگرفته و ترجمه سایت‌های تحلیلی - نظامی غربی است.

اقدامات اسرائیل هیچ‌گاه بی‌پاسخ نمانده.

اما تاریخ برخورد‌ها بین ایران و رژیم صهیونیستی نشان می‌دهد که آن‌ها احتمالا جرأت چنین کاری را ندارند. سابقه نزاع‌ها بین ایران و اسرائیل نشان می‌دهد که اقدامات اسرائیل معمولا بی‌پاسخ نمی‌ماند. مثلا یک بار به کشتی باری ایران در دریای سرخ حمله شد، بعد هم کشتی اسرائیلی به تیر غیب گرفتار آمد. کشتی باری ایران در مدیترانه هدف قرار گرفت، همان‌طور که کشتی شرکت هلیوس ری اسرائیل منفجر شد. اسرائیل به منابع مختلف هسته‌ای و صنعتی ایران حمله کرد، مراکزی از اسرائیل هم هدف حمله سایبری قرار گرفت. البته اسرائیل در چند نوبت دانشمندان هسته‌ای ایران را ترور کرد. ترور دانشمندان هیچ‌گاه در دستور کار ایران نبوده است، ولی رژیم اشغالگر قدس به این کاری ندارد که کدام کار در قواعد جنگ می‌گنجد یا نه. اسرائیل رسما از هفت دولت آزاد و عزیزکرده کشور‌های غربی است! اگر دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای محل سؤال است، هیچ‌کس درباره هزاران سلاح کشتار جمعی در اسرائیل نظری نمی‌دهد؛ چرا؟ چون چیزی به اسم منطق در سیاست بین‌المللی وجود ندارد و همه چیز بر مبنای زور و قانون جنگل تعیین می‌شود. نمونه واضحش استثنا شدن رژیم اسرائیل است. رئیس یکی از دولت‌های اروپای غربی هنوز هم تضرع می‌کند به خودم بد و بیراه بگویید، ولی با صهیونیست‌ها کاری نداشته باشید. برخی از کشور‌های اطراف به‌خوبی می‌دانند آتش نزاع احتمالی بین ایران و اسرائیل می‌تواند دامن آن‌ها را بگیرد. مثلا زیردریایی‌ها در کلاس‌های مختلف می‌توانند در خلیج‌فارس و تنگه‌هرمز نقش‌آفرین باشند. آن‌ها می‌توانند نیروی مورد نیاز را نیز در دریا پیاده کنند و به‌سادگی در سامانه‌های راداری قابل تشخیص نخواهند بود. برخی از آن‌ها با آن‌که بسیار کوچک هستند، ولی برای دردسرسازی مناسبند.

توانایی‌های ایران در کلاس موشک‌ها برای اسرائیل جالب‌توجه است

در کلاس موشک‌ها هم توانایی‌های ایران برای اسرائیل جالب‌توجه است. تنوع در موشک‌ها هم رعایت شده است تا اسرائیل نبرد یکنواختی را تجربه نکنند. برخی از موشک‌ها می‌توانند با سر جست‌وجوگر اپتیکی تا آن طرف خلیج‌فارس هم شلیک شوند. البته اسرائیل ممکن است تنها حمله هوایی به مراکز هسته‌ای را صورت دهد، ولی موشک‌های بالستیک زمین‌به‌زمین نیرو‌های هوافضا هم نمی‌توانند بیکار بنشینند. آن‌ها لابد معادل ریالی خسارت را ارزیابی می‌کنند و به موقعیتی مشابه که در پیمان با اسرائیل است حمله خواهند کرد. آن‌ها تا هزار کیلومتر می‌توانند در خانواده ذوالفقار به پیش بروند. ظاهرا موشکی که به عین‌الاسد برخورد کرده بود موشک بالستیک قیام بود. این‌ها دوباره هم می‌توانند شلیک شوند و ضیافت‌های شبانه پایگاه‌های اسرائیلی را شکوهمندتر کنند اگر آن‌ها به آتش‌بازی در شب علاقه داشته باشند. ما نباید شروع‌کننده هیچ نزاعی باشیم.

موشک‌هایی هم هستند که از ایران به اسرائیل برسند. این موشک‌ها گستره وسیعی از چین و شرق قزاقستان تا جنوب هند و مصر را نیز دربرمی‌گیرند.

احتمال دارد اسرائیل از پایگاه‌های کشور‌های اطراف ایران هم استفاده کند. برای این پایگاه‌ها نازعات‌ها مناسبند. آن‌ها چهار یا پنج ماخ (هر ماخ حدودا ۱۲۳۰ کیلومتر بر ساعت است) سرعت خواهند داشت. تنوع موشک‌ها در این بخش زیاد است. هم کروز ضدکشتی دیده می‌شود، هم بالستیک زمین‌به‌زمین، هم زمین‌به‌هوای ضدبالستیک. این‌ها همگی با برد‌های کوتاه عمل می‌کنند.

کل منطقه را می‌توان با میانبرد‌ها پوشش داد. موشک‌ها هم به اسم کسانی است که توسط همین رژیم تروریست و آمریکایی‌ها در تاریکی شب به شهادت رسیدند. مثل ابومهدی یا حاج‌قاسم یا عماد یا به نام‌های هویتی ماست مثل خرمشهر یا عاشورا یا سجیل یا سومار یا هویزه. این‌ها تا چند کلاهک را هم می‌توانند حمل کنند. بعضی‌هایشان تا ۱۰ماخ هم سرعت دارند. در این رده هم تنوع رعایت شده است. البته سوخت همه‌شان هم مایع نیست. اطلاعات این موشک‌ها در اینترنت هست. ظاهرا شهاب‌های ۴ و ۵ و ۶ دوربرد هستند. این‌ها بخشی از توانمندی‌های نظامی است که دودی از آن در لبنان تماشا شد. اصلش در تهران و همین اطراف است.

اصلا در موضوع برخورد نظامی نه حرف ما ملاک است نه حرف اسرائیلی‌ها، نه حرف طرفداران رژیم صهیونیستی مثل گویندگان و کارشناسان شبکه‌های فارسی‌زبان سعودی و انگلیس و آمریکا. حرف کارشناسان بین‌المللی آمریکایی‌مسلک را وسط می‌کشیم. آمار را از جیافپی ارائه می‌دهیم. آن‌ها ظاهرا دارند از واقعیت‌ها حرف می‌زنند.

نیرو‌های مقاومت ایران هفتم جهان

طبق جیافپی، ایران چهاردهمین قدرت نظامی جهان است و اسرائیل بیستمین. ایران ۸۴میلیون جمعیت دارد و اسرائیل یک‌دهم ایران. ایران نیروی نظامی بیشتری دارد. ایران در نیرو‌های شبه‌نظامی (بسیج مردمی) هم هفتم جهان است و اسرائیل در شبه‌نظامیان چهل‌ونهم. ایران بیش از یک‌میلیون نفر آدم زیر خاکستر دارد. ناگهان برمی‌خیزند و همه را متعجب می‌کنند. بودجه نظامی اسرائیل دومیلیارد دلار بیشتر از ایران است. این عدد برای یک رژیم هشت‌میلیونی است. یعنی طبق سرانه، اسرائیل تا ۱۰برابر بیشتر از ایران پول صرف امور نظامی‌اش می‌کند. ما در امور نظامی زیاد بدهی خارجی نداریم؛ کمتر از ۱۰میلیارد دلار. بدهی خارجی اسرائیل نزدیک به ۹۰میلیارد دلار است؛ چرا که نه؟ کل اروپای غربی و آمریکا دست‌به‌سینه این‌ها هستند تا یک وقت سردی‌شان نکند. ظاهرا قدرت خرید ایران خیلی بیشتر از اسرائیل است.

در جنگنده وضع اسرائیل بهتر و بهروزتر است. ولی اختلاف‌شان ۸۰ است. یعنی اسرائیل ۸۰ فرورند بیشتر جنگنده دارد. اسرائیل در نیرو‌های ویژه هم بیشتر کار کرده است. برای یک رژیم تماما نظامی و جاسوسی و تروریستی طبیعی است نیرو‌های ویژه‌ای بیشتری را به‌کاربگیرد. تنوع یگان‌های ویژه به دلیل طراحی عملیات‌های ترور در همه جای جهان اقتضای چنین رژیمی است. گزارشی از این عملیات‌ها در کتاب «برخیز و اول تو بکش» نوشته رونر برگمن آمده است.

گزارش جیافپی می‌گوید رژیم اسرائیل ۲۹ بالگرد نظامی بیشتر از ما دارد. بالگرد‌های پیشرفته تهاجمی اسرائیل ۳۸ فروند بیشتر از ماست. ما ۲۰۰۰ فروند بیشتر از اسرائیل تانک داریم. در تعداد وسایل نقلیه زرهی ما هزار فروند از اسرائیل جلوتر است. در توپخانه هم وضعیت ما بهتر است. البته در این گزارش جی‌اف‌پی درباره کمیت صحبت می‌شود نه درباره کیفیت. ظاهرا هیچ‌کدام از دو طرف ناو هواپیمابر ندارند. تعداد زیردریایی‌های ما هم بیشتر از اسرائیل است. گزارش‌ها می‌گوید اسرائیل در زمینه ناو‌های بزرگ و کوچک زیاد سرمایه‌گذاری نکرده است. نمی‌دانیم تا چه حد می‌توان به این گزارش در این زمینه اعتماد کرد. تعداد کشتی‌های  گشت اسرائیل بیشتر از ماست.

در بخش لجستیک، ما بیشتر از اسرائیل فرودگاه داریم. طول جاده‌ها و نیروی کار ما هم بیشتر از اسرائیل است که با توجه به وسعت ایران طبیعی است. موقعیت جغرافیایی دو طرف هم در نبرد سراسری اهمیت پیدا می‌کند. ما حدود ۶۰۰۰ کیلومتر مرز مشترک داریم. این عدد برای اسرائیل ۱۰۰۰است. اسرائیل حدود ۲۷۰کیلومتر خط ساحلی دارد و خط ساحلی ما نزدیک به ۲۴۴۰ کیلومتر است. ما ۸۵۰ کیلومتر آبراهه داریم و اسرائیل آبراهه ندارد.

در یک نمای کلی، با ارزیابی جی‌اف‌پی، ایران در ۱۱درصد مولفه‌ها ضعیف است. در ۴درصد مولفه‌ها هم متوسط است. ایران در ۱۵درصد مولفه‌های نظامی خوب و در ۷۰درصد مولفه‌ها عالی است. اما اسرائیل در ۱۵درصد مولفه‌ها ضعیف است. در ۳۲درصد مولفه‌ها متوسط است. در ۱۷درصد مولفه‌ها خوب و در ۳۶درصد مولفه‌ها عالی هستند.

​​​​​​​حمله کردن به ایران کار آسانی بود، لحظه‌ای درنگ نمی‌کردند

دلایل فرهنگی مهم‌تر و عمیق‌تر از دلایل نظامی هستند. در تاریخ ایران هیچ متجاوزی روی خوش ندیده است. هنوز هم گروهی از ایرانیان حساب اعراب را از اهل‌بیت پیامبر جدا می‌کنند و نام مهاجمان بی‌فرهنگ عرب را تازی می‌دانند. مغول‌ها و اسکندر مقدونی دشمنان ایران هستند، حتی اگر ایرانی‌ها دل خوشی از حاکمان آن زمان نداشته باشند. هیچ قدرتی در تاریخ بعد از حمله به ایران عاقبت به خیر نشد و خوشی‌اش نپایید. هیچ قدرتی بعد از حمله به ایران نزد ایرانیان محبوب نشد. این‌ها ربطی به جمهوری اسلامی ندارد؛ این فشرده‌ای از یک تاریخ حداقل ۳۰۰۰ساله است که ارزیابی‌اش عقلای صهیونیست را به خود خواهد آورد. هر کشوری با حمله به سرزمین ایران قطعا منفورتر خواهد شد. این دیگر ربطی به این ندارد که چند صد هزار موشک در ایران آماده شلیک باشد. این به فرهنگ مردم ارتباط دارد.

میان دلایل فرهنگی می‌توان از عاشورا سخن گفت. باید اسرائیلی‌ها حواس‌شان باشد که مزاحم نایت‌لایف مردم ایران در ماه رمضان و ماه محرم نشوند. در این فواصل زمانی روحیه ایرانی متفاوت از اوقات دیگر سال است. ما نامش را می‌گوییم قمر در عقرب. در این بازه‌ها وضع فلکی اسرائیل قمر در عقرب خواهد بود. باز خود دانند.

در کتاب «داغ دلربا» نوشتم که استفاده از سلاح‌هایی که مردم را یاد روضه‌های امام‌حسین (ع) بیندازد خامدستانه است؛ مثلا استفاده از بمب نینجا برای ترور سردار سلیمانی قطعا کاری احمقانه بود. مردم در بین‌النهرین با بدن اربا اربا خاطره‌ها دارند؛ دیدن دست قطع شده سردار دوباره آن‌ها را برد به همان حال و هوا. دشمن باید پیوست فرهنگی حمله را آماده و رویش کار کند. این که چهار تا مزدور از حمله اسرائیل به ایران دفاع کنند، روی مردم اثری نخواهد داشت.
باری؛ اگر اسرائیل فکر می‌کرد حمله کردن به خاک ایران کار آسانی است، لحظه‌ای درنگ نمی‌کرد. آن‌ها بهتر از این نویسنده، توصیف ایران را می‌دانند؛ توصیف مادی و توصیف معنوی. گواهی تاریخ هم پیش‌روی دشمن است: روان ایرانیان با تجاوز سازگار نیست.

این‌که مخالفان جمهوری اسلامی چه عقایدی دارند و چطور می‌خواهند اعتراض کنند مهم نیست، ولی برای نویسنده جالب است بداند چطور ممکن است یک آدم عاقل حق را به ماشین جنگ اسرائیل بدهد؟ چطور ممکن است کسی که می‌گوید به ایران علاقه دارد به این راضی شود که شقی‌ترین رژیم منطقه و جهان روی خاک ایران بمب بریزد؟ آن‌ها از خود بپرسند بزرگ‌ترین تهدید منطقه کیست؟ ایران یا کشوری که عضو هیچ‌یک از معاهدات مربوط به عدم اشاعه سلاح‌های کشتار جمعی نیست؟

رضا، پسر محمدرضا پهلوی هم یاد نامه‌ای بیفتد که به گفته خودش ۴۰سال پیش برای ارتش ایران ارسال کرد. او می‌گوید: من آمادگی کامل داشتم در چهارچوب همان سیستم و حکومت و زیر پرچم جمهوری اسلامی وظیفه ملی و میهنی خودم را انجام دهم و به عنوان یک خلبان از کشورم دفاع کنم. او در آن نامه نوشته بود: در این دقایق تاریخی اگر پدرم زنده بود اطمینان دارم به من دستور می‌داد به عنوان یک افسر همانند هر سرباز ایرانی به وظایف ملی و میهنی خود عمل کنم.