طرح ارتقا تاب آوری اجتماعی تا چه میزان در جامعه اجرا شد؟

سیدحسن موسوی چلک رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران درخصوص کارایی طرح‌هایی مانند طرح ارتقا تاب آوری اجتماعی که دولت به منظور کاهش مرارت‌های اقشار اجتماعی به اجرا در آورده به میزان گفت: برای مساله تاب آوری اجتماعی اقداماتی در معاونت زنان ریاست جمهوری انجام شده، اما من تصور نمی‌کنم با این نوع اقدامات تاب آوری افزایش پیدا کند. چون نارضایتی‌ها و اعتراضات مردم به مشکلات اقتصادی، نحوه مدیریت و نیز به نااطمینانی‌ها و ناامیدی‌ها بر می‌گردد.

 

وی ادامه داد: ولی درمورد اینکه جامعه ما باید به سمت تبدیل شدن به جامعه‌ای تاب آور حرکت کند اتفاقا شعار سال نود و هشت انجمن مددکاران اجتماعی ایران تاب آوری اجتماعی بود و ما برای این موضوع یک کنگره بین المللی هم برگزار کردیم. این مساله یک موضوع جدی محسوب می‌شود. اما آنچه که تا الان در این خصوص انجام گرفته اصلا قابل ارزیابی نیست. با برگزاری چند دوره کارگاه‌های آموزشی مردم به تاب آوری نمی‌رسند. همه چیز درباره مساله تاب آوری به آموزش ختم نمی‌شود. برای تحقق این موضوع در عرصه‌های مختلف باید اقداماتی انجام بشود که نتیجه این اقدامات منجر به افزایش تاب آوری در جامعه باشد. چه برای تحقق تاب آوری فردی و چه تاب آوری اجتماعی هر کدام نیازمند وجود الزاماتی هستند. اما در رابطه با این مساله متاسفانه هیچ کار موثری انجام نشده است.

رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران ابراز داشت: دولت نه تنها نتوانسته در این زمینه کار مثبتی انجام بدهد بلکه ناتوانی هایش در مدیریت جامعه باعث ناتاب آوری مردم هم شده است. بحران‌های اجتماعی گوناگونی که در چند سال اخیر در نتیجه بالا رفتن قیمت بعضی کالا‌ها بروز پیدا کرده و خود را به شکل نارضایتی‌های عمومی بروز داده را آیا می‌توان نشانه‌ای برای تاب آوری مردم در نظر گرفت؟ تاب آوری الزامات خاص خودش را دارد. ما نباید این مساله را صرفا به عنوان یک مهارت فردی ببینیم. از جمله الزامات مربوط به این بحث مدیریت درست اقتصادی، توجه واقعی به حقوق شهروندی، اطمینان آفرینی و شفاف سازی دولت، برابری در مقابل قانون، کاهش جرم و کاهش تعدی به حقوق دیگران است.

 

 

وی افزود: اگر ما بتوانیم این الزامات را محقق کنیم بعد می‌توانیم در بخش‌های دیگری مثل مهارت‌های فردی و آموزش چگونگی مقابله با دشواری‌ها و کاهش اثرپذیری از ناهنجاری‌ها ورود کنیم. در بحران‌هایی که برای جامعه ما اتفاق افتاده از جمله پیشامد زلزله که در سال‌های اخیر زیاد رخ داده و مردم هم آسیب زیادی را متحمل شده اند آیا اقدامات دولت توانسته مسائل اقشار آسیب دیده را حل کند. یا اصلا چرا راه دور برویم. در همین بحران شیوع بیماری کرونا دولت یک بار مبلغ یک میلیون تومان را بین مردم توزیع کرد که همان را هم از یارانه شان کم کرد.

موسوی چلک درباره وجود نگرانی‌ها برای ابتلای اقشار آسیب پذیر تحت پوشش بهزیستی به کرونا گفت: آنچه که اهمیت دارد این است که در بحران‌هایی شبیه شیوع بیماری کرونا یا دیگر بحران‌های اجتماعی افراد دارای نیاز‌ها یا شرایط خاص مثل بی خانمان ها، کارتن خواب ها، کودکان کار و افراد دارای معلولیت معمولا باید در اولویت دریافت خدمات قرار بگیرند. این منطق مدیریت کشور است. برای یک معتاد خیابانی اصلا اهمیتی دارد که شیوه نامه‌های بهداشتی را رعایت کند؟ یا اصلا توان مالی لازم برای تهیه لوازم بهداشتی را دارد؟ برای همین این افراد باید در اولویت دریافت خدمات در هر بحرانی باشد. در بیماری کرونا الزامات بهداشتی مطرح است و در بحران‌های دیگر هم ویژگی‌های دیگری حاکم است. در زمان رخداد زلزله یکی از گروه‌هایی که باید در اولویت شناسایی و ارائه خدمات قرار بگیرند بیماران خاص، سالمندان تنها، افراد دارای بیماری‌های روانی و کارتن خواب‌ها هستند. گاهی این افراد تحت پوشش بعضی سازمان‌ها هستند و گاه ممکن است تحت پوشش نباشند.