پناهندگی و آوارگی خطر جدی برای جهان اسلام

پناهندگی و مهاجرت یا به اختیار می شود با با اجبار. اما ه ردو یک نتیجه دارد و آن هم ترک دیار و پذیرفتن فراق از سرزمین مادری. اگر با اجبار باشد و زور می شود مانند مردم فلسطین، اما آنهایی هم که مانده اند مقاومت را انتخاب کرده اند. شرایط سخت است بسیار هم سخت اما خاک وطنشان را دوست دارند. بعضی هایشان هم نمی توانند تاقت بیاورند و می روند.

سوریه هم داستانی چنین دارد. اما این سرزمین هنوز به چنگ اشغالگران نیفتاده است . 4 سال است که سرزمین شامات درگیر جنگ است. جنگی که چند دولت منطقه ای پشت آن هستند و از گروه های تکفیری تروریستی داعش حمایت می کنند.

تاکنون ده ها هزار نفر از مردم این کشور کشته شده اند و تل از خاک از شهرهای سوریه باقی مانده و مکان مناسب برای زندگی بسیار کم شده است. بسیاری از مردم مانده اند و در کنار دولت و ارتش مقاومت می کنند.

شرایط دشوار این کشور بسیاری دردآور است. کمبود مواد غذایی و دارویی، حملات گروه های تروریستی داعش و دیگر تروریست ها، بمباران هوایی، دشمنی های ترکیه با این کشور و مردم، حضور رژیم صهیونیستی در مرزهای سوریه و بسیاری خطرات دیگر سوریه و مردمش را تهدید می کند.

عرصه به آنها تنگ شده و بسیاری از آنها دیگر نمی توانند شرایط را تحمل کنند. حق هم دارند. کوچ اجباری همراه با آینده ای تاریک را بر می گزینند و راهی می شوند به سرزمین هایی که در رویا بری خود تصویری روشن را ترسیم کرده اند. از آسایش، امنیت و رفاه. اما همه اینها یک رویا است.

مقصدشان کشورهای اروپایی است اما برخی از آنها آوارگان جنگی را نمی پذیرند برخی دیگر برای این که پرستیژشان حفظ شود، آوارگان جنگی که خود در آن نقش دارند، پذیرا می شوند. راه دیگری ندارند.

کودکی 3 ساله پیکرش در ساحل پیدا می شود. وجدات بشریت دردش می آید. اروپای متمدن و با فرهنگ که تاکنون واکنشی برای کشتار مردم سوریه، عراق و یمن از خود نشان نداده می شود دلسوز و دل رحم.

سیاستی در این کوچ اجباری مردم جنگ زده سوریه و عراق و لیبی دیده می شود که شاید از آن غفلت شده باشد. چرا کشورهای اسلامی منطقه و هم مرز سوریه و عراق و لیبی، از پذیرش آنها خودداری می کنند.

ترکیه مرزهایش را به روی مردم سوریه بسته، اردن در گوشه ای دیگر همین سیاست را در پیش گرفته است. تنها راه مردم سوریه دریای مدیترانه است. با ریسک غرق شدن. بسیاری در این راه جان خود را از دست داده اند. یکی از آنها کودک معصوم سوریه ای به نام آیلان است.

و تنها آوارگی و مهاجرت مردم سوریه و عراق و لیبی نیست، که مردم افغانستان و پاکستان هم به این مسیر افتاده اند و عزم سفر به دیار غربت دارند. جمعیت جهان اسلام در حال پراکنده شدن است و این یکی از همان اهدافی است که غرب و آمریکا با ایجاد جنگ های داخلی در کشورهای اسلامی در پی آن است.

بحران جهان اسلامی با این روند فزونی می یابد. هویت مردم مسلمان آواره که به غرب رفته اندف از بین می رود. جمعیت کشورهای حنگ زده مسلمان کاسته می شود، همه زیر ساخت های این کشورها از بین می رود و دیگر توانی برای مقاومت باقی نمی ماند. نیروی انسانی مهاجرت کرده است.


زرق و برق غرب آنها را گرفته و کمک های مالی و امکاناتی که در اختیارش قرار می گیرد، او را نمک گیر می کند. کشورهای عربی و مسلمان منطقه هم اقدامی برای پذیرش پانها نمی کنند.

با این اقدامات صورت مسئله پاک می شود و راهکار مهاجرت و پناهندگی است. جنگ باید ادامه داشته باشد. سوریه، عراق، یمن و لیبی باید در آتش جنگ بسوزند واقدامی برای پایان آن نباید اجام شود.

مردم کشته شوند، مهاجرت کنند، مجروح و معلول شوند تا دیگر هیچ کارایی نداشته باشند. آنها می شوند ابزار دست کشورهای اروپایی و البته مهاجرت برای کشور پذیرنده هم تبعاتی دارد. اما غربی ها برای آینده این پناهندگان برنامه های زیادی دارند. برنامه هایی که سود آن از تبعات پناهندگی بسیار بیشتر است. برای همین است که اقدامی برای انتقال آوارگان جنگی کشورهای مسلمان به کشورهای اسلامی انجام نمی شود.

پرورش دهندگان تروریسم اکنون شده اند ناجی مردم مسلمان سوریه، عراق و لیبی. اکنون فرصتی است تا غرب این لکه ننگ حمایت از تروریسم را از چهره خود بزداید و چه فرصتی بهتر از این.