روز جهانی همبستگی با مردم فلسطین و فشار برای پایان اشغالگری رژیم صهیونیستی

– تعیین روز ۲۹ نوامبر به عنوان روز جهانی همبستگی با مردم فلسطین، نباید جامعه جهانی را در همبستگی با این مردم تحت ظلم به روز و مراسمی خاص محدود کند.

 

به گزارش «مونوویس، فلسطین کرونیکال و اینترپال»، بحران پناهندگان فلسطین، دیرپاترین بحران پناهجویی جهان و اشغال نظامی فلسطین، طولانی‌ترین بحران تاریخ معاصر است.

 

از سال ۱۹۴۸، فلسطینیان، آوارگی و خشونت را تحمل کرده و از بسیاری از حقوق اساسی انسانی خود محروم شده اند.

 

در سال ۲۰۲۰، غزه به شکلی غیرقابل باور، غیر قابل زندگی شده و تلاش زیادی می‌کند تا خود را از شیوع بیماری کرونا در میانه تحریم‌ها و کمبود‌ها حفظ کند.

 

این منطقه از سال ۲۰۰۶ تاکنون تحت محاصره قرون وسطایی قرار گرفته است.

 

این در حالی است که کرانه باختری همچنان تکه تکه می‌شود و پناهجویان فلسطینی در سراسر لبنان و اردن به دلیل فقر و آسیب‌های سیاسی و اجتماعی بسیار آسیب پذیر شده اند.

 

کودکان اردوگاه «جبالیا» طعم شکلات را نچشیده اند، همسران بر اثر آپارتاید اشغالگران از هم دور مانده اند، هر خانواده‌ای چند شهید داده، صد‌ها ایست بازرسی، روستا‌ها و شهر‌ها را از هم جدا کرده، جابجایی دانشجویان، کارمندان، کارگران برای رسیدن به مدارس، دانشگاه ها، بیمارستان‌ها و ... با دشواری انجام می‌شود، دیدار اقوامی که در فاصله ۴۰ دقیقه‌ای از هم زندگی می‌کنند، ناممکن شده، خانه‌ها و باغ‌های زیتون و نارنج تخریب شدند، ۶ میلیون آواره فلسطینی در شرایط سخت و غیرانسانی اردوگاه‌های کشور‌های مختلف زندگی می‌کنند؛ اما هنوز امید به بازگشت به خانه براساس قطعنامه سازمان ملل در آنها زنده است.

 

آنچه که بر فلسطینیان می‌رود یک «نسل کُشی فزاینده» است که به شکل قتل عام در اعتراض‌های صلح آمیز بازگشت و بمباران‌های شبانه و حملات گسترده به غزه مانند آنچه که در سال‌های ۲۰۰۹، ۲۰۱۲ و ۲۰۱۴ رخ داد، در جریان است.

این بحران در ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷ با تقسیم فلسطین به دو کشور یهودی و عربی توسط سازمان ملل، براساس قطعنامه ۱۸۱ که هیچ مبنای اخلاقی و قانونی نداشت، آغاز شد.

 

بر این اساس، ۵۵ درصد از کل اراضی فلسطین به صهیونیست‌ها رسید و بقیه از آن دولت عربی شد که هرگز فرصت تشکیل نیافت.

 

اشغالگری و تصرف از آن پس به رویه‌ای معمول برای رژیم صهیونیستی مبدل شد تا این که آنها در ژوئن ۱۹۶۷، هر آنچه را که از فلسطین باقی مانده بود، تصرف کرد؛ این اقدام ها، در نهایت میلیون‌ها فلسطینی را آواره کرد.

 

 

به رغم وضعیت تشریح شده، فلسطین و مردمش برای جهان به الگویی از مقاومت و پایداری در برابر ظلم تبدیل شده اند.

 

پشت این امید و پایداری، مردمی وجود دارند که با دشواری‌های غیر قابل تصوری دست و پنجه نرم می‌کنند.

 

آنها به رغم عدم امکان بازگشت به سرزمین آبا و اجدادی خود، محرومیت از اقدام‌ها و جنبش‌ها و حقوق سیاسی، اجتماعی و اقتصادی، مواجهه با بحران‌های متعدد و نبود اراده سیاسی از جانب جامعه جهانی برای مقابله با این مشکلات و تلاش برای راه حل منطقی و عادلانه، امیدوارانه مقاومت می‌کنند.

در سطح مردمی و غیر دولتی، شبکه‌های اجتماعی بستر مناسبی برای تشریح خشونت و ظلم رفته بر مردم فلسطین هستند.

 

مقابله با رژیم صهیونیستی در این سطح می‌تواند از طریق تحریم و بایکوت مانند آنچه که برای فروپاشی آپارتاید آفریقای جنوبی انجام شد، نیز انجام شود.

سران و مقام‌های بین المللی باید دریابند که هدف از اعلام روز همبستگی با مردم فلسطین، فراهم آوردن فرصتی برای جامعه جهانی است که توجه خود را به این واقعیت متمرکز کند که مسئله فلسطین همچنان حل نشده است و مردم فلسطین هنوز به نتیجه نرسیده اند.

 

ضمن اینکه حقوق مسلم آنها که توسط مجمع عمومی تعریف شده، یعنی حق تعیین سرنوشت بدون دخالت خارجی، حق استقلال ملی و حاکمیت و حق بازگشت به خانه‌ها و املاکی که از آنها آواره شده اند، امکان تحقق نیافته اند.

 

تاکنون هیچ دستگاه قانونی برای کمک به فلسطینیان در تلاش برای دستیابی به استقلال معنادار یا توبیخ کسانی که حقوق قانونی و آمال سیاسی مردم فلسطین را انکار می‌کنند، معرفی نشده و هرگونه توصیه برای مداخله معنادار به نمایندگی از فلسطینیان تحت ستم، به طور مکرر از طریق وتوی آمریکا در سازمان ملل با مانع مواجه شده و از طریق رژیم صهیونیستی و متحدان غربی آن با موانع زیادی مواجه شده اند.

 

بیش از ۷۰ سال از این فاجعه هولناک و تکراری می‌گذرد و تغییر چندانی را شاهد نیستیم؛ از ۱۲ میلیون فلسطینی ۴.۵ میلیون نفر در قدس شرقی اشغالی، کرانه باختری و نوار غزه، ۱.۵ میلیون نفر به عنوان شهروندان درجه دو در اراضی اشغالی و بقیه در سراسر جهان پراکنده شده اند.

 

تقریبا نیمی از فلسطینی‌ها پناهجو هستند و تعداد زیادی از آنها هنوز در اردوگاه‌های پناهندگان زندگی می‌کنند.