نمونه ای از آزادی بیان در غرب؛ ۱۶ سال حبس برای سوزاندن پرچم همجنس بازها!

– «آزادی بیان»، عبارتی که در هفته‌های اخیر به کرات در توجیه اقدامات اسلام هراسانه و اسلام ستیزانه غرب و به ویژه فرانسه شنیده می‌شود، ایده‌ای موهوم در این گستره جغرافیایی و فلسفی است که به عنوان ابزاری برای به سکوت واداشتن «دیگری»، مورد استفاده قرار می‌گیرد.

 

پس از انتشار تصویری موهن از پیامبر اسلام در نشریه هتاک «شارلی ابدو» برای دومین بار پس از سال ۲۰۱۵، فرانسه و دیگر کشور‌های غربی از این اقدام به عنوان نمایشی آشکار از آزادی بیان در کشور‌های غربی یاد و حمایت کردند. «امانوئل مکرون»، رییس جمهور فرانسه، در واکنش به ماجرای مذکور، به رغم وجود مفاد قانونی مبنی بر غیرقانونی بودن نفرت پراکنی و در نظر گرفتن مجازات برای تحریک یا چشم پوشی از تروریسم در فرانسه، ضمن اجتناب از محکومیت اقدام نشریه شارلی ابدو، مدعی آزادی بیان و حتی حق کفرگویی در این کشور شد.

 

این اظهارنظر در ادامه با حمایت شماری دیگر از کشور‌های غربی دنبال شد. اما آن چه که در میان این ادعا‌های پر طمطراق، به صورت عمد مورد غفلت واقع شد، محکومیت توهین به اعتقادات ادیان و اقوام براساس اسناد بین المللی است؛ اسنادی که غرب همواره با تاکید بر تصویب آن تلاش دارد تا چهره‌ای پیشگام در رعایت حقوق به ویژه حقوق بشر از خود ارائه کند.

 

اقدام جدید شبکه اجتماعی «اینستاگرام» در مسدود کردن صفحه فرانسوی زبان مقام معظم رهبری در این رسانه را می‌توان مصداق بارزی از یک بام و دو هوای آزادی بیان به سبک غربی دانست. علت این اقدام اینستاگرام، انتشار پستی در صفحه مذکور با درخواست از جوانان فرانسوی مبنی بر پرسش از مکرون در مورد آزادی بیان بود.

یکی از موارد مهم ناقض ادعا‌های فریبنده غرب در مورد آزادی بیان را می‌توان در ماجرای محکومیت یک مرد آمریکایی اهل ایالت «آیوا» دید که به دلیل آتش زدن پرچم همجنسگرایان به ۱۶ سال زندان محکوم شد. طنز ماجرا این جاست که توجیه دادگاه در صدور این حکم، نفرت پراکنی و عدم پیروی از آزادی بیان بود!

 

 

البته این مورد تنها اقدام غرب براساس استاندارد‌های دوگانه در مورد آزادی بیان نیست. یکی از شناخته شده‌ترین نمونه‌های اخیر در این زمینه، حمله سازماندهی شده و خشونت بار پلیس فرانسه به خبرنگاران، عکاسان و روزنامه نگارانی است که اخبار و تحولات مربوط به اعتراض‌های ضد دولتی این کشور موسوم به «جلیقه زردها» را پوشش می‌دادند.

 

از این دست تناقض گویی‌ها در غرب به کرات پیدا می‌شود؛ برخورد به اصطلاح مدافعان آزادی بیان با «جولیان آسانژ»، بنیانگذار سایت افشاگر «ویکی لیکس»، برکناری کاریکاتوریست شارلی ابدو به دلیل انتشار مطلبی طنزگونه در مورد پسر «نیکولا سارکوزی»، نخست وزیر وقت فرانسه در سال ۲۰۰۹، انفعال و سکوت در برابر جنایت «سربرنیتسا»، مسدود کردن شبکه های اجتماعی خبرگزاری های ایرانی و ... تنها گوشه‌ای از رویکرد دوگانه غرب در مورد آزادی بیان است.

 

سوالی که با مشاهده این نمونه برخورد‌ها با نقض به اصطلاح آزادی بیان مطرح می‌شود، این است که چرا کشور‌های غربی در چارچوب ماموریت ادعایی خود در حفاظت از آزادی بیان، تاکنون کسی را به جرم توهین به پیامبر گرانقدر اسلام، آتش زدن قرآن، هتک حرمت مساجد و قتل و آزار مسلمانان دستگیر نکرده و به دادگاه نکشانده اند؟