چگونه بازیگر شویم (۴۵۰) /معنای «ژست ایمایی» در بازیگری

، بازیگری یکی از مشاغل محبوب در سطح جهان محسوب می‌شود، بازیگری فارغ از شهرت و ثروتی که ممکن است برای فرد بازیگر به همراه داشته باشد، جهانی است که می‌توان در آن ایفای نقش در قالب شخصیت‌های مختلف را تجربه کرد.

در این بین اکثریت مواقع بازیگری به عنوان یکی از مشاغل سخت جهان محسوب می‌شود، شاید از دور برای بسیاری اینکه بازیگری اتفاقی سخت باشد، قابل لمس نباشد اما اگر به صورت اصولی و به مفهوم واقعی به بازیگری نگاه کنیم، این هنر به واقع به تمرین، مطالعه، شهود و مطالعات فراوانی نیازمند است.

با مشاهده‌ زندگی است که با زبان ژست‌ها آشنا می‌شویم و به میزان تغییر و جا به جایی آن‌ها نسبت به «ژست جهانی» پی می‌بریم.

معنای «ژست ایمایی» در بازیگری

بدن و دست‌ها، در عمل، نمایشگر کوشش جسمانی «به جلو راندن» یا «به سوی خودکشیدن» و همه‌ی تغییرات و مشتقات آن: گرفتن، چرخاندن، برخاستن، حمل کردن، باز و بسته کردن، و ... هستند.

می‌کوشیم تا به بازخوانی وفهم بدن در حال حرکت در یک خیابان بپردازیم؛ راه رفتن که عملی مشترک برای همه است، احساسات و عواطف و سرعت و حال و هوای مختلفی برای هر کس دارد و مطمئناً، بر اساس موقعیت‌های گوناگون (زیر باران، در باد، در هوای سرد و گرم) و یا حالت‌های خاص (انتظار، خستگی، شادی یا افسردگی) متفاوت است.

حالا باید راه‌هایی را برگزید که در کنار سلامتی، به تقویت بدن نیز پرداخت. برای این امر چاره‌ای نداریم جز آنکه بدن را به مثابه ماشین در نظرگرفته و از روش‌های حرکتی صحیح برای ارتقای آن بهره بریم؛ آن هم با این مقدمه که حرکت، خروج تدریجی قوه به فعل است و فعل در نتیجه‌ی حرکت اندام و اجسام به وجود می آید. اما برای ارتقای سطح فعالیت‌های حرکتی، باید در ابتدا آن را از دریچه دینامیک مورد توجه قرار دهیم.

«ژست‌های اقدام» قبل از هر چیز، به کوشش جسمانی وابسته‌اند و «ژست‌های ایمایی» آشکارکننده‌ تأثرات و هیجان‌های زندگی انسانی هستند.

صورت، دست‌ها و بدن، ابزار انعکاس احساسات و وضعیت‌های نمایشی‌اند و به مشاهده گر امکان می‌دهند تا بتواند به شناخت و فهم شخصیت افراد در موقعیت‌های خاص از طریق رفتارهای اتفاقی یا دائمی آنها مثل شادی، ترسی یا عصبانیت و .... بپردازد.

تقاضای خرد کردن یک اسکناس از یک فرد خسیس باعث ایجاد رفتارهایی می شود که نشانگر خساست اوست؛ اما وقتی همین شخص مشغول تماشای یک برنامه تلویزیون است، به دشواری می توان به خساست وی پی برد.

نمی‌توان به سادگی و مستقیما درون افراد را بازشناخت زیرا به دلایل گوناگون از جمله ترس یا غرور یا بی اعتمادی، هر کس بخشی از وجود خود را از دیگری پنهان می‌کند و این دقیقا همان چیزی است که ژست‌های ایمایی افشا کننده‌ی آن است. همیشه بین آنچه می‌گوییم و آنچه انجام می‌دهیم یکسانی و هماهنگی دلخواه وجود ندارد فقط بچه‌ها به بروز مستقیم احساسات و آلام خود می پردازند.

سلسله مراتب اجتماعی به وسیله‌ی اعمال جسمانی بروز و نمود می یابد. فضا و محیط نیز تاثیر خاص خود را ایجاد می کند صحنه‌ای از فیلم «دیکتاتور بزرگ» اثر چارلی چاپلین را به یاد بیاوریم، صحنه‌ای که در آن هیتلر و موسولینی در آرایشگاه روی صندلی آرایش نشسته‌اند و هر یک از آنها برای این که در سطح بالاتری نسبت به دیگری قرار گیرد صندلی خود را بالاتر می برد تسلط و حاکمیت بر دیگری و یا تحقیر و کوچکتر شمردن او، همیشه، همراه با اعمال قدرت نمایانه و استیلا جویانه‌ی دقیق همراه است وانجام حرکات زیادی و ژست‌های نامشخص، مثل : حرف زدن برای هیچ نگفتن است.

پس بنابر آنچه پیشتر گفتیم، «ژست ایمایی» حالتی تشدید شونده دارد و می تواند ترجمان بیمار گونه‌ی بزرگ نمایی مفرط باشد.