رسوایی دولت کانادا در موضوع کشتار کودکان بومی

- آمار‌ها نشان می‌دهد ۵۰ درصد از کودکان بومی کانادا، به اجبار از خانواده‌های خود جدا شده و به مناطق دور افتاده روستایی و به مدارس شبانه روزی فرستاده شده و هرگز به خانواده‌های خود بازنگشتند.

مانند بسیاری از نسل کشی‎ها، این داستان هولناک مدت‎هاست به پایان رسیده است؛ این در حالی است که انتشار این موضوع سال‌ها به طور فعال سرکوب شد.

به گزارش «پاتریکینکا مدیوم»، ۵۰ درصد از کودکان بومی کانادا که به اجبار به مدارس شبانه روزی فرستاده شدند هرگز به خانواده‌های خود بازنگشتند و سپس جان خود را از دست دادند.

این گزارش می‎گوید «ما آن را قتل عام فرهنگی نمی‌نامیم؛ آن را نسل کشی می‌نامیم که توسط دولت کانادا، کلیسای کاتولیک و کلیسای انگلیکان-کانادایی انجام شده است.»

سوء استفاده در همه سطوح وحشتناک بوده است؛ هنگامی که مدارس شبانه روزی در کانادا دایر بودند، نام‌های بومی کودکان برداشته می‌شد و نام‌های انگلیسی برای آن‌ها انتخاب می‌شد.

کودکان بومی هرگز نمی‌توانستند به زبان خود صحبت کنند؛ در صورت شنیدن صحبت به زبان مادری، مورد ضرب و شتم قرار می‌گرفتند؛ به آن‌ها تجاوز می‌شد؛ آن‌ها عمداً در معرض سرمای شدید و بیماری‌های واگیردار قرار می‌گرفتند تا این ویروس‌ها به طرز وحشیانه‌ای در مدرسه گسترش پیدا کنند.

برخی می‌گویند این اقدامات آگاهانه برای افزایش تعداد کودکانی که بازگردانده نمی‌شوند انجام شده است؛ بدرفتاری و بی پروایی به راحتی مرگ و میر این کودکان آسیب دیده را چند برابر می‌کرده است.

این میزان نفرتی است که مراقبان کودکان بومی در کانادا نسبت به آن‌ها داشتند؛ نه نگرانی، نه محافظت والدین گونه، بلکه نفرت و انسانیت ستیزی.

کودکانی که بازگشتند دچار مشکلات روحی و جسمی زیادی و متعاقب آن به الکل معتاد شدند؛ این وضعیت خوب برنامه ریزی شده بود؛ دولت کانادا به دنبال این بود که از زیرساخت‌ها و پرسنل کاتولیک تقلید کند، زیرا این کلیسا یک نهاد ماهر و با تجربه در نسل کشی بود.

کلیسای کاتولیک در طول قرن‌ها سیاست‌هایی را برای محو هر کسی که از پذیرش رفتار کاتولیک امتناع می‌کرد، داشت.

گزارش می‎گوید «این نابودی شرم آور یک نسل کامل بود که فرزندان و نوه‌های آن‌ها همچنان تحت تاثیر این آسیب قرار دارند؛ حتی اگر آن‌ها به مدارس شبانه روزی نرفته باشند، تحت تاثیر افسردگی والدین یا الکلیسم یا خودکشی قرار می‌گیرند.»

نگارنده معتقد است «آسیب‌های اجتماعی، اقتصادی و بهداشتی ویرانگری وجود دارد که ناشی از سیاست دولت کاناداست و همچنان ادامه دارد.»