ارزشیابی نظام آموزشی همچون تیغی دولبه

- ایسنا نوشت: محمود امانی طهرانی چهار محور اصلی عملکردی برای دبیرخانه شورای عالی آموزش و پرورش تعیین و اظهار کرد: معتقدم اگر این چهار محور به طور نسبی بهبود یابد حال آموزش و پرورش بهتر می‌شود. محور نخست جذب، ورود، نگه داشت و ارتقای معلم است. نقشه کلانی از پیش از ورود به سیستم تا بازنشستگی را در این جریان در دست نداریم. اکنون تهیه سند «معلم صفر تا صد» در دستورکار و در حال انجام است.

وی افزود: دومین محور ارزشیابی است. اگر بازخوردگیری موثری در کل سطوح از دانش آموز تا ستاد داشته باشیم که داده‌های معتبر در آن وجود داشته باشد به ما کمک بسیاری در ارتقای کیفیت آموزش می‌کند. ساماندهی عرصه ارزشیابی از مهمترین ماموریت‌های نظام آموزشی است.

دبیرکل شورای عالی آموزش و پرورش محور سوم را مدیریت مشارکتی مدرسه دانست و گفت: وقتی سند می‌گوید مدرسه کانون تربیتی محله است یعنی باید مدارس نقطه‌ای باشند که آینده یک محله را تغییر دهند و باید مانند بافتی که به بدن پیوند می‌خورد، پیوند مدرسه با محله بگیرد و مانند عضوی از محله باشد. تمام محله هم باید به فکر مدرسه باشند. مدرسه باید دائم فکر کند برای محله چه کند و چه طور دانش آموزانی را تربیت کند که در محله کنشگر باشند که عمدتا به مدیریت مدرسه برمی گردد. مدرسه باید ملتی و عمومی و مال مردم باشد.

امانی افزود: محور چهارم، برنامه‌های درسی است که طبق آن باید اهداف عالی حیات طیبه تا کف مدرسه بیاید و به فعل‌های روزانه مدرسه تبدیل شود. این محور‌ها همه با هم یک سیستم را می‌سازند.

وی ادامه داد: اکنون این چهار محور را مبنا قرار دادیم که الزاماتی دارد. به سهم خودم وظیفه دارم این فرهنگ، نگاه و این اولویت بندی را جا بیندازم و به شکل گیری برنامه‌هایی که معطوف به این نقاط باشد کمک کنم.

امانی درباره بازنگری در مصوبات قدیمی مدارس نیز گفت: درباره بروز رسانی مقررات و آیین نامه ها، علت تاخیر فراوان این است که این نوع کار‌ها از جنس خلق ایده هستند و خلق ایده‌های جدید زمان می‌برند. آیین نامه اجرایی مدارس، قدیمی نبود، اما وقتی می‌خواست خودش را با گزاره‌های سند انطباق دهد باید خلق ایده می‌کرد.

دبیرکل شورای عالی آموزش و پرورش ادامه داد: در خصوص ارزشیابی نظام آموزشی باید گفت که ارزشیابی از آیین نامه اجرایی مدارس هم مشکلتر است، زیرا ارزشیابی معتبری که در خدمت یادگیری باشد و ضرر نزند کار آسانی نیست. ارزشیابی مانند تیغ دولبه است و خلق ایده‌هایی که سازندگی اش بیشتر از کاهندگی اش باشد خیلی مهم است. به همین علت این کار‌ها طول کشیده و اسناد بار‌ها رفته و آمده اند. انگلستان از ۱۹۸۸ تدوین نظام ارزشیابی اش را شروع کرده و هنوز در جریان است و گروهی دارند روی آن کار می‌کنند. ۳۳ سال از تشکیل گروه برای بهبود ارزشیابی می‌گذرد.