سختی ماندن در وطن بهتر از آوارگی نیست؟

- محمد صفری روزنامه نگار در یادداشتی نوشت: برای خودشان رویا بافی می‌کنند در سر می‌پرورانند هر آنچه در آرزو دارند، اما بسیاری از آن‌ها به آرزو‌های بزرگ خود نمی‌رسند چرا که طرف مقابلشان بی رحم است.

داستان مهاجر و مهاجرت که در قالب هایی، چون مهاجرت و پناهنده سیاسی یا اجتماعی و اقامت نوشته شده داستانی به قدمت تاریخ است.

پدیده مهاجرت قرن‌ها است که در زندگی انسان شکل گرفته و در هر دوره به خاطر پیچیده‌تر شدن زندگی‌ها شکل و فرم و تازه‌ای به خود گرفته است.

اکنون بیشتر آن‌هایی که سعی دارند مهاجرت کنند به خاطر فرار از جنگ است، جنگ‌هایی که کشور‌های سرمایه دار غربی در دنیا به راه می‌اندازند تا بتوانند هم سلطه خود را در دنیا تقویت کنند و هم تسلیحات خود را به فروش برسانند.

هر چند برخی هم که دست به مهاجرت می‌زنند از سر شکم سیری و خوشی است که هوس می‌کنند تا خود را به کعبه آمال خود برسانند غافل از این که ضرب المثل آسمان در همه جا یک رنگ دارد آن هم آبی است، مصداق درستی است.

ایران هم مهاجر پذیر است و هم مهاجرت کننده زیاد دارد.

برخی از مهاجرت‌هایی که از ایران می‌شود از میان نخبگان است، در میان آن‌ها پزشک، مهندس، متخصص رایانه و ... دیده می‌شود و، اما اکثر آن‌هایی که قصد مهاجرت از ایران را دارند تحصیلات و تخصص آنچنانی ندارند و فقط در رویای زندگی بهتر بار سفر می‌بندند و دردسر‌های هجران از وطن را به جان می‌خرند و می‌روند.

بسیاری از این آدم‌ها بدون هیچ پشتوانه و غیر قانونی به صورت قاچاق راهی می‌شوند و خود را به دست قاچاقچیان می‌سپارند تا از مرز‌ها بگذرند و به سرزمین آرزو‌های خود برسند!

شاید به آن‌هایی که از کشور‌های جنگ زده دست به مهاجرت می‌زنند ایرادی نباشد، از دست جنگ، ناامنی و نابسامانی می‌گریزند تا شاید بتوانند در ساحل امن پهلو بگیرند، البته آن‌ها نیز می‌توانند بمانند، ایستادگی کنند، کشور خود را تنها نگذارند بسازند و زندگی را ادامه دهند.

در این میان برخی از مردم ایران نیز در میان مهاجران غیر قانونی دیده می‌شوند که رنج پناهندگی و مهاجرت را به جان خریده و خود را به دل سرنوشت سپرده اند تا شاید بتوانند با زندگی بهتری برای خود رقم بزنند.

اما آیا آنگونه که تصور می‌کنند پیش خواهد آمد؟

قطعاً آن‌هایی که بدون پشتوانه مالی و علمی تخصصی راهی دیار غربت شده اند برای یشان فرش قرمز پهن نخواهند کرد.

هم اکنون کشور‌های اروپایی که عامل اصلی آوارگی مردم کشورهایی، چون افغانستان، سوریه، عراق و... هستند از پذیرش مردمی که پشت مرز‌های آن‌ها مانده اند امتناع می‌کنند.

حتی با آن‌ها برخورد‌های خشن غیر انسانی می‌شود در حالی که در سرمای اروپا گرفتار شده اند.

تعدادی از هموطنان ایرانی نیز در آن شرایط قرار گرفته اند که در برخی موارد سفارت ایران به یاری آن‌ها آمده است.

این قشر نیز قطعاً به خاطر تبعات تحریم‌های اقتصادی و البته بی تدبیری مسئولین در شرایط نامناسبی قرار گرفته اند و تنها راه باقی مانده را مهارجرت تشخیص داده اند. در حالی که سرنوشت خوبی در انتظار آن‌ها نیست.

کافی است آن‌هایی که عزم مهاجرت می‌کنند به شرایط دنیا اندکی با تعمق بیشتری بنگرند، اوضاع را سبک سنگین کنند و بی گدار به آب نزنند که نتیجه آن به پشیمانی بدون جبران ختم خواهد شد.

ماندن در وطن با سختی‌ها کنار آمدن و شکیبایی به خرج دادن، بهتر از آوارگی و بی سر و سامانی نیست؟ اینجا وطن است و مردم همین وطن و به داد هم دیگر خواهند رسید، اما دریغ از بیگانه!