کاراته ایران در پاریس رفوزه شد/ هزینه برای هیچ!

رقابت‌های کاراته گزینشی المپیک به میزبانی پاریس برگزار شد و شوربختانه از چهار نماینده ایران هیچ کدام موفق به کسب سهمیه نشدند تا ناکامی صددرصدی برای تیم ایران رقم بخورد.

در بخش کاتا ابوالفضل شهرجردی و فاطمه صادقی دو نماینده کشورمان بودند که علیرغم تلاش بسیار موفق به کسب سهمیه نشدند و بابت این موضوع نمی‌توان خرده‌ای به این دو کاتارو گرفت.

وقتی با کاتا مانند فرزند سرراهی برخورد می‌شود نباید انتظار نتیجه گرفتن در این بخش داشته باشیم و رسیدن صادقی و شهرجردی به یکقدمی کسب سهمیه را هم باید به پای خودشان بنویسیم.

شاید اگر به جای لشگری از آدم‌های اضافی که هیچ کمکی به تیم نکردند از یک مربی اختصاصی در کنار فاطمه صادقی استفاده میشد الان حداقل یک سهمیه در کاتا داشتیم. اما در بخش کومیته مردان و بانوان امیر مهدی زاده و رزیتا علیپور که از شانس بسیار بالایی برای رسیدن به المپیک برخوردار بودند خیلی راحت از دور رقابت‌ها کنار رفتند تا حتی برای نوشتن جمله «چیزی از ارزش‌های آن‌ها کم نمی‌شود» هم تردید داشته باشیم.

مهدی زاده که یکی از بهترین سبک وزن‌های کاراته ایران در سال‌های اخیر بوده با کوله باری از تجربه و با علم به اینکه از مدت‌ها قبل می‌دانست باید در پاریس سهمیه را دشت کند عملکردی ضعبف و دور از انتظار داشت و در مجموع دو بازی تنها یک امتیاز گرفت تا هیچ جای حرفی برای ناکامی خود باقی نگذارد.

امیر که در این رقابت‌ها شانس اصلی کسب سهمیه به شمار می‌رفت به قدری ناکارآمد بود که کسی نمی‌تواند مدعی شود جای او در المپیک خالی است، امیدواریم این کاراته‌کای باتجربه در رقابت‌های پیش رو یادآور همان سبک وزن بی نظیر سال‌های گذشته باشد. اما رزیتا علیپور که با آمادگی زیادی پای به تاتامی پاریس گذاشت با یک برد و دو باخت حذف شد و شکست چهار بر صفر او مقابل کاراته کای پورتوریکو آب سردی بر پیکره کاراته ایران بود.

واقعا چه بر سر بانوی کاراته‌کای ایران آمده که پس از درخشش و کسب مدال در مسابقات مختلف اینبار در جدول نسبتا ایده آلی که در پاریس داشت نتوانست موفق شود؟ البته شنیده می‌شود علیپور شانس اندکی برای المپیکی شدن دارد، اما سرنوشت او دست خودش نیست و باید منتظر اما و اگر‌های زیادی باشد تا شاید یکی از مسافران توکیو لقب بگیرد.

عملکرد نمایندگان ایران در بخش کومیته ضعیف بود و در این موضوع تردیدی وجود ندارد و باید منتظر توضیحات مسئولان فدراسیون و کادرفنی تیم ملی در این خصوص باشیم. با علم به اینکه هروی در تمام رقابت‌هایی که هدایت تیم ملی را بر عهده داشته نتایج قابل قبولی کسب کرده و خوشقدم هم مربی نسبتا باتجربه‌ای به شمار می‌رود، توقع از این دو مربی بیشتر از این‌ها بود.

تیم ایران در پاریس از پیش بازنده بود و شرایط روحی و روانی بازیکنان و استرس آنها روی تاتامی مهر تائیدی بر این ادعا است. این که چرا این تیم در پاریس با ناکامی مطلق مواجه شد سوالی است که جواب روشنی برای آن پیدا نشده است و شاید بهتر باشد مسئولان فدراسیون کاراته به جای گوش دادن به حرف بازیکنان برای انتخاب مربی و به دست آوردن دل اطرافیان خود به فکر نقشه راه برای موفقیت در المپیک و همچنین پشتوانه سازی برای تیم بزرگسالان باشند.

باید دید مسوولان فدراسیون کاراته که در این حدود ۲ سال، تصمیم چندان تاثیرگذاری را اتخاذ نکرده و ثمره تلاش گذشتگان و همچنین موفقیت‌های هروی را برداشت کرده‌اند چه توضیحی برای شکست سخت در فرانسه و لشگرکشی به پاریس دارند.

امیدواریم تیم‌های کاراته ایران در بخش مردان و بانوان در المپیک توکیو بهترین عملکرد را داشته باشند، اما بازی‌های المپیک پایان کاراته نیست و حیات این رشته پس از آن هم ادامه دارد و توجه به این نکته ضروری است که اگر روزی نیاز به پوست اندازی در تیم‌های ملی داشته باشیم آیا نیروی تازه نفس و جوانی در اختیار کادرفنی قرار دارد یا خیر.

گزارش از سعید میرزاییان