القاب و کنیه‌های امام حسن مجتبی(ع)
- حسن ابن علی امام دوم شیعیان و نوه پیامبر بود، پیامبر به دلیل علاقه زیادی که به ایشان داشته کنیه امام حسن علیه‌السلام را ابو محمد گذاشت.
امام حسن (ع) صورت بسیار زیبایی داشت و در بعضی از احادیث گفته شده است که صورتشان شباهت بسیار زیادی به پیامبر داشتند.
امام حسن علیه‌السلام لقب‌های مشترکی با امام حسین دارد که عبارتند از:
ریحانه رسول الله، شباب الجنه و قرة عین البتول.
مجتبی
مجتبی در لغت به معنای برگزیده شدن بنده‌ای از طرف خداوند، این لقب هم برای پیامبر وهم برای امام حسن به کار می‌رفت و برای امام حسن علیه‌السلام شهرت داشت.
کریم اهل بیت
امام حسن علیه‌السلام یکی از سفره داران مدینه بود و هر فقیری که به در خانه امام حسن (ع) می‌رفت، نا امید از آنجا باز نمی‌گشت. به همین دلایل بود که لقب کریم به امام حسن داده شد.
امام حسن علیه‌السلام در طول زندگی دوبار تمام ثرمایه اش را در راه خدا، برای فقرا و دردمندان خرج کرد و چندین بار نیز نصف ثروثش را بخشید.
روزی امام حسن علیه‌السلام بروی اسب در طول مسیر چند مسکین را دید که سفره‌ای محقر پهن کرده و در آن تکه نان‌های خشکی قرار داده‌اند، آن‌ها زمانی که امام حسن علیه‌السلام را دیدند، ایشان را برای هم غذا شدن با خود دعوت کردند.
امام حسن (ع) دعوت آن‌ها را پذیرفت و از اسب پیاده شد و فرمود خداوند متکبران را دوست ندارد. پس از اتمام غذا امام حسن علیه‌السلام آن‌ها را به خانه خود دعوت کرد و غذای خوبی به آن‌ها داد و در انتها لباس‌های زیبایی به آن‌ها هدیه داده شد.
شهادت
امام حسن مجتبی علیه‌السلام در ۲۸ صفر سال ۵۰ هجری بر اثر زهری که همسرش به ایشان خوراند به شهادت رسیدند.
پس از شهادت تصمیم گرفته شد که ایشان را در کنار پیامبر دفن کنند، فرماندار مدینه در این امر دخالتی نکرد، ولی عایشه با این تصمیم مخالفت کرد و یاران و نزدیکانش به مراسم حمله کرد و از دفن او در کنار پیامبر جلوگیری کرد، سپس با تصمیم امام حسین برادرش را در کنار مادربزگشان به خاک سپردند.