فارن‌پالیسی: آشتی "کابل-اسلامآباد" و سناریوهایی که محقق نشد
فارن‌پالیسی نوشت: حرکت سازش‌جویانه «اشرف غنی» با پاکستان به مثابه کلیدی برای آغاز روند صلح با طالبان نگریسته می‌شد.
غنی همچنین به منظور تامین امنیت افغانستان به دنبال همکاری‌های اقتصادی و سیاسی با کشورهای منطقه است.
بنابر این گزارش، افغانستان و پاکستان اکنون در مسیری حرکت می‌کنند که تهدید آن وجود دارد که روابط 2 کشور را تا سطحی پایین تر از 2 دهه اخیر بیاورد که اگر اوضاع به همین منوال پیش رود، حکومت وحدت ملی و دولت افغانستان با خطر مواجه خواهد شد.
نشریه آمریکایی فارن‌پالیسی در ادامه به 3 افسانه در تاریخ روابط کابل و اسلامآباد که هم در نزد حکومت افغانستان و هم نزد متحدان آمریکایی و اروپایی آن وجود داشته، پرداخته است.
افسانه نخست این بود که بحران افغانستان در نتیجه یک توافق سیاسی که گروه طالبان در آن سهم بگیرند، حل خواهد شد.
افسانه دوم، طالبان را ملی‌گرا و یک گروه منسجم و دارای سلسله مراتب نشان می‌داد و افسانه سوم مبتنی بر این نظر بود که دهه‌ها شک و بی‌اعتمادی بین افغانستان و پاکستان می‌تواند از طریق دیپلماسی دوراندیشانه رفع گردد.
افسانه اول: توافق با طالبان؛ تنها راه حل بحران افغانستان
فارن‌پالیسی نوشت: رهبران افغانستان و نیز مردم و مقام‌های خسته از جنگ آمریکا و اروپا می‌خواستند این را باور کنند که رسیدن به یک توافق سیاسی با طالبان جنگ را پایان خواهد بخشید.
فرض بر این بود که طالبان خسته و ناتوان شده و رهبران این گروه به این نتیجه رسیده‌اند که تسخیر کشور مانند دهه 1990 برای آنان ناممکن است و یک معامله بزرگ برای شریک ساختن معنادار قدرت می‌تواند برای آنان جذاب باشد.
افسانه دوم: تلاش برای ملی نشان دادن خواست طالبان
با وجود پیوندهای آشکار طالبان با القاعده و سازمان‌های جهادی پاکستانی، کارآمدتر آن بود که طالبان را گروهی نشان داد که خواست‌های خود را در سطح ملی مطرح می‌کنند و مطالبات ایدیولوژیک ندارند و بنابراین، احتمال دارد به توافقی راضی گردند و قانون اساسی افغانستان هم حفظ شود.
افسانه سوم: دیپلماسی، کلید رفع بی‌اعتمادی کابل و اسلامآباد
افسانه سوم به دنبال این بود این موضوع را نهادینه کند که رهبران نظامی و غیرنظامی پاکستان به این نتیجه رسیده‌اند که منافع پاکستان توسط یک افغانستان باثبات و متحد به رهبری «اشرف غنی» بهتر تأمین می‌شود.
در ادامه این گزارش آمده است: اما همه این افسانه‌ها فرو ریختند و تقریباً 8 ماه تلاش برای بهبود روابط با پاکستان در ماه «می» ناگهان متوقف شد.
افشاشدن توافق‌نامه مخفیانه همکاری اطلاعاتی میان پاکستان و افغانستان اعتراضات گسترده‌ای را به دنبال داشت و غنی و مشاورانش را غافلگیر کرد.
به دنبال شعله‌ور شدن این اعتراضات، غنی تصمیم به عقب‌نشینی گرفت و به منظور آرام کردن مردم، از پاکستان خواست تا در برابر طالبان اقدام‌های جدی انجام دهد.
این نشریه آمریکایی در ادامه گزارش خود به موانع پیش روی مذاکرات صلح کابل و طالبان اشاره کرد و نوشت: پاکستان به واسطه سلسله حملات تروریستی کابل و دیگر ولایت‌های افغانستان که از ماه ژوئن آغاز شده بود، مقصر شناخته می‌شد.
در ماه جولای نیز خبر تایید مرگ "ملا عمر" منجر به آشکار شدن شکاف‌ها و جناح‌بندی‌های داخل طالبان شده و گروه‌های ناراضی را تقویت کرد.
در ادامه این گزارش آمده است: اکنون روابط افغانستان و پاکستان نفس‌های آخرش را می‌کشد و روند صلح در حال احتضار قرار دارد.
پس از مرگ ملا عمر، "ملا اختر منصور" تلاش کرده تا موقعیت خود را به عنوان رهبر بلامنازع طالبان تحکیم بخشد و انجام مذاکرات صلح با دولت کابل را نکوهش کرد.
تعیین "سراج الدین حقانی" به حیث یکی از رهبران ارشد این گروه به معنی واگذارکردن امتیاز به یکی از سرسخت‌ترین مخالفان گفت‌وگوهای صلح است.
این گزارش می‌افزاید: پاکستان تاکنون نسبت به وقایع پیش آمده با خویشتن‌داری واکنش نشان داده و از پاسخ مستقیم به اتهام‌های حکومت افغانستان خودداری کرده است.
اسلامآباد با به تعلیق در آوردن 3000 بورس تحصیلی به دانشجویان افغانستان نارضایی خود را نشان داده اما رهبران پاکستانی ضمن تقبیح حملات تروریستی در کابل، همچنان اصرار دارند که آنها به تسهیل گفت‌وگوهای صلح با طالبان متعهد هستند.
فارن‌پالیسی در ادامه گزارش خود به عواقب قطع روابط کابل و اسلامآباد اشاره کرد و نوشت: قطع روابط بیشتر برای افغانستان محاط به خشکی خطرناک است چراکه پاکستان می‌تواند با توقف تجارت 2 طرفه و فعالیت‌های ترانزیتی به این کشور آسیب جدی وارد سازد.
بدون همکاری پاکستان، امیدهای افغانستان برای تبدیل شدن به چهارراه تجارتی منطقه تبدیل به هیچ می‌شود و برنامه‌های تازه برای کشیدن لوله گاز ترکمنستان از طریق افغانستان به پاکستان و هند از میان خواهد رفت.
اگر پاکستان تصمیم بگیرد که 3 ملیون مهاجر ثبت‌نام شده و نشده این کشور را به داخل افغانستان بفرستد، اقتصاد و ثبات سیاسی این کشور زیر فشارهای جدی قرار خواهد گرفت.
این احتمال نیز وجود دارد که با افزایش تنش‌های مرزی 2 کشور، همکاری نظامی نیز پایان یافته و هر گونه امیدواری برای از بین بردن پناهگاه‌های تروریستان در خاک پاکستان از میان خواهد رفت.
احتمال دارد روابط افغانستان و هند بهبود یابد و کابل از دهلی‌نو بخواهد نقش اقتصادی پررنگ‌تری بازی کند.
همزمان با آن نگرانی‌های پاکستان از محاصره‌شدن توسط هند و دخالت در امور آن کشور افزایش خواهد یافت.
نشریه آمریکایی فارن پالیسی در انتهای گزارش خود نوشت: افغانستان و پاکستان نگذارند که روابط آنها تیره‌تر از این شود.
غنی و عبدالله باید پیامدهای خراب‌شدن روابط با پاکستان را با احتیاط محاسبه کنند؛ پاکستان نیز جلوی فعالیت‌های شبه نظامیان در خاک خود را بگیرد و همکاری «آی.اس.آی» را با آنان قطع نماید.
برای جلوگیری از وخیم‌تر شدن اوضاع شاید به یک میانجی نیاز باشد که چین می‌تواند این نقش را بازی کند.
کابل و اسلامآباد باید بدانند که بزرگترین دشمنشان
تندوری گروه‌های افر‌اط گرا است و بدون یکدیگر هیچ کدام نمی‌تواند به
آرامش و امنیت دست یابند. چرا که چه بخواهند چه نخواهند، سرنوشت هر 2کشور
با هم گره خورده است.
/انتهای پیام/
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.