گمنامی؛ همه دنیای بسیجیان مظلوم امام راحل

مدینه‌ی فاضله‌ای که عرفا از آن یاد می‌کردند و می‌گفتند در دنیای مادی به وجود نخواهد آمد، ما به چشم خود دیدیم. آنجا هیچ کس به دنبال نفع شخصی نبود. همه به دنبال ایثار و ازخودگذشتگی بودند.

 

نیمه شب که بیدار می‌شدیم برای لحظاتی فکر می‌کردیم که بچه‌ها نماز جماعت می‌خوانند! اما هنوز ساعتی تا اذان صبح مانده بود. همه بیدار بودند. چشم‌ها از خوف خدا بارانی و... انسان تعجب می‌کرد که این بسیجی‌ها کی استراحت می‌کنند؟ عجیب بود که همین زاهدان نیمه شب‌های دوکوهه، هنگام روز چونان شیری درنده می‌غریدند. دندان‌ها را محکم به هم می‌فشردند و در تمرینات سخت، محکم و استوار و نستوه پا بر زمین می‌کوفتند. آنان به درستی مصداق همان آیه‌ی شریفه‌ی «اشداء علی الکفار و رحماء بینهم» بودند.