اعتیاد آمریکا به تحریم و استفاده از ابزار غیرانسانی تحریم‎های اقتصادی

 

به گزارش «ریسپانسیبل استیت کرفت»، تحریم های آمریکا، از دهه ۱۹۹۰ به ابزار اصلی اجبار در سیاست خارجی آمریکا مبدل شده و در سال‌های اخیر مداوم رشد داشته‎اند.

 

دولت «دونالد ترامپ»، رئیس جمهور پیشین آمریکا، با تعیین تقریبا هزار تحریم در سال، رکورد جدیدی از سرعت در اعمال تحریم را ثبت کرد؛ این در حالی است که بایدن هنوز نتوانسته به شکل قابل توجهی تحریم‌های اعمال شده مذکور را معکوس کند.

 

طرفداران تحریم در آمریکا، از این ابزار به عنوان «ابزاری موثرتر از جنگ علنی برای پیگیری اهداف و ارزش‌های آمریکایی» یاد می‌کنند؛ در واقع، تحریم‌های آمریکا، مانند تحریم علیه کشور‌هایی شامل کره شمالی، روسیه، چین، ونزوئلا و کوبا سابقه طولانی از بی اثری و عدم دستیابی به اهداف خود دارند.

 

تجزیه و تحلیل موسسه «پترسون» از ۱۷۴ رژیم تحریمی نشان داد که تنها ۳۴ درصد آن‌ها در درازمدت تا حدی در دستیابی به ایجاد تغییرات سیاسی متوسط موفق بوده‎اند اما این تحریم‎ها، آثار مخربی روی جمعیت غیرنظامی دارند که ایده «تحریم به عنوان جایگزین انسانی‌تر برای جنگ» را زیر سوال می‌برد.

در میان تحریم‎ها، تحریم‌های گسترده‌ای که کل کشور یا کل جمعیت را با هدف جدایی از اقتصاد جهانی اعمال می‌شوند، آسیب رسان‌تر هستند.

 

کارشناسان پزشکی، تحریم‌های گسترده را «سیاست خارجی شکست خورده»‌ای می‌دانند که می‌تواند «بر سلامت مردم تاثیرات ویرانگری داشته باشد و در وهله نخست به آسیب پذیرترین افراد جامعه، صدمه وارد می‌کند.»

 

براساس اعلام «دیده بان حقوق بشر»، تحریم‌های آمریکا علیه سوریه نیز توانایی بازسازی بیمارستان‌ها را تضعیف کرده و همین تحریم‌های علیه ونزوئلا، مرگ ده‌ها هزار نفر را سبب شده که نوعی مجازات جمعی محسوب می‌شود.

 

شورای حقوق بشر سازمان ملل در واکنش به آسیب دیدن غیرنظامیان از تحریم‌‎ها، اعلام کرد «تحریم‌های یک جانبه گسترده مانند تحریم‌های آمریکا، دسترسی به حقوق اولیه انسان و خدمات مهم را قطع می‌کند.»

 

با وجود این، اصلاح و بازنگری در تحریم‌های آمریکا تاکنون صرفا بر معافیت‌های فنی و محدود بشردوستانه متمرکز شده و به تجدیدنظر راهبردی در چارچوب کلی تحریم‌ها منجر نشده است؛ البته تغییر دیگر متعاقب بررسی‌های مذکور، استفاده روزافزون از به اصطلاح «تحریم‌های هوشمند» است.

 

در حالی که تصور می‌شود معافیت‌های تحریمی، اجازه دسترسی جمعیت غیرنظامی به کالا‌های بشردوستانه را می‌دهد، اما واقعیت متفاوت است؛ مشکل اینجاست که گستردگی و دامنه تحریم‌ها باعث می‌شود مشاغل به دلیل ترس از جریمه‌های آمریکا، اصلا تمایلی به تعامل با کشور‌های تحریم نشده نداشته باشند.

 

علاوه بر این، استفاده از معافیت‌ها اغلب دشوار است و مستلزم داشتن اسناد اداری گسترده است.

 

سازمان‌های بشردوستانه تاکنون درباره آثار رعایت تحریم‌ها بر عدم دسترسی کشور‌های تحریم شده از منابع مختلف را توضیح داده‎اند.

 

براساس توضیح سازمان ملل «محدودیت‌های مجازاتی برای بانک‌ها و موسسات مالی ... به طور معمول به دلیل احتیاط فراوان منجر به رعایت بیش از حد می‌شود ... واردات حتی اقلام اساسی غذایی، تجهیزات مراقبت‌های بهداشتی و سایر موارد و انواع کمک‌های بشردوستانه به کشور‌های تحریم شده، علی رغم وجود معافیت‌های قابل اجرا دشوار می‌شود.»

 

بررسی واقعی در تحریم‌های آمریکا، مستلزم بازنگری گسترده در نقش تحریم‌ها در سیاست خارجی این کشور است.

 

بدون تغییرات اساسی در گستردگی، دامنه و دفعات استفاده از تحریم‎ها، دستکاری در جزئیات معافیت از تحریم‌ها تنها تاثیر محدودی خواهد داشت.