رژه پیدا و پنهان اعتیاد در شهر

- چهار نفر بودند. با کاور‌های آبی و دستبند در گوشه‌ای از محوطه روی زمین چمباتمه زده بودند. وقتی نزدیکشان می‌شدم نفر آخری که بو برده بود هدفم آن‌ها هستند با تکان دادن انگشت سبابه انگار می‌خواست چیزی بگوید. اما بعد شاید پشیمان شد و سرش را پایین انداخت. اولین نفرشان پسر خوش بر و رو و نحیفی بود. از سر و صورتش جوانی می‌بارید. اما حال و روزش نسبتی با نشاط جوانی نداشت. ضبط صوت را جلوی صورتش می‌برم و از سنش سوال می‌کنم. مثل بقیه سرش پایین است. با اکراه ماسک را کنار می‌زند: بیست و دو سالمه.

 

می‌پرسم چه شد که گرفتار این وضع شدی؟ سر که بلند می‌کند نور آفتاب چشمانش را می‌زند: من کاری نکردم. بابام تو کار خرید و فروش شیشه بود. اومدن در خونه که بابام رو بگیرن. به جاش من رو گرفتن.

 

به اطوارش نمی‌آید که بخواهد آدم شیادی باشد. می‌پرسم یعنی تو کاملا بی گناهی؟ طوری که انگار بغض کرده باشد ملتمسانه می‌گوید: من که گفتم. بابام توی این کار بوده اشتباهی من رو به جاش گرفتن.

 

موضوع را دنبال نمی‌کنم. می‌پرسم چه توصیه‌ای برای خانواده‌ها و جوان‌ها داری. باز سرش پایین می‌افتد: از وضع ما باید عبرت بگیرن. من که خیلی پشیمونم. با تعجب می‌پرسم پشیمان چرا؟ تو که همین الان گفتی بی گناهی. طوری که انگار کنفت شده باشد تکانی به خودش می‌دهد: خب چی بگم پس؟

سراغ نفر دوم می‌روم. روی سر و دستش خال کوبی‌های عجیب و غریب کم ندارد. زیر تیغ آفتاب کلافه به نظر می‌رسد. وقتی ضبط صوت را جلوی دهانش می‌گیرم صدایش انگار از ته چاه بلند می‌شود: سی و پنج سالمه و الان هفت هشت سالی هست که درگیر این کار شدم.
‌
می‌پرسم چرا دستگیر شدی؟ با بیخیالی پاسخ می‌دهد: هم مصرف می‌کردم هم می‌فروختم. می‌پرسم کجا می‌فروختی؟ شانه‌ای بالا می‌اندازد: هر جا دستم می‌رسید. میدان هرندی، منطقه دوازده.

 

بی آنکه سر بلند کند آرام و شمرده حرف می‌زند: من بیشتر مصرف کننده بودم. قبلا هم چند باری زندان رفته بودم. مثل نفر قبلی از او هم سوال می‌کنم چه صحبتی برای خانواده‌ها و جوان‌ها دارد. این پرسشی است که مسوولان رسانه‌ای ناجا خواسته اند بپرسم. چهره فکورانه‌ای به خود می‌گیرد: توصیه می‌کنم اصلا سمت مواد نروند. چون آخر و عاقبتش همین میشه که می‌بینی.

آن طور که کارشناسان تاکید دارند اعتیاد خود نوعی آسیب اجتماعی مزمن است که می‌تواند مشکلات اقتصادی و فرهنگی خطرآفرین بسیاری را به همراه داشته باشد. البته ریشه کن شدن کامل اعتیاد چندان انتظار واقع بینانه‌ای نیست. اما با در پیش گرفتن یک تلاش مدبرانه و آگاهی بخشی‌های مفید به قصد بالا بردن درک عمومی از این پدیده تباهی آور امکان کنترل و پیشگیری از شیوعش در جامعه دسترس پذیر‌تر خواهد شد.