والیبال ایران شکست؛ از طلا گشتن پشیمان گشته‌ایم

- تیم ملی والیبال ایران با شکست مقابل تیم ژاپن از صعود به جمع ۸ تیم پایانی المپیک توکیو بازماند. این شکست تلخ همه رویا‌های والیبال ایران را بر باد داد؛ والیبالی که آرمانش رسیدن به سکوی المپیک بود؛ اما نه تنها این اتفاق نیفتاد که در همان مرحله اول از دور رقابت‌ها کنار رفت.

در چند سال گذشته بار‌ها گفته شد که والیبال ایران مشکلات زیادی دارد؛ اما همه این مشکلات پشت موفقیت‌های تیم ملی پنهان ماند و مسئولان فدراسیون والیبال هر بار که انتقادی که از آنها می‌شد موضع‌گیری می‌کردند و وضعیت والیبال را تنها در موفقیت‌های تیم ملی می‌دیدند؛ اما این بار تیم ملی هم نتوانست برای والیبال ایران آبروداری کند و شکست سختی را در توکیو متحمل شد.

در لیگ ملت‌ها و زمانی که تیم ملی روی نوار باخت حرکت می‌کرد زنگ خطر برای والیبال ایران زده شد. در آن زمان اینطور عنوان شد که تیم ملی برای انجام بازی‌های تدارکاتی در لیگ ملت‌ها حاضر شده و هدفش نتیجه‌گرایی نیست و تیم ملی واقعی را باید در المپیک دید؛ اما در المپیک هم این شکست‌ها تکرار شد و تیم ملی والیبال از ۵ بازی خود در مرحله گروهی المپیک، ۳ شکست را متحمل شد و تنها به ۲ برد دست پیدا کرد که البته یکی از این برد‌ها آنقدر قابل پیش‌بینی بود که می‌شد حتی با تیم جوانان هم تیم ونزوئلا را شکست داد.

حذف از المپیک توکیو قطعا تبعات زیادی برای والیبال ایران دارد و حداقل انتظار این است که تصمیمات جدی در خصوص تیم ملی گرفته شود. این تیم نیازمند یک دگردیسی بزرگ است. دیگر نمی‌توان به صرف حضور بازیکنانی همچون سعید معروف، محمد موسوی و امیر غفور تصور کنیم که جزو تیم‌های برتر دنیا هستیم. حالا کار به جایی رسیده که در آسیا هم حرف اول را نمی‌زنیم و پس از سال‌ها این جایگاه را به ژاپن واگذار کردیم.

حالا هم انتظار این است که داورزنی و همه کسانی که عنوان می‌کردند حال والیبال ایران خوب است پاسخگو باشند. رئیس فدراسیون والیبال با بستن قراردادی گرانقیمت با آلکنو تلاش کرد همه مشکلات والیبال ایران را یک شبه حل کند؛ اما مگر می‌شود با حضور افراد غیرفنی در فدراسیون والیبال به موفقیت رسید؟

امیدواریم داورزنی بپذیرد مسیری که در دو سال اخیر طی کرده با اشتباهات زیادی همراه بوده و باید بازنگری جدی در تمام ارکان فدراسیون داشته باشد. والیبال ایران می‌تواند بار دیگر به روز‌های اوج خود بازگردد؛ به شرط اینکه ناکامی بزرگ در المپیک توکیو فراموش نشود.

نویسنده: آرش عبدی