چند نکته مهم پیرامون پیام‌های ارزشمند در آغاز امامت «حضرت مهدی(عج)»
محمد شریفی در گفت‌وگو با پیرامون آغاز امامت «امام زمان (عج) گفت: «امام زمان (عج) تنها فرزند «امام حسن عسکری (ع)» هستند که در سال ۲۵۵ هجری قمری به دنیا آمدند ایشان در سال ۲۶۰ پس از به شهادت رسیدن پدر بزرگوارشان «امام یازدهم (ع)» به امامت رسیدند.
وی در همین راستا ادامه داد: اگرچه «حضرت مهدی(عج)» در سن ۵ سالگی به امامت رسیدند، اما این امر باعث نشد تا شیعیان به گمراهی کشیده شوند، زیرا همه «ائمه معصومین (ع)» زمینه را برای امامت ایشان فراهم کرده بودند و هریک در فراخور شرایط پیرامون «امام زمان (عج)» سخن گفته و جامعه را آماده حضور و امامت ایشان کرده بودند، البته امامان دیگر همچون «امام جواد (ع)» و «امام هادی (ع)» نیز در سن ۷ سالگی به امامت رسیدند، اما «حضرت مهدی(عج) در سن پنج سالگی به امامت رسیدند.
شریفی با اشاره به دوران امامت «امام زمان (عج)» ابراز کرد: «امام زمان (عج)» دو غیبت صغری و کبری را در کارنامه امامتشان دارند غیبت صغرا که از زمان شهادت پدر بزرگوارشان تا ۷۰ سال بعد از آن است که چهار نایب مشخص دارد، اما در غیبت کبری که مدت زمان آن مشخص نیست نواب ایشان نیز با خصوصیات ویژه بیان شده تا مردم بتوانند نواب عام را شناسایی کنند.
وی پیرامون توانمندی‌های «امام زمان (عج)» ابراز کرد: «پیامبر اکرم (ص)» در معرفی «امام زمان (عج)» فرمودند: قائم آل محمد (عج)»، شرق و غرب عالم را زیر فرمان حکومت خود مى آورد، «امام زمان (عج)» در اطراف جهان به کوه و دشت و بیابان قدم خواهد گذاشت و همه را زیر چتر حکومت خود خواهد کشید، خداوند «امام زمان (عج)» را به وسیله ترسى که در دل دشمنان مى افکند یارى خواهد کرد. «قائم آل محمد (عج)»، جهان را پر از عدل و داد مى کند، همان طورى که از ظلم و جور پر شده است.
این کارشناس علوم قرآنی پیرامون وظایف منتظران «حضرت مهدی(عج)» در زمان غیبت ایشان بیان کرد: منتظران واقعی دو وظیفه دارند شناخت معرفتی و شناخت رسمی، یک منتظر واقعی باید اطلاعات دقیق و درستی از «امام زمان (عج) خود داشته باشد تا به انحراف کشیده نشود، در طول تاریخ فرقه‌ها و سیاست‌های گوناگونی پا به عرصه نهاده‌اند که تلاششان انحراف در جامعه و سوء‌‌استفاده از بی اطلاعی مردم بوده است.
وی پیرامون دلیل غیبت «امام زمان (عج)» بیان کرد: سخنان «ائمه معصومین (ع)» در مورد علل غیبت «امام زمان (عج)» نشان می‌دهد این رویداد حکمت هاى گوناگونى را در پس خود دارد از جمله ترس از جان، ستم پیشگى مردمان و آماده نبودن جامعه برای پذیرش حق و همراهی با آن، براى غیبت برشمرده شده است با این حال در کتاب هاى معتبر، موارد متعددى از تشرّفات دوستداران و منتظران به محضر «امام زمان (عج)» ذکر شده است. البته باید تاکید کرد اولیا و دوستدران «امام زمان (عج)» به خدمت ایشان رسیده، اما خبر آن را پنهان کرده، و مجاز به آشکار نمودن آن نیستند برخی نیز آن حضرت را زیارت نموده ولى آن بزرگوار را نشناخته و بعد‌ها متوجه ایشان شده‌اند.
شریفی به یکی از مهمترین وظایف منتظران در زمان غیبت «حضرت مهدی(عج)» اشاره و ابراز کرد: یکی از مهمترین رویکرد‌های منتظران دعا برای فرج «حضرت مهدی(عج)» است، حتی خود انتظار هم به عنوان یک عبادت در نظر گرفته می‌شود در حدی که «امام صادق (ع)» در این باره فرمودند: نزدیک‌ترین حالت بندگان به خداوند، زمانى است که حجت خدا را از دست داده باشند و او براى آنان ظاهر نباشد؛ آنان از او محروم باشند، در حالى که مى دانند او وجود دارد و حجت خدا بر آنان تمام شده باشد، در چنین زمانى باید منتظر فرج و گشایش در هر صبح و شام باشند.
این کارشناس علوم قرآنی به یاران خاص «امام زمان (عج)» در زمان ظهور ایشان اشاره و تاکید کرد: در روایات بسیاری پیرامون زمان ظهور «حضرت مهدی(عج)» مطالبی مطرح شده و در همه آنها به ۳۱۳ نفر از یاران خاص و ویژه ایشان که اکثریت آنها جوان هستند تاکید شده است، نکته قابل توجه بیشتر آنان ایرانی و شیعه هستند، همچنین ۵۰ نفر از این افراد را بانوان تشکیل می‌دهند، این حکومت «امام زمان (عج)» است که تمام جهان را در بر می‌گیرد و عدالت جهان گستر اسلام ناب محمدی را به معنای حقیقی‌اش به دنیا عرضه می‌کند.
شریفی با اشاره به امامت «امام زمان (عج)» در زمان غیبت خاطر نشان کرد: منتظران در دوران غیبت «حضرت مهدی(عج)» از وجود با برکت ایشان بى‌بهره نیستند و همواره با توسلات، ارتباطات معنوى ارتباط خود را با ایشان بر قرار می‌کنند، علاوه بر این شناخت و ارتباط معنوى و عاطفى منتظران و یاران «امام زمان (عج)» به نحوی است که آنان همواره خود را پیش روى حضرت «ولی عصر (عج)» مى‌بینند و وجود ایشان را درک مى کنند و با ندیدن ایشان هیچ گونه شک و تردیدى براى آنان حاصل نمى شود و از معرفتشان نسبت به «امام زمان (عج)» کاسته نمى گردد، «امام صادق (ع)» در این باره فرموده‌اند: «و البته خداوند مى دانست که اولیایش به تردید نمى افتند و اگر مى دانست که آنها به تردید مى افتند، حجت خود را چشم بر هم زدنى از آنان مخفى نمى داشت».