«السابقون الابقون»؛ بر تارک دفاع مقدس

همه برای شروع عملیات لحظه‌شماری می‌کردند، تعدادی از بچه‌ها وصیت همه می‌نوشتند، بعضی‌ها حلالیت طلبیدند و بعضی دیگر هم به‌رسم همیشگی خود دست از شوخی و خنداندن رزمندگان بر نمی‌داشتند، هرچند بُغض سنگینی گلو‌ها را می‌فشرد، اما هرلحظه بر نورانیت چهره بسیجی‌ها اضافه می‌شد، آن‌ها از یکدیگر طلب شفاعت می‌کردند و آرزوی شهادت.

 

ای کاش دوربین‌ها بودند و آن لحظات را ثبت می‌کردند. هرچند می‌دانم که ملائک الهی شاهد و ناظر آن لحظات زیبا بودند و این تصاویر را ضبط کردند. من یقین دارم که آن لحظات، خداوند به ملائک خود به خاطر خلقت انسان افتخار می‌کرد. آن‌ها باحالتی عجیب از مرگ استقبال می‌کردند، همه چیز آن صحنه‌ها زیبا بود، حتی همین اشک‌های وداعشان شیرین و سرمست کننده بود.

 

همه چیز برای عشق بازی در رمل‌های فکه مهیا بود، «السابقون السابقون» داشت معنای حقیقی خود را پیدا می‌کرد و هر کس می‌خواسته بهانه‌ای در کار خیر از دیگری سبقت بگیرد. اما کیلومتر‌ها عقب‌تر در ستاد فرماندهی عملیات، فشار روحی و روانی خاصی حاکم بود.

 

پیروزی در‌ای عملیات می‌توانست از لحاظ سیاسی و نظامی موجب تثبیت قدرت نظام شود، از این رو این عملیات برای مسئولان کشور و فرماندهان نظامی از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار بود، به دلیل همین اهمیت ویژه، شخصیت‌های لشکری و کشوری بسیاری در موقع اعلام رمز در سنگر فرماندهی عملیات حضور پیدا کرده بودند.

 

آنچه که می‌توانست به اضطراب و نگرانی از سنگر فرماندهی پایان دهد ذکر نام امام حسین بود و اشک برای مصیبت آن حضرت و یاران باوفای ایشان که به فرماندهان قوت قلب می‌داد ازاین‌رو لحظاتی قبل از اعلام رمز قرائت حزن انگیز و روح بخش زیارت عاشورا را در فضای آکنده از معنویت و اشک به دل‌های فرماندهان رنگی دیگر زد و آنان قوطی مضاعف بخشید.

 

زمین خود را زیر چادر سیاه شب آرام مخفی کرد و تاریکی عجیبی سراسر منطقه را فراگرفت، شامگاه یکشنبه هفدهم بهمن ماه ۱۳۶۱ هرگز چهره نورانی و بشاش اصحاب آخرالزمانی سید شهدا را فراموش نخواهد کرد. همان علی اکبرهای خمینی که هیچ‌چیزی نمی‌توانست در دلشان ترس و دلهره بیندازد.