چالش‌های فضانوردان در فضا؛ از افسردگی تا لخته شدن خون در رگ‌های گردن

- باشگاه خبرنگاران به نقل از لیست ورس نوشت: فضانوردی همان چیزی است که بسیاری از بچه‌ها رویای آن را در ذهنشان می‌پرورانند. کسانی که با موفقیت به این رویا دست یافتند می‌توانند به شما بگویند که این کار ارزش سختی هایش را دارد یا خیر.

اینکه یکی از اولین انسان‌های آموزش دیده‌ای که زمین را ترک می‌کند باشید، در فضا شناور شوید و از یک قمر یا سیاره‌ای دیگر به زمین نگاه کنید تجربه‌ای بی نظیر و منحصر به فرد است. اما فضانوردان باید تمام اوقات خود را در کنار پوست‌های مرده خودشان سپری کنند که اصلا خوشایند نیست.

در کنار لذت بودن در فضا، به همان اندازه سختی و خطر همراه آن نیز وجود دارد. در ادامه با چند مورد از بدترین سختی‌هایی که فضانوردان باید برای رفتن و ماندن در متحمل شوند، آشنا خواهید شد.

آموزش‌های کابوس وار فضانوردی

می‌توان گفت که میلیون‌ها کودک رویای فضانورد شدن را دارند، اما افسوس که کمتر از ۱ درصد متقاضیان انتخاب می‌شوند و برای درخواست در وهله اول معمولا داشتن مدرک علمی پیشرفته و مدارک خدمت سربازی لازم است. به عبارت دیگر، از همان یک درصد هم باز افرادی رد می‌شوند.

با این حال اگر افراد آزمون‌ها را با موفقیت پشت سر بگذارند، آموزش مقدماتی شدیدی در انتظار آنهاست. یکی از برنامه‌های تمرینی این است که افراد تمام روز‌ها را در یک استخر غول پیکر غوطه ور می‌شوند و روش‌های مکانیکی لازم برای حفظ وضعیت کارکرد ایستگاه را انجام می‌دهند. آزمایش دیگر این است که باید در حالی که وقتی لباس استاندارد پرواز ۹۰ کیلویی ناسا را پوشیده اند، شنا کنند. یکی دیگر از مراحل آزمایش و آموزش، سوار شدن به وسیله‌ای برای تجربه جاذبه صفر است.

حالت تهوع در فضا

نبود گرانش در فضا، کار کردن سیستم دهلیزی در گوش داخلی را مختل می‌کند. به این معنی که حس تعادل فضانورد از بین می‌رود. هنگامی که گوش داخلی نمی‌تواند به گونه‌ای عمل کند که با آنچه چشم‌ها می‌بیند مطابقت داشته باشد، در نهایت منجر به احساس حالت تهوع می‌شود. در عرض چند روز، این مشکل ممکن است برای فضانوردان مشکل ساز شود به خصوص اگر تعداد فضانوردان زیاد هم باشد.

جدا شدن پوست پا

زمانی که از تیموتی پیکه، فضانورد انگلیسی پرسیده شد بدترین چیز در مورد زندگی در فضا چیست، او اینگونه پاسخ می‌دهد: "در فضا شاهد از هم پاشیدگی پوست کف پا‌های خود هستید. " در فضا از آنجایی که فضانوردان به ندرت از کف پا‌های خود استفاده می‌کنند کف پا‌ها بیشتر و بیشتر نرم می‌شوند تا زمانی که پوست پای آن‌ها مثل نوزادان تازه متولد شده می‌شود. فضانوردان باید مراقب درآوردن جوراب‌های خود باشند تا مبادا پوست‌های مرده پای آن‌ها به داخل کابین بریزند.

مشکلات روانی برای فضانوردان

زمانی که همه‌گیری ویروس کرونا شروع شد، بسیاری از مردم برای اولین بار مجبور شدند با انزوای نسبتا طولانی تری کنار بیایند. به همین خاطر از تعدادی از فضانوردان پرسیده شد که چگونه با انزوای خود برخورد کردند. آن‌ها نیز در پاسخ سرگرم شدن با کار‌های روزانه را به عنوان واکنش برای تحمل انزوا عنوان کردند. فضانوردان گزارش می‌دهند که در فضا با کمبود خواب با کیفیت، انزوا، تنهایی، افسردگی، اضطراب، استرس، خستگی، نوسانات خلقی و کمبود تمرکز دست و پنجه نرم می‌کنند. خیلی سخت است که یک روز کامل که در آن هر شکستی می‌تواند به معنای مرگ باشد تلاش کنید و سپس تنها و بدون عزیزانتان به رختخواب بروید.

فضانوردان ممکن است ناشنوا شوند

ممکن است در ابتدا با خود بگویید در فضا هوایی برای انتقال صدا وجود ندارد پس چه چیزی ممکن است عامل ناشنوایی شود؟ اما این موضوع در مورد شاتل‌ها و ایستگاه فضایی صدق نمی‌کند. در واقع صدای آن‌ها به طور غیرقابل تحملی بلند هستند، حتی به اندازه‌ای بلند است که می‌تواند فضانوردان را ناشنوا کند.

ایستگاه‌های فضایی مانند ایستگاه فضایی بین‌المللی اکوسیستمی از قطعات مکانیکی و دیجیتالی هستند که دائماً در حال چرخش و ایجاد ارتعاش هستند. حتی در مکان‌هایی که در ایستگاه بین المللی برای زندگی درست شده صدا می‌تواند تا ۷۵ دسی بل باشد. دانشمندان هشدار می‌دهند که صدا‌های طولانی مدتی که بیش از ۷۰ دسی بل هستند می‌توانند آسیب شنوایی ایجاد کند. گفتنی است بیل مک آرتور، فضانورد ناسا و والری توکارف، فضانورد روسی، هر دو پس از اقامت در ایستگاه فضایی بین‌المللی در سال ۲۰۰۶، دچار کم شنوایی شدند.

حتی خواب هم آزار دهنده است

پس از گذراندن یک روز سخت در فضا، حتما فکر می‌کنید که فضانوردان حداقل می‌توانند یک خواب آرام را تجربه کنند، اما چندین اتفاق وجود دارد که می‌تواند خوابیدن فضانوردان را مختل کند. برای مثال یکی از این موارد صدای دائمی ایستگاه فضایی است که در بالاتر ذکر شد. مورد دیگر نور‌های چشمک زنی است که فضانوردان، حتی زمانی که چشمانشان بسته است نیز آن‌ها را می‌بینند. با کنار گذاشتن تمامی این موارد به پایین بودن گرانش می‌رسیم. موضوعی که فضانوردان را مجبور می‌کند خودشان را به دیوار ببندند تا از برخورد به اطراف کابین جلوگیری کنند.

تابش ثابت پرتو

در روی سطح زمین، اتمسفر و سپر مغناطیسی با هم متحد می‌شوند تا از ما در برابر تشعشعات عظیم کیهانی که به سمت زمین می‌آید محافظت کنند. در فضا، فضانوردان تمام وقت خود را بالاتر از این عامل محافظتی سپری می‌کنند و به همین دلیل دائما در معرض تشعشعات کیهانی قرار می‌گیرند. فضانوردان به دلیل برخورد مداوم با پروتون‌ها و یون‌های پرانرژی با ۲ هزار میلی سیورت (واحد اندازه گیری آسیب بیولوژیکی) روبرو هستند. این سطح از تشعشعات مشابه سطوحی است که بازماندگان بمب اتمی تجربه کرده اند.

بدن به جاذبه نیاز دارد

فقدان و نبود گرانش در فضا با چالش‌های خاص خود همراه است که برخی از آن‌ها را ذکر کردیم. اما یکی دیگر از مشکلاتی که نبود جاذبه ایجاد می‌کند تبدیل کردن معده فضانوردان به یک توپ بزرگ اسیدی است. از سوی دیگر، نبود گرانش باعث فاصله گرفتن ستون فقرات فضانوردان می‌شود. پس از بازگشت به زمین، ستون فقرات به همین سرعت دوباره فشرده می‌شود و تجربه‌ای دردناک را برای فضانوردان رقم می‌زند.

فقط هم این نیست و نبود گرانش مشکلات جدی برای ماهیچه‌ها، خون و استخوان‌ها ایجاد می‌کند. یکی از این مشکل‌ات از بین رفتن جریان خون در بدن فضانوردان است، اتفاقی که منجر به لخته شدن خون در رگ‌های گردن می‌شود و می‌تواند کشنده باشد. به همین دلیل فضانوردان مجبورند به طور مداوم ورزش کنند تا ماهیچه هایشان دچار آتروفی نشوند.