رنج و درد مهاجران و پناهجویان در مرگبارترین مرز‌های جهان

– مرز‌های اروپا از چند ماه گذشته شاهد هجوم مهاجران و تکرار بحران مهاجرتی ۲۰۱۵ است اما آن چه بحران مهاجرتی ۲۰۲۱ اروپا را از بحران مهاجرتی ۲۰۱۵ متمایز می‌کند، برخورد‌های خشونت بار فزاینده با مهاجران است که به بهای جان آن‌ها تمام می‌شود.

 

به گزارش «ژورنال»، مرز‌های اتحادیه اروپا، مرگبارترین مرز‌های جهان است؛ دستکم ۲۲ هزار و ۸۵۳ نفر از سال ۲۰۱۴ تاکنون در تلاش برای رسیدن به سواحل اتحادیه اروپا، در دریای مدیترانه جان خود را از دست داده اند.

 

طی چند ماه گذشته، یکی دیگر از مبادی ورودی اتحادیه اروپا یعنی مرز‌های «بلاروس» به محل مرگ و رنج پناهجویان و مهاجران تبدیل شده است.

 

سیاست‌های مهاجرتی و پناهجویی اتحادیه اروپا را باید عامل کمک کننده به رنج‌های انسانی دانست.

 

انفعال و بی توجهی اتحادیه اروپا به چنین رنج‌ها و فاجعه‌هایی می‌تواند خطر تکرار مجدد حوادث غم انگیز و در نتیجه تضعیف کنوانسیون پناهندگان سازمان ملل مصوب ۱۹۵۱ را به دنبال داشته باشد.

مهاجران و پناهندگانی که از کشور‌های جنگ زده فرار می‌کنند، روز‌ها و شب‌های سردی را در شرایط وحشتناک در جنگ‌های یخ ده مرز‌های شرقی اتحادیه اروپا سپری می‌کنند.

 

آن‌ها که با امید به ورود به اتحادیه اروپا، قدم در این مسیر گذاشته اند، با گاز اشک آور و خودروهای آبپاش لهستان مورد استقبال قرار می‌گیرند و از دسترسی به کمک‌های سازمان‌های بشردوستانه محروم می‌شوند و این نقض آشکار اصول بشردوستانه است.

براساس گزارش ها، تاکنون ۱۳ مهاجر در مرز‌های اروپایی جان خود را از دست داده اند و جدیدترین قربانی، کودکی یک ساله است که پنج شنبه گذشته در کمپ مهاجران در بلاروس یخ زد.

اتحادیه اروپا، در مواجهه با نیاز‌های بشردوستانه پناهندگان و مهاجران در مرز‌های خود که نیاز به محافظت دارند، نتوانسته یا نخواسته اقدامی کند و چشم به اقدام دیگر کشور‌های خارج از بلوک اروپایی داشته است.

توقع اتحادیه اروپا از لبنان برای پذیرش مسئولیت مهاجران و پناهجویان، نگران کننده است؛ زیرا این کشور در حال حاضر میزبان یک میلیون و ۵۰۰ هزار پناهجوی سوری است؛ از هر ۶ نفر جمعیت لبنان یک نفر پناهجوست، اما در اتحادیه اروپا از هر ۱۶۶ نفر یک نفر پناهجوست.

این در حالی است که اتحادیه اروپا یکی از ثروتمندترین مناطق جهان است و با اراده سیاسی می‌تواند بین ۲۷ کشور عضو خود میزبان پناهجویان باشد.

رویداد‌های اخیر در مرز‌های شرقی اروپا، رویداد بی سابقه‌ای نیست و همواره از پناهجویان و مهاجران به عنوان ابزاری سیاسی استفاده می‌شود.

 

نمونه این استفاده ابزاری، سرگردان شدن شماری از مهاجران در مرز‌های یونان در پی افزایش تنش میان اتحادیه اروپا و ترکیه در ماه مارس ۲۰۲۰ است.

شاید رویکرد مهاجرتی اتحادیه اروپا به نفع این اتحادیه، منجر به کاهش تعداد مهاجران و پناهجویان وارد شده به کشور‌های اروپایی شده باشد، اما اتحادیه اروپا را از نظر سیاسی تضعیف کرده و فضا را برای دستکاری سیاست‌های مهاجرتی توسط کشور‌های اروپایی باز گذاشته است.

در عین حال، امتناع از بررسی پرونده برای حمایت بین المللی براساس قانون پناهجویان که در معاهده‌های خود اتحادیه اروپا تصریح شده، غیرقانونی است.

 

لهستان تنها کشور عضو اتحادیه اروپا نیست که در آن مخالفت‌ها با ورود مهاجران و پناهجویان گزارش می‌شود.

 

نهاد‌های ملی حقوق بشری، سازمان‌های مدنی و نهاد‌های بین‌المللی از جمله سازمان ملل به طور منظم مواردی از عقب راندن مهاجران در اتحادیه اروپا را گزارش می‌کنند.

در واقع، رها کردن مهاجران با گرسنگی، تشنگی و هیپوترمی در جنگل، پیامد‌های ناگوار یک وضعیت نیستند بلکه بخشی از استراتژی اتحادیه اروپاست.

 

این واقعیت از آن جا مشخص می‌شود که ایست‌های بازرسی فقط مهاجران را از مرز‌ها دور نمی‌کنند بلکه مانع کمک رسانی شهروندان دغدغه‌مند به مهاجرانی می‌شوند که برای بقا می‌جنگند.