نباید همه دستور‌ها از خیابان بهشت صادر شود

محمد حقانی عضو سابق شورای اسلامی شهر تهران درباره چرایی بی اعتنایی‌ها به سند توسعه شهری علی رغم ضرورت اجرایی شدن این سند به میزان گفت: نکته بسیار مهم درباره سند توسعه شهری این است که بدانیم چه کسانی این سند را تهیه می‌کنند. تهیه این سند باید بر عهده افراد متخصص باشد. ضمن اینکه نگرش‌های موجود درباره این سند هم دارای اهمیت است. از جمله نگرشی که بخش خصوصی و سرمایه گذاران بخش خصوصی باید داشته باشند.

 

وی ادامه داد: باید در نظر داشت شهرداری تهران نمی‌تواند در همه زمینه‌ها به پروژه‌های کوچک اندام بپردازد. اما زیرساخت‌های اصولی و اساسی باید رعایت شود. ما باید ببینیم زیرساخت‌های ما کدام موارد است و چه کمبود‌هایی داریم. متاسفانه زیرساخت محیط زیست را که از بین بردیم و فقط تتمه اش باقی مانده است. اما باید بررسی کنیم زیرساخت‌های حمل و نقل عمومی ما به چه صورتی است. چون مساله آلودگی هوا به زیرساخت‌های حمل و نقل وصل می‌شود. یا ببینیم که الان جمع آوری آب‌های سطحی به چه وضعی افتاده است. درحالی که بیست سال پیش قرار بوده جمع آوری آب‌های سطحی انجام شود، اما هنوز این اقدام صورت نگرفته است. الان یکی از اشکالات عمده در تهران مساله ناهنجاری‌های اجتماعی است. برای چنین مواردی متخصصان باید بنشینند و راهکار‌های مناسب را پیدا کنند. اما وقتی اقتصاد شهر دچار بیماری شود بسیاری از دیگر عناصر و نشانه‌های لازم هم از بین می‌رود.

عضو سابق شورای شهر تهران درخصوص ابهام‌هایی که درباره مدیریت یکپارچه شهری وجود دارد گفت: برنامه سوم، چهارم، پنجم و این برنامه ششم که الان در حال گذرانده شدن است و همه این‌ها قانون است. طبق آنچه در این برنامه‌های قانونی آمده قرار بوده بیست و سه وظیفه از نهاد‌های دولتی دیگر گرفته شود و به شهرداری واگذار شود. اما این اتفاق هنوز نیفتاده است. درواقع هیچ کس نمی‌خواهد دکان خودش را کوچک کند. من تصور می‌کنم اداره کلانشهر تهران در اجرا باید مجزا باشد، اما در نگرش از بالا برای برنامه ریزی و سیاستگذاری لازم است مدیریت یکپارچه اعمال شود. این اتفاقی است که باید بیفتد.

 

حقانی با بیان اینکه نباید همه دستور‌ها از خیابان بهشت صادر شود گفت: شهرداران مناطق هم باید اختیار داشته باشند. شهرداری هر منطقه باید اختیارات لازم را داشته باشد مگر در مورد بعضی مسائل و پروژه‌های کلان شهری که فرامنطقه‌ای است. درحال حاضر درمورد حریم شهری تهران مشکلاتی بروز پیدا کرده است. درحالی که در گذشته حریم شهر تهران شش هزار کیلومتر مربع بوده الان حوزه‌های پیرامونی داخل شهر تهران قرار گرفته و آن‌ها هم برای خودشان قائل به حریم هستند. یعنی حالت حریم اندر حریم به وجود آمده است. در کل من اعتقاد دارم سیاستگذاری و برنامه ریزی باید براساس مدیریت یکپارچه باشد. اما در حوزه اجرا باید به صورت نقطه‌ای و منطقه‌ای انجام شود.

 

عضو سابق شورای شهر تهران درباره شیوه مشارکت شهروندان در حیطه تصمیم گیری‌های مدیریتی اظهار داشت: ما زیاد شعار داده ایم و درباره مدیریت محلی و شورایاری‌ها و مواردی از این دست سخنان زیادی گفته شده، اما در عمل این شعار‌ها محقق نشده است. برای اولین بار در یک سال گذشته خوشبختانه شهرداری تهران نگاه به محلات و پروژه‌های محلی را تغییر داده و پذیرفته که اجرای این طرح‌ها تحت نظارت شورایاری‌ها باشد. البته همچنان اشکالاتی وجود دارد. چون هنوز هم این شیوه را اجرایی نمی‌کنند و نگاه کلان شهرداری تهران به مدیریت محلی و شورایاری‌ها به این شکل باقی مانده است.

 

حقانی خاطرنشان کرد: من در گذشته بار‌ها این را گفته ام که‌ کاش اول در محلات شورایاری‌ها راه اندازی می‌شد و بعد شورای منطقه و سپس شورای شهر شکل می‌گرفت. یعنی باید از فونداسیون شروع می‌کردیم. امروز این را می‌بینیم که شورای شهر تهران با بیست و یک عضو اداره می‌شود. آیا با این بیست و یک عضو می‌توان به نحو مطلوب برای کل شهر تهران تصمیم گیری کرد. من اعتقاد دارم، چون تهران صد و بیست و سه ناحیه دارد باید از هر ناحیه یک نماینده در شورای شهر حضور داشته باشد تا نگاه به محله، ناحیه و منطقه حالت منسجم تری پیدا کند.

وی افزود: من البته این را مطمئن نیستم، اما بنا بر چیزی که شنیده ام تعداد نمایندگان پارلمان شهری لندن دویست و هفتاد نفر است. در استانبول هم این رقم بالای صد نفر است. زیاد بودن شمار اعضای شورای شهر این مطلوبیت را هم دارد که در انتخاب شهردار امکان چندانی برای اعمال نفوذ باقی نمی‌ماند. انتخاب شورای شهر باید خارج از سیاست‌های حزبی و حزب گرایی اتفاق بیفتد. درباره این مساله شعار‌های زیادی سر داده می‌شود و، اما در عمل اتفاقی نمی‌افتد. باید مردم محله، ناحیه و منطقه در قالب تشکل‌های مردمی در این نهاد حضور داشته باشند. نباید در شورای شهر گرایش حزبی وجود داشته باشد.