کرونا و فرصتی که در اختیار سینمای کشور قرار گرفت
سینمای کمدی بفروش با سعی بر حضور چهرههای تکراری، فیلمنامههای گاها سخیف و شوخیهای دم دستی با نگاه صرف به گیشه به تولید آثاری میپرداخت که نه تنها تاثیری در فرهنگ اجتماعی نداشتند بلکه در اکثریت مواقع ضد فرهنگ بودند.
در نقطه مقابل سینمای به ظاهر اجتماعی قرار داشت، سینمایی که بیشتر خودش را معطوف به دریافت جایزههای بین المللی میدید و هیچ ترسی از سیاه نمایی بیش از حد هم نداشت، سینمایی که لفظ اجتماعی را تنها برای نشان دادن درد و بدبختی خرچ میکرد.
شاید در دو وجه ماجرا سینما مسیر اشتباهی را در پیش گرفته بود، سینمای کمدی ایران در سالهای گذشته شاهد آثاری قابل اعتنا بوده است، آثاری همچون «اجاره نشین ها»، «همسر»، «دو نفر و نصفی»، «مهمان مامان»، «ارثیه بی بی»، «خواستگاری» از جمله آثاری بودند که در قالب سینمای کمدی سویههای اجتماعی فراوانی را با خود به همراه داشتند.
از سوی دیگر سینمای اجتماعی هم شاهد آثاری بود که صرفا به سیاه نمایی نمیپرداختند، «پرنده کوچک خوشبختی»، «نفس عمیق»، «وقتی همه خوابیم»، «هامون»، «نیاز»، «مصائب شیرین»، «آژانس شیشه ای»، «ارتفاع پست» از جمله آثاری بودند که با پرداختن به مقولههای اجتماعی آنها را از ابعاد خاصی مورد بررسی قرار میدادند.
حال سینما نزدیک به ۱۰ ماه تعطیلی را تجربه میکند، شاید بازگشایی سینماها در تابستان سال جاری را نتوان در این چرخه این تعطیلات قرار داد، اما آمار فروش سینماها طی سه ماه تابستان نشان داد که وضعیت سالنها با دوران تعطیلات فرق چندانی نداشته است.
در این بین سازمان سینمایی، نهادهای مربوطه و خانه سینما به عنوان بانیان اصلی سینما کاملا منفعل عمل کرده اند و شاید تنها بتوان از طریق خود هنرمندان سینما به آینده این هنر امیدوار بود، سینمایی که میتواند دوران تعطیلات کرونا را به عنوان یک فرصت در نظر گیرد، فرصتی برای فاصلههای گرفتن از کلیشههای مرسوم سینمای کمدی و اجتماعی.
سینمای کشور دوران سختی را پشت سر گذاشته است، سینمایی که در دوران شیوع بیماری کرونا شاهد تعطیلی و ورشکستگی اکثریت سالنها بوده است، سینمایی که عواملش در معیشت دچار مشکلات فراوانی شده اند و حال بعد از ماهها گذشت از بیماری همچنان و با وجود خطر ابتلا به کرونا سر پروژهها حاضر میشوند.
به نظر میرسد که سینمای کشور به طور کامل سال ۹۹ را از دست داده باشد، برگزاری و یا عدم برگزاری جشنواره فیلم فجر هم فرق چندانی در مسیر اصلی سینما ایجاد نخواهد کرد، زمانه فعلی بهترین زمان برای الک کردن و تسویه افرادی است که به تولید آثار بی کیفیت پرداخته اند، شاید سینمای سال ۱۴۰۰ با تولیداتی تازه بتواند دوران افول این هنر در دهه نود را کمی التیام بخشد.