آشنایی با ناشنوایی که استاد دانشگاه شد
- دیوید جیمز در ۱۹۵۰ در شیکاگو به دنیا آمد و پس از ابتلا به مننژیت در چهار سالگی شنوایی خود را از دست داد. پدرش وکیل بود و تمام اقوام وخویشاوندانش وارد دانشگاه شده بودند. معلمان جیمز در دبیرستان سنت ایگناتیوس می‌توانستند بدون هیچ زحمت خاصی برای تطبیق با شرایط او، به او آموزش دهند. جیمز موفقیت خود در مدرسه را مدیون انعطاف پذیری‌اش در برقراری ارتباط با دیگران می‌دانست. وی همچنین، یکی از شش آمریکایی – آفریقایی تباری بود که از کلاس ۲۴۰ نفری سنت ایگناتیوس دانش آموخته شد.
جیمز دردبیرستان پی برد که توانایی‌اش دردرس ریاضی، بیش از سطح تمرین‌هایی است که به او ارائه می‌شود. او حس کرد در حالی که در دروس دیگر دچار ضعف است در درس ریاضیات، در مقابل همتایان شنوای خود قابلیت رقابت دارد و حتی در برخی از موارد برتر است. او جهت گیری آینده مسیر زندگی‌اش را به این ادراک نسبت می‌دهد.
جیمز در ۱۹۶۹، کارشناسی خود را در رشته علوم طبیعی از دانشکده شمیر واقع در کوهستان کارول ایلینویز دریافت کرد. بدون برخورداری از هیچ گونه حمایتی مدرک کارشناسی ارشد خود را در ۱۹۷۱ و دکترای خود را در ۱۹۷۷ از دانشگاه شیکاگو دریافت کرد. هر دو مدرک او در رشته ریاضیات بود.
درمدت تحصیلش در دانشگاه، هیچ گونه امکانات ترجمه شفاهی، نکته برداری، تدریس و یا معلم خصوصی نداشت. ناشنوایی، هنگامی برایش تبدیل به مسئله‌ای جدی شد که او در مراحل تحصیل رسمی و هنگامی که دکترای او حتمی شده و او علاقه‌مند شده بود که تدریس را درمقطع دانشگاهی دنبال کند، کسی نمی‌دانست آیا یک ناشنوا توانایی تدریس دانشگاهی را دارد یا نه.
به هر حال، استاد راهنمای او توانست حکم تدریس او را برای دانشگاه ایندیانا فراهم کند. جیمز در بین سال‌های ۱۹۷۷ تا ۱۹۷۹، که در دانشگاه‌های گری و راتجرز به عنوان استادیار در رشته ریاضیات کار می‌کرد، در جلسات تدرس آموخت که چگونه به پرسش‌های دانشجویان ودیگر فعالیت‌های کلاسی رسیدگی کند. او همچنین استاد ریاضیات دانشگاه هاروارد در واشنگتن دی. سی. بود و یک پروژه تحقیقاتی، در زمینه توپولوژی دیفرانسیالی و طراحی رایانه‌ای را سرپرسی می‌کرد.
جیمز از سال ۱۹۸۴ به جز دو سال غیبت، به طور مستمر در هاروارد بوده است. در این دوره غیبت، در ۱۹۸۷ موفق به دریافت جایزه مارتین لوترکینگ و جایزه استاد مهمان رزا پارکر، از دانشگاه وین استیت در دیترویت میشیگان شد.
وی در ۱۹۸۸، به سمت دانشمند محقق، در موسسه علوم ریاضیات کورنت در دانشگ‌ها نیویورک منصوب شد او تعداد بسیاری گزارش‌های فنی، درباره تحقیقات ریاضی و اقتصادی منتشر ساخته است.
این گزارش‌ها، شامل نوشته‌های فنی‌ای است که وی با همراهی رادنی دی گرین درباره به کار گیری مدل تاثیرات فضایی وفرم‌های تحلیل‌های آماری، برای پیش بینی فعالیت‌های توسعه منطقه‌ای درباره سیستم‌های حمل ونقل سریع نوشته است. علایق ریاضی او به فعالیت آزادانه دایره‌ای، در هوموتاپی کرده‌های نه گانه و فعالیت ملایم دایره‌ای در هوموتاپی فضا‌های چهارگانه پیچیده تصویری منجر به انتشار آن‌ها درمجلات ریاضی مهشور و رسیدن به مقام سردبیری مجله ریاضیات شد.
به دلیل انجام پروژه‌هایی درباره هندسه و توپولوژی دیفرانسیلی توسعه مدیریت داده‌های محیطی برای خدمات مدیریت معدن ناحیه اقیانوسیه (بخشی از وزارت کشور آمریکا) و افزایش مشارکت اقلیت محدودی از دانشجویان دوره کارشناشی در تجزیه انرژی از بنیاد ملی علوم حمایت مالی دریافت کرد.
جیمز در ۱۹۸۹ به عنوان معلول نمونه بخش کلمبیا برگزیده شد و در سی و ششمین کنفرانس سالانه علوم جکسون در آوریل ۱۹۹۰ در دانشکده یورکای ایلینویز درباره توپولوژی سخنرانی کرد. در خبرنامه سازمان بین المللی والدین انجمن بل که در سال ۱۹۸۸ منتشر شده و بر روی خط مشی علمی ناشنوایان تمرکز دارد جیمز به طور ویژه‌ای برخورد سخت خود را با مشکلات به حداقل رساند و توضیح داد که: «شنوایی به هیچ وجه در بسیاری از کار‌های من نقشی نداشت.»