قدرت دولت مردمی
- محمد صالح جوکار در روزنامه حمایت نوشت: در دولت انقلابی، تحول و ایجاد افق‌های جدید در آینده کشور، سیاستی قطعی است که برنامه‌های دقیق و مدونی برای آن دیده‌شده است. از یک منظر، شاید برای عده‌ای این حرکت تحولی در ابتدا بعید باشد، اما واقعیت آن است که عملکرد دولت مردمی در بازگشت به ارزش‌های اصیل انقلاب و نگاه استقلال‌طلبانه است. وقتی می‌گوئیم استقلال‌طلبانه، برخی گمان می‌کنند که الگوی کره شمالی مدنظر است! این در حالی است که حرکت به سمت ساخت کشوری مترقی و پیشرفته، با معیار‌های مدرن امروزی و منطبق با الگوی ایرانی – اسلامی پیشرفت در دستور کار قرار دارد.
این مدل حکمرانی که قرار است بار سنگین اعوجاج‌ها و بدعملی‌های گذشته را به دوش بکشد، سیاست داخلی و خارجی را در یک راستا می‌بیند و اجازه نمی‌دهد گپ و گفت با کشورها، غارتگران بین‌المللی و راهزنان کت‌وشلوارپوش را در مورد قدرت جمهوری اسلامی به خطا و اشتباه بیندازد.
در چنین چارچوبی، هر مذاکره‌ای، پایه‌ای از اقتدار محسوب می‌شود و نمایندگان کشورمان برای سهم خواهی منصفانه به‌پای میز مذاکره می‌روند. علاوه بر این، توافق‌های آتی برخلاف معاهدات گذشته، با چانه‌زنی و تعامل از سر اقتدار صورت می‌گیرد و هیچ شباهتی به املانویسی ندارد.
ابزار این چانه‌زنی، اما تقویت توان داخلی است. وقتی سفره‌های مردم هر روز کوچک‌تر شده و کالا‌های مصرفی اعم از خودرو و مسکن، از دسترس اقشار فرودست جامعه دورتر شود، اعتراضات به وضعیت مدیریتی و معیشتی با موش دوانی‌های بیگانگان ابعاد جدیدی به خود بگیرد، اعتماد عمومی به‌عنوان یک سرمایه هنگفت در معرض خطر قرارگرفته و ده‌ها معضل از این نوع، طبیعی است که دیپلمات‌های ما نتوانند از موضع طلبکار سخن بگویند.
با اکرام و تعظیم تولیدکنندگان و سرمایه‌گذاران داخلی و تحکیم زنجیره‌های اقتصاد، پایه‌های قدرت در داخل شکل می‌گیرد و ارزیابی کسانی که قرار است با سفرای ایران ملاقات کنند، زمین تا آسمان متفاوت می‌شود. ادبیات مقامات آمریکایی را تا پیش از آغاز دولت سیزدهم اگر بازخوانی کنیم، سراسر طلبکارانه و زیاده خواهانه و توهین است.
نگاه از بالا به‌پایین یانکی‌ها که شهره خاص و عام بوده و هست، اما ضعف عملکرد و ساختار شکننده دستگاه اجرایی باعث شد این ادبیات سخیف، تشدید شود. «آمریکا تحریم‌ها را لغو نمی‌کند تا ایران به میز مذاکره برگردد»، «پیشنهاد مذاکره با ایران برای همیشه روی میز نخواهد بود»، «اگر در انتخابات تقلب نشده بود و من (ترامپ) پیروز شده بودم، یک‌هفته‌ای با ایران توافق می‌کردم»، «ایران چاره‌ای جز توافق ندارد» و... صد‌ها مورد مشابه، حاکی از آن است که کاخ سفید، میز مذاکره را مجالی برای دیکته کردن توافق مدنظرش به ایران می‌بیند.
به عبارت گویاتر، منظور آمریکا از تمایل به مذاکره با ایران آن است که جمهوری اسلامی یا باید به‌صورت صلح‌آمیز، امتیاز بدهد یا در غیر این صورت، بهای آن را از طریق فشار تحریم‌ها بپردازد. خب، اگر با فعال‌سازی توان داخلی، تحریم‌ها بی‌اثر شوند، چه؟ آمریکا بازهم جرئت خوش‌خیالی و گزافه‌گویی خواهد داشت؟ پاسخ روشن است چراکه اهرم‌های فشار آن‌ها به‌تدریج از دست خواهد رفت.
بااین‌حال، آمریکا و اروپا نمی‌خواهند به این سادگی قافیه را ببازند و ابزار فشار بر ایران را از دست بدهند. با گذار از شرایط گذشته و بازگشت آرامش، امید و ثبات به کشور، غرب دچار حیرتی بزرگ‌شده و با تشبث به اعتراضات اخیر در خوزستان، کوشید تا آخرین شانس خود را امتحان کند، ولی تیرش به سنگ خورد.
از سوی دیگر، واقعیت این است که پالس‌های تغییر قطب نمای حرکت ایران از گره زدن معیشت به معاهدات خارجی به سمت تحکیم پایه‌های اقتدار در داخل، آن‌قدر قوی است که حتی آمریکایی‌ها هم حاضر نیستند از اسرائیل به‌عنوان هم‌پیمان راهبردی خود، دفاع غیرمنطقی کنند.
به‌عنوان نمونه، «بنی گانتز»، وزیر جنگ رژیم صهیونیستی و «نفتالی بنت»، نخست‌وزیر کودکش این رژیم، هفته قبل پس از حمله به نفت‌کش اسرائیلی در برابر جمهوری اسلامی عربده‌کشی به راه انداختند که فوراً باید پاسخ ایران را داد. آمریکا، انگلیس، دیگر اعضای اتحادیه اروپا با همراهی ناتو نیز پای کار آمدند و خواستار پاسخ به‌اصطلاح جمعی به ایران شدند، اما وقتی با هشدار سخت کشورمان مواجه شدند، آمریکا کنار کشید و گفت اسرائیل مختار است که به ایران جواب بدهد!
انگلیس هم دوان‌دوان برای بیانیه خوانی به سازمان ملل رفت و دیگر اعضای اتحادیه اروپا نیز به احترام کدخدا یک هفته تمام است که سکوت اختیار کرده‌اند! همه این موارد از برکات خیز بلند دولت برای تحقق دولت مردمی است و باید منتظر تغییر رویه بیشتر غرب در مواجهه با ابرقدرت منطقه باشیم.
نکته پایانی اینکه، با ازاله آن تفکری که اول و آخر هر پیشرفتی را در لبخند رضایت غربی‌ها می‌دید، مسیر فراخی پیش روی ملت ایران قرار دارد. اگر در گذشته، بیشترین وقت جلسات، برای جلب نظر طرف‌های اروپایی و آمریکایی صرف می‌شد، دولت سیزدهم خود را متعهد به برگزاری بیشترین حجم جلسات با صنعتگران، تولیدکنندگان و نخبگان کرده تا از دل این نشست‌ها، راهکار‌هایی بدیع و خلاقانه برای توسعه کشور، احیا، رونق و بالندگی اقتصاد حاصل شود. این تلاش‌ها قطعاً موجب جلب رضایت الهی شده و با تکیه بر توان داخلی، هر ناممکنی را ممکن خواهد کرد، ان‌شاءالله.