تلاوت جزء به جزء قرآن مجید/ صفحه ۴۳۶

 

وَمَا یَسۡتَوِی ٱلۡبَحۡرَانِ هَٰذَا عَذۡبٞ فُرَاتٞ سَآئِغٞ شَرَابُهُۥ وَهَٰذَا مِلۡحٌ أُجَاجٞۖ وَمِن کُلّٖ تَأۡکُلُونَ لَحۡمٗا طَرِیّٗا وَتَسۡتَخۡرِجُونَ حِلۡیَةٗ تَلۡبَسُونَهَاۖ وَتَرَى ٱلۡفُلۡکَ فِیهِ مَوَاخِرَ لِتَبۡتَغُواْ مِن فَضۡلِهِۦ وَلَعَلَّکُمۡ تَشۡکُرُونَ ۱۲
و هرگز آن دو دریا که آب این یک شیرین و گوارا و آن دگر شور و تلخ است یکسان نیستند، با وجود این شما از هر دو، گوشت تازه تناول مى کنید و زیور‌ها (چون لؤلؤ و مرجان) از آن استخراج کرده که در پوشیده و زیب و زیور تن مى سازید، و در آن کشتی‌ها روان بینى تا از فضل خدا (کسب و تجارت کرده و روزى) طلبید و باشد که شکر گزار (نعمتش) گردید

یُولِجُ ٱلَّیۡلَ فِی ٱلنَّهَارِ وَیُولِجُ ٱلنَّهَارَ فِی ٱلَّیۡلِ وَسَخَّرَ ٱلشَّمۡسَ وَٱلۡقَمَرَۖ کُلّٞ یَجۡرِی لِأَجَلٖ مُّسَمّٗىۚ ذَٰلِکُمُ ٱللَّهُ رَبُّکُمۡ لَهُ ٱلۡمُلۡکُۚ وَٱلَّذِینَ تَدۡعُونَ مِن دُونِهِۦ مَا یَمۡلِکُونَ مِن قِطۡمِیرٍ ۱۳
خداست که شب را درون پردۀ روز پنهان سازد و روز را درون پردۀ شب، و خورشید و ماه را مسخّر کرده که هر یک به مقدار معیّن و مدار خاصى مى گردند، اوست خداى آفریننده و پروردگار شما، که همۀ ملک هستى از اوست، و به غیر او معبودانى که به خدایى مى خوانید در جهان داراى پوست هستۀ خرمایى نیستند

إِن تَدۡعُوهُمۡ لَا یَسۡمَعُواْ دُعَآءَکُمۡ وَلَوۡ سَمِعُواْ مَا ٱسۡتَجَابُواْ لَکُمۡۖ وَیَوۡمَ ٱلۡقِیَٰمَةِ یَکۡفُرُونَ بِشِرۡکِکُمۡۚ وَلَا یُنَبِّئُکَ مِثۡلُ خَبِیرٖ ۱۴
اگر آن‌ها را بخوانید (چون جمادند) نشنوند و اگر بشنوند (مانند عیسى و عزیر و فرشتگان و فراعنه، چون بنده اند بى اذن خدا) به شما جواب ندهند و روز قیامت از این که آنان را شریک خدا دانستید (و به پرستش آن‌ها پرداختید) بیزارى جویند و (اى رسول و اى امّت) هیچ کس مانند (خداى) دانا تو را (به حقیقت) آگاه نگرداند

یَـٰٓأَیُّهَا ٱلنَّاسُ أَنتُمُ ٱلۡفُقَرَآءُ إِلَى ٱللَّهِۖ وَٱللَّهُ هُوَ ٱلۡغَنِیُّ ٱلۡحَمِیدُ ۱۵
اى مردم، شما همه به خدا فقیر و محتاجید و تنها خداست که بى نیاز و غنىّ بالذّات و ستوده صفات است

إِن یَشَأۡ یُذۡهِبۡکُمۡ وَیَأۡتِ بِخَلۡقٖ جَدِیدٖ ۱۶
اگر بخواهد همۀ شما را به دیار عدم فرستد و خلقى از نو به عرصۀ وجود آرد

وَمَا ذَٰلِکَ عَلَى ٱللَّهِ بِعَزِیزٖ ۱۷
و هیچ این کار بر خدا دشوار نیست

وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٞ وِزۡرَ أُخۡرَىٰۚ وَإِن تَدۡعُ مُثۡقَلَةٌ إِلَىٰ حِمۡلِهَا لَا یُحۡمَلۡ مِنۡهُ شَیۡءٞ وَلَوۡ کَانَ ذَا قُرۡبَىٰٓۗ إِنَّمَا تُنذِرُ ٱلَّذِینَ یَخۡشَوۡنَ رَبَّهُم بِٱلۡغَیۡبِ وَأَقَامُواْ ٱلصَّلَوٰةَۚ وَمَن تَزَکَّىٰ فَإِنَّمَا یَتَزَکَّىٰ لِنَفۡسِهِۦۚ وَإِلَى ٱللَّهِ ٱلۡمَصِیرُ ۱۸
و هیچ کس بار گناه دیگرى را به دوش نگیرد و آن که بارش سنگین است اگر دیگرى را هر چند خویش (و پدر و فرزند هم) باشد کمک بر سبکبارى خود طلبد ابدا بارى از دوشش برداشته نشود و تو تنها آنان را که در خلوت و پنهانى از خداى خود مى ترسند و نماز به پا مى دارند توانى خدا ترس و پرهیزگار گردانى و هر کس خود را (از کفر و گناه و اخلاق زشت) پاک و منزه ساخت سود و سعادتش بر خود اوست و بازگشت همه به سوى خداست