فیلم| همه چیز درباره دیمونا؛ در رآکتور هسته‌ای مرموز اسرائیل چه می‎گذرد؟

– مرکز تحقیقات هسته‌ای رژیم صهیونیستی با نام «دیمونا» یا «IRR-۲» که عملیات ساخت و ساز جدید در آن، از اواخر سال ۲۰۱۸ یا اوایل سال ۲۰۱۹ آغاز شد، همچنان در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.

 

دیمونا، مهم‌ترین مرکز تحقیقات هسته‌ای رژیم صهیونیستی از مهم‌ترین اسرار هسته‌ای این رژیم در حاشیه شهری با همین نام است که اخیرا سوال‌هایی در مورد کاربرد آن به عنوان محلی برای دفن زباله‌های رادیواکتیو یا محلی برای استقرار راکتور، مطرح شده است.

 

انتشار تصاویر ماهواره‌ای جدید از این سایت توسط ماهواره تجاری چینی «Superview۱» و گروه محققان مستقل دانشگاه «پرینستون» آمریکا موسوم به «Panel International of Fractures (IPFM)»، نشان دهنده گستردگی ساخت و ساز‌های انجام شده در فضای این سایت است.

 

 

انتشار این تصاویر سبب شد تا دوربین‌های ماهواره‌ای شرکت «Planet Labs» آمریکا نیز توجهشان به سمت این رآکتور جلب شود و تصاویری با وضوح بالاتر از این مکان منتشر کنند.

 

انتشار این تصاویر به شدت مورد توجه جامعه بین المللی قرار گرفت؛ به ویژه آنکه محل استقرار پایگاه نیروی هوایی و محل نگهداری موشک‌های زمین به زمین «جریکو» با قابلیت حمل کلاهک‌های هسته‌ای نیز در این تصاویر مشخص شدند.

 

حفاری‌های به طول زمین فوتبال و در عمق ۲۰ متر که به معنی ساخت بنا‌هایی ۴ تا ۵ طبقه در عمق زمین است، نیز از دیگر موارد قابل توجه در این تصاویر هستند.

 

به اعتراف «مردخای وانونو»، تکنسین هسته‌ای رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۸۶ در مصاحبه با «ساندی تایمز»، برخی از این تاسیسات که تا ۶ طبقه زیر زمین ساخته شده اند، سالن‌های تولید مواد شکافت پذیر مانند جداسازی «پلوتونیوم» را در خود جای داده اند.

 

 

«وانونو» در سپتامبر ۱۹۸۶ توسط موساد در «رم» ربوده و با کشتی به اراضی اشغالی منتقل شد؛ او پس از گذراندن دوران حبس ۱۸ ساله، از سال ۲۰۰۴ و پس از آزادی از زندان، ممنوع الخروج شده است.

 

 

البته تصاویر جدید همچنین نشان دهنده ایجاد سایتی جدید برای تصفیه پسماند‌های رادیواکتیو نیز هستند.

 

به گفته یک متخصص امور هسته‌ای رژیم صهیونیستی، «محل گسترده دفن زباله‌های هسته‌ای در اسرائیل با امنیت بالایی حفاظت می‌شوند و نه تنها به خود رآکتور بلکه به زباله‌های بخش‌های پزشکی هسته‌ای اسرائیل نیز خدمات ارائه می‌دهند.»

 

این در حالی است که تاکنون گزارش‌های متعددی به ویژه در دهه ۱۹۹۰ در مورد نشت این زباله‌ها و مخاطرات ناشی از آن منتشر شده است.

 

 

«زوی کامیل»، رییس سابق کمیته ایمنی هسته‌ای رژیم صهیونیستی (BATJR) که ۱۶ سال ریاست TGR را برعهده داشت، در مورد زباله‌های هسته‌ای رژیم صهیونیستی گفته بود که تا پیش از ایجاد سایت دفن، این زباله‌ها در بشکه‌های فلزی یا ظروف شیشه‌ای مهر و موم می‌شدند.

 

 

ساخت رآکتور دیمونا از سال ۱۹۸۵ آغاز شد و در سال ۱۹۶۳ به پایان رسید؛ ساخت و فعالیت این سایت، حتی به تایید مقام‌های آمریکایی نیز رسیده است.

 

«هنری گومبرگ» از دانشگاه «میشیگان»، فیزیکدان هسته‌ای بود که به عنوان مشاور کمیسیون انرژی اتمی رژیم صهیونیستی (IAEC) از اراضی اشغالی بازدید و پروژه هسته‌ای گسترده این رژیم را تایید کرد که در ادامه به اطلاع سفیر آمریکا در «تل آویو»، جامعه اطلاعاتی آمریکا، سیا، کاخ سفید، وزارت خارجه و کنگره آمریکا نیز رسید.

 

نخستین بار نیز پرونده دیمونا در سپتامبر ۱۹۶۰ از طریق احضار سفیر رژیم صهیونیستی در آمریکا از سوی وزارت خارجه این کشور روی میز قرار گرفت؛ کشف دیرهنگام دیمونا را باید اشتباه واضح جامعه اطلاعاتی آمریکا دانست.

تاکنون سند‌های متعددی در این باره و تلاش دولت آمریکا برای پوشش این خطای واضح منتشر شده است.

 

 

براساس انتشار گزارش‌های محرمانه، این رآکتور توسط شرکت‌های فرانسوی ساخته شد.

 

اگرچه رژیم صهیونیستی ادعا می‌کند که رآکتور مذکور با اهداف «صلح آمیز» ساخته شده، اما گزارش‌های متعددی در رسانه‌های بین المللی مبنی بر هدف این سایت که تولید تسلیحات نظامی هسته‌ای است، منتشر شده اند.

 

این گزارش‌ها در کنار اطلاعاتی که «وانونو» مطرح کرد، تاکید دارند که رژیم صهیونیستی، بمب‌های پلوتونیوم و بمب‌های مبتنی بر اورانیوم غنی شده را در رآکتور دیمونا تولید کرده است؛ حتی این رژیم برای قدرتمندتر بودن بمب هایش از بمب‌های مورد استفاده در بمباران ۱۹۴۵ «هیروشیما» و «ناکازاکی»، «ایزوتوپ هیدروژن» را در دهه ۱۹۷۰ از «آفریقای جنوبی» خریداری کرد؛ نیمه عمر این ایزوتوپ ها، ۲۴ سال است؛ ضمن اینکه ماندگاری رآکتور‌های آب سنگین ساخته شده در دیمونا، ۴۰ تا ۵۰ سال است.

 

با این اطلاعات باید گفت که رژیم صهیونیستی پس از آمریکا، روسیه، چین، انگلیس و فرانسه، بزرگ‌ترین زرادخانه هسته‌ای جهان را دارد.

 

دلیل انتشار تصاویر دیمونا در این بازه زمانی نیز قابل توجه است؛ چه دولت «جو بایدن»، رییس جمهور آمریکا قصد داشته باشد از این طریق، پیامی به رژیم صهیونیستی در مورد تغییر رویکرد خود بدهد و چه هدف از این اقدام معرفی رژیم صهیونیستی به عنوان دارنده تسلیحات هسته‌ای باشد، نتیجه یکی خواهد بود: طرح این سوال که چرا در حالی که در مسیر دسترسی کشور‌های مختلف به دانش هسته‌ای سنگ اندازی می‌شود، جامعه بین المللی در برابر تولید تسلیحات هسته‌ای در رژیم صهیونیستی سکوت کرده است؟