نسیم امید و عدالت

_ جعفر قادری در روزنامه حمایت نوشت: با مشخص شدن نتیجه انتخابات ریاست جمهوری دولت سیزدهم و رأی اعتماد ایرانیان به رئیس‌جمهور هشتم، انتظار‌ها و امید‌ها برای پیشبرد اصلی‌ترین هدف و مأموریت دولت آینده که عبارت است از کم کردن فشار‌ها از روی دوش مردم و حل مشکلات معیشتی فزونی یافته است. مسائل و دغدغه‌های امروز جامعه را بار‌ها از زبان رئیس عدلیه و منتخب جمهور برای دولت سیزدهم شنیدیم؛ از تورم و بیکاری گرفته تا نابود شدن سرمایه‌ها در بورس، سر به فلک کشیدن قیمت مسکن و اجاره‌بها، کارشکنی بانک‌ها، معطل ماندن ظرفیت‌های تولید، افزایش گسل‌های اجتماعی، مشکل پیری جمعیت و از همه مهم‌تر، فساد و رانت‌خواری که گلوی آحاد جامعه را می‌آزارد.

بدون تردید همه این موارد و صد‌ها موضوع دیگر، در سیاهه بلندبالای نگرانی‌های جامعه قرار دارد و تقریباً همه مردم با یک یا چندین مورد از آن‌ها دست‌به‌گریبان هستند. اما اگر کسی این تصور را دارد که مشکلات مردم به‌فوریت و با چند تصمیم ساده قابل‌رفع و رجوع است، از عمق و ابعاد مشکلات اطلاع ندارد چراکه یک‌شبه ایجاد نشده‌اند و یک‌شبه نیز قابل‌رفع شدن نیستند.

مهم، رویکرد و سوگیری دولت آینده است که با جهت‌گیری و سنگربندی در برابر چالش‌های جامعه، به مصاف آن‌ها خواهد رفت و به تعبیر بزرگان، یا راهی برای حل آن‌ها خواهد یافت و اگر مسیری نباشد، راهی خواهد ساخت. این در حالی است که نگرش برخی از دستگاه‌ها در برابر مشکلات، بر اساس پیوند با غرب بود؛ نگاهی که حل تمام مسائل خرد و کلان کشور را تنها در گرو ارتباط با چند کشور زورگو و مستبد محصور کرد و خسارات سنگینی از این رهگذر وارد شد.

بنابراین، دولت آینده با نگاه به گذشته، قصد ندارد مسائل جاری و عیوب ساختاری در لایه‌های اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی را با تحریم‌های خارجی تهاتر کند و همه تقصیر‌ها را به گردن دشمنان خارجی بیندازد، چراکه همه آن‌ها در میان‌مدت و برخی نیز در کوتاه‌مدت، قابل تخفیف و رفع شدن هستند. ضمن اینکه مجموعه آیت‌الله رئیسی حتماً برای بتون‌ریزی و بسترسازی مستحکم اقتصاد، برنامه‌های بلندمدتی دارد که ناظر به اهداف و چشم‌انداز‌های نظام است.

بنابراین، مهم است که بدانیم درعین‌حال که انتظار رفع معجزه‌آسای مصائب اقتصادی و معیشتی از دولت آینده به طرفه‌العین بجا نیست، اما درعین‌حال تردیدی وجود ندارد که رئیس جمهورمنتخب و تیم قوی او، از هر ثانیه برای ساخت مبنایی آینده کشور استفاده خواهند کرد؛ کما اینکه ایشان در کسوت ریاست قوه قضائیه، نه‌تن‌ها ضرب شست خود را علیه فساد نشان داد، بلکه همه ظرفیت‌های قوه تحت امرش را برای رفع موانع تولید و تسهیل امور دستگاه‌های اجرایی بسیج کرد.

افزون بر این، دولت آینده، از جنس مردم است و بزرگ‌ترین عامل اقبال مردم در انتخابات، همین ویژگی برجسته بود. مردم شاید بیکاری، فقر، شرمندگی در برابر خانواده و هزار و یک مشکل تلخ را تحمل کنند و حتی چند ماه بتوانند با حداقل‌ها روزگار بگذرانند، ولی تحمل اینکه مسئولی به مشکلات آن‌ها بخندد و با شعارزدگی از کنار درد‌های آن‌ها بگذرد، واقعاً غیرممکن است.

همه این درد‌ها زمانی قابل‌هضم می‌شوند که امیدی نسبت به آینده داشته باشند؛ درحالی‌که تا پیش از این، عموم (بلکه همه) مردم از این ادراک ذهنی رنج می‌بردند که گوش شنوایی در بدنه اکثر دستگاه‌های اجرایی برای شنیدن معضلات آن‌ها وجود ندارد. مطمئنیم که بسیاری از آن‌ها حتی با بیان کردن مشکلاتشان هم آرام می‌شدند، اما دریغ از اینکه غمخواری بیابند.

امروز صاحبان کارخانه‌ها و تولیدکنندگان حس می‌کنند که از این به بعد، حامی پیداکرده‌اند و دولتی قرار است بر سر کار بیاید که دغدغه مشکل نقدینگی و واردات کالا‌های مشابه را دارد؛ سرپرستان خانوار می‌دانند دولت برای برداشتن فشار از روی دوش آن‌ها برنامه دارد؛ جوانان امیدوار شده‌اند که صاحب شغل و خانواده می‌شوند و خلاصه اینکه میلیون‌ها ایرانی، آینده‌ای بهتر را آرزو می‌کنند؛ درحالی‌که تا چند ماه قبل، چنین بارقه‌ای از امید در دل‌هایشان روشن نبود.

نکته دیگر اینکه موتور پرقدرت قوه مجریه انقلابی در حال گرم شدن برای حرکت در مسیر حل مشکلات به‌صورت میدانی است، نه ویدئوکنفرانسی. کارتابل‌ها و اعداد و ارقام آن‌ها یک‌چیز می‌گویند و مواجهه رو در رو با دردمندانی که هرکدام برای گرفتاری‌هایشان، ماجرایی دارند، چیز دیگر. ساز و کار بوروکراتیک اساساً مجالی برای لمس واقعیت‌ها از نزدیک را نمی‌دهد و به همین مناسبت، دولت آینده تنها به گزارش‌های اداری بسنده نکرده و نشستن پای سخن صنوف و سلایق مختلف مردم را بخش لاینفک وظیفه و برنامه همیشگی خود می‌داند؛ به همین جهت، بی‌تردید تصمیمات متفاوت و خاصی هم خواهد گرفت.

به عبارت ساده‌تر، دولت سیزدهم، خود را از درد‌ها و رنج‌های قاطبه مردم منفک نمی‌داند و رئیس آن، «مدیر میدانی» و متعهدی است که با وجود کادر زبده، جهادی و آماده بکارش، برای رفتن به مصاف مشکلات، خود را از هم‌نشینی و همراهی با مردم بی‌نیاز نمی‌بیند. از سوی دیگر، مردم و جامعه متخصصان و فرهیختگان نیز در قبال دولت، وظایفی دارند و انتظار می‌رود همه مردم اعم از نخبگان و اقشار مختلف به یاری آن بشتابند تا به‌محض در دست گرفتن عنان امور، در انجام مأموریت‌های سنگین و مهمش وقفه‌ای ایجاد نشود؛ و بالاخره اینکه برای جبران کمبود‌ها و کاستی‌های گذشته و حرکت توفنده و جهشی در مسیر گام دوم انقلاب، راهی جز اقدام و عمل شبانه‌روزی و خستگی‌ناپذیر وجود ندارد و این هدف محقق نمی‌شود، جز با مساعدت و همکاری تمام اقشار مردم و ارکان کشور؛ چشم‌اندازی که به ثمر نشستن آن یقیناً دور از دسترس نیست.