پیمان شانگهای؛ فرصتی برای حضور ایران در بازار بزرگ فروش محصولات

 مهدی خورسند با بیان اینکه تقریباً در دو هفته آینده اجلاسیه سازمان همکاری شانگهای با حضور رئیس جمهور کشورمان برگزار می‌شود، به خبرنگار میزان گفت احتمالاً با نظر مساعد همه اعضا روند عضویت دائم ایران در این سازمان به تصویب می‌رسد. 

وی افزود: سازمان همکاری شانگهای با نگاهی امنیتی و پس از فروپاشی اتحادیه جماهیر شوروی ایجاد شد و چینی‌ها تلاش کردند دغدغه‌های امنیتی خود در موضوعات مواد مخدر، رخنه جاسوسان و سایر موارد امنیتی را با کشاندن کشور‌های مستقل شده از اتحادیه جماهیر شوروی در قالب این سازمان، کنترل و امنیت مرز‌های خود را تامین کنند.

کارشناس مسائل اوراسیا گفت: بعد‌ها و پس از تشکیل سازمان همکاری شانگهای به این نتیجه رسید باید نگاه امنیتی را پس بزنند و به‌این سمت رفتند که ما  بلوک قدرتمند شرق هستیم و برای تثبیت این حرف، درخواست عضویت آمریکا برای عضویت در سازمان همکاری شانگهای  را رد کردند.

وی تصریح کرد: امروز، سازمان همکاری‌های شانگهای با هشت عضو دائم، جمعیت سه میلیارد و نیمی و نیز داشتن یک چهارم خشکی‌های دنیا، در جایگاه مهمی قرار گرفته است.

خورسند با بیان اینکه دیدگاه نهادگرایی منطقه‌ای که ابزار رشد و توسعه بسیاری از کشور‌های در حال توسعه بوده برای ایران نیز مفید است، خاطرنشان کرد: ایران از سال ۲۰۰۵ درخواست عضویت در سازمان همکاری شانگهای را مطرح کرده اما این درخواست تاکنون با بهانه جویی‌ برخی اعضا مواجه شده است. 

وی در ادامه عنوان کرد: حال که چین و روسیه دو بازیگر اصلی سازمان همکاری شانگهای، به‌یک رشد اقتصادی مناسب رسیدند و برای ادامه این توسعه، به‌منابع و بازار‌های جدیدی نیاز دارند و ایران نیز یکی از امن‌ترین، کوتاه‌ترین و به‌صرفه‌ترین مسیرها برای رسیدن به بازار‌های بزرگی است، باید در پذیرفتن ایران به‌عنوان یک عضو اصلی تجدید نظر کنند. 

کارشناس مسائل اوراسیا با تاکید براینکه ایران یک بازیگر امنیت‌ساز در منطقه غرب آسیا است، گفت: ایران تاکنون توانسته امنیت را با بهای بسیار گزافی تامین و با قیمت بسیار ارزانی در خدمت کشور‌های شرقی و غربی قرار دهد. 

 

خورسند عنوان کرد: حالا که قرار است عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای رسمیت پیدا کند، باید با علم به توانمندی‌ها و اقدامات مفیدی که می‌توانیم به کشور‌های عضو این سازمان ارائه کنیم، در این اجلاس قدم بگذاریم. 

وی تاکید کرد: متاسفانه بر خلاف برجام که نگاه دو طرف مذاکره کننده یکسان نبود و طرف ایرانی نگاه اقتصادی و طرف غربی، دید امنیتی داشت، باید تلاش کنیم نگاه ما با نگاه طرف مقابل به سمت همسانی سیر کند تا بیشترین سود و منفعت را ببریم. 

کارشناس مسائل اوراسیا با تاکید بر اینکه نباید پیوستن به سازمان همکاری شانگهای را معجزه تلقی کنیم، گفت: نباید مانند زمان امضای برجام اقدام کرده و جنبه روانی جامعه را بهم  بزنیم و  این تلقی در طرف مقابل ایجاد شود که ایران بیشتر به این عضویت نیاز دارد. 

خورسند با اشاره به اینکه باید فهم درستی از ظرفیت‌ها و توانمندی‌های کشورمان داشته باشیم، عنوان کرد: دسترسی شرقی‌ها به بازار‌های غرب آسیا از مسیر و جغرافیای ایران، موضوع مهمی است که در اجلاسیه آتی این سازمان باید وجه المصالحه قرار بگیرد و بتوانیم موضوع ترانزیت کالا و انرژی را نیز درست معامله کنیم.

وی با اشاره به مضرات احتمالی پیوستن ایران به سازمان همکاری شانگهای گفت: یکی از بزرگترین آسیب‌ها، تعارض اهداف بین اعضای این سازمان است چراکه چینی‌ها هدف‌شان جلوگیری از رشد آمریکا و برخی کشور‌های مداخله‌گر آسیای مرکزی است. روسیه نیز نگران رشد ناتو است. کشور‌های حوزه آسیای مرکزی نیز دنبال توسعه خود هستند.

خورسند با بیان اینکه انتظار داشتن از سازمان همکاری شانگهای به‌عنوان یک سازمان ضد امپریالیستی اشتباه است، گفت: چین بزرگترین شریک تجاری و اقتصادی آمریکا و اروپا است و روسیه نیز شریک انرژی اروپا است. کشور‌های حوزه آسیای مرکزی نیز اگر منافع آن‌ها در ارتباط با غرب باشد، به‌دامان آمریکا می‌روند. 

وی با اشاره به مزایای عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای نیز گفت: ایران با عضویت در این سازمان، به بازار بزرگ فروش محصولات خود دست پیدا می‌کند و تعاملات تجاری‌اش با دیگر کشورها افزایش می‌یابد. همچنین می‌توانیم به پروژه یک کمربند- یک راه بپیوندیم و با کشور‌های حوزه ژئوکالچر(جغرافیای فرهنگی) یعنی آسیای مرکزی ارتباطات گسترده‌ای برقرار کنیم؛ ارتباطاتی که در طول ۱۰ سال گذشته تحت تاثیر نظامات معنایی قرار گرفته است.

وی با تاکید بر اینکه در گام نخست باید هدف سیاسی و اقتصادی خود برای عضویت در سازمان همکاری شانگهای را مشخص کنیم و بعد پشت میز مذاکره قرار بگیریم، افزود: امتیازات زیادی داریم و نباید این طور وانمود کنیم که در اوج ناامیدی از غربی‌ها سمت کشورهای شرقی رفتیم. باید بتوانیم ظرفیت‌های حوزه انرژی، ترانزیت و راهیابی آنها از طریق ایران به بازارهای غرب آسیا را به آنها ارائه کنیم. 

 

به هر روی، عضویت در سازمان همکاری شانگهای، برای ایران  از این جهت اهمیت دارد چراکه هم عضو  در یک نهاد رسمی بین المللی می‌شود و  هم با گره زدن اقتصاد خود اقتصاد کشور‌های عضو و همسایه می‌تواند، وزن سیاسی خود را بالا برده و هزینه حضورش در صحنه بین المللی را به‌تنهایی پرداخت نکند.