تلاوت جزء به جزء قرآن مجید/ صفحه ۴۳۱

وَلَا تَنفَعُ ٱلشَّفَٰعَةُ عِندَهُۥٓ إِلَّا لِمَنۡ أَذِنَ لَهُۥۚ حَتَّىٰٓ إِذَا فُزِّعَ عَن قُلُوبِهِمۡ قَالُواْ مَاذَا قَالَ رَبُّکُمۡۖ قَالُواْ ٱلۡحَقَّۖ وَهُوَ ٱلۡعَلِیُّ ٱلۡکَبِیرُ ۲۳
و شفاعت کسى نزد خدا هم جز آن که خدا به او اذن شفاعت داده سودمند نیست (پس از اینان چشم شفاعت مدارید و خاصّان و انبیاء را در دنیا و آخرت شفیع خود قرار دهید) تا، چون (آن خاصان) از دلهاشان اضطراب (جلال و سطوت الهى) بر طرف شود پرسند: خداى شما (در باب شفاعت) چه فرمود؟ پاسخ دهند که حقّ (و درستکارى و شفاعت مؤمنان نه مشرکان و منافقان) فرمود، و اوست خداى بلند مرتبۀ بزرگوار (و هیچ کس را جرأت مخالفت امرش نیست)

قُلۡ مَن یَرۡزُقُکُم مِّنَ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۖ قُلِ ٱللَّهُۖ وَإِنَّآ أَوۡ إِیَّاکُمۡ لَعَلَىٰ هُدًى أَوۡ فِی ضَلَٰلٖ مُّبِینٖ ۲۴
بگو: آن که از (نعم) آسمان‌ها و زمین به شما روزى مى دهد کیست؟ بگو: آن خداست، و ما (که موحدیم) یا شما (که مشرکید) کدام در هدایت یا ضلالتیم (به زودى معلوم شما خواهد شد)

قُل لَّا تُسۡـَٔلُونَ عَمَّآ أَجۡرَمۡنَا وَلَا نُسۡـَٔلُ عَمَّا تَعۡمَلُونَ ۲۵
باز بگو: (خدا داور عدل است، پس) شما مسئول جرم ما نبوده و ما هم مسئول کردار زشت شما هرگز نخواهیم بود

قُلۡ یَجۡمَعُ بَیۡنَنَا رَبُّنَا ثُمَّ یَفۡتَحُ بَیۡنَنَا بِٱلۡحَقِّ وَهُوَ ٱلۡفَتَّاحُ ٱلۡعَلِیمُ ۲۶
باز بگو که خدا بین همۀ ما جمع کند آن گاه میان ما به حق، فتح و داورى خواهد فرمود و اوست که عقده گشا (ى مشکلات) و دانا (ى اسرار عالم) است

قُلۡ أَرُونِیَ ٱلَّذِینَ أَلۡحَقۡتُم بِهِۦ شُرَکَآءَۖ کَلَّاۚ بَلۡ هُوَ ٱللَّهُ ٱلۡعَزِیزُ ٱلۡحَکِیمُ ۲۷
باز بگو: شما به من آنان را که به عنوان شریک به خدا بستید نشان دهید (چه قدرت و اثرى در عالم دارند؟) هیچ و هرگز، بلکه خداست آن که مقتدر (بر جهان) و با علم و حکمت (در ایجاد) است

وَمَآ أَرۡسَلۡنَٰکَ إِلَّا کَآفَّةٗ لِّلنَّاسِ بَشِیرٗا وَنَذِیرٗا وَلَٰکِنَّ أَکۡثَرَ ٱلنَّاسِ لَا یَعۡلَمُونَ ۲۸
و ما تو را جز براى اینکه عموم بشر را (به رحمت خدا) بشارت دهى و (از عذابش) بترسانى نفرستادیم، و لیکن اکثر مردم (از این حقیقت) آگاه نیستند

وَیَقُولُونَ مَتَىٰ هَٰذَا ٱلۡوَعۡدُ إِن کُنتُمۡ صَٰدِقِینَ ۲۹
و (کافران) مى گویند: پس این وعدۀ قیامتى که شما پیغمبران مى دهید اگر راست مى گویید که خواهد بود؟

قُل لَّکُم مِّیعَادُ یَوۡمٖ لَّا تَسۡتَـٔۡخِرُونَ عَنۡهُ سَاعَةٗ وَلَا تَسۡتَقۡدِمُونَ ۳۰
بگو: وعده گاه شما روزى است که ساعتى از آن تقدیم و تأخیر نخواهید داشت

وَقَالَ ٱلَّذِینَ کَفَرُواْ لَن نُّؤۡمِنَ بِهَٰذَا ٱلۡقُرۡءَانِ وَلَا بِٱلَّذِی بَیۡنَ یَدَیۡهِۗ وَلَوۡ تَرَىٰٓ إِذِ ٱلظَّـٰلِمُونَ مَوۡقُوفُونَ عِندَ رَبِّهِمۡ یَرۡجِعُ بَعۡضُهُمۡ إِلَىٰ بَعۡضٍ ٱلۡقَوۡلَ یَقُولُ ٱلَّذِینَ ٱسۡتُضۡعِفُواْ لِلَّذِینَ ٱسۡتَکۡبَرُواْ لَوۡلَآ أَنتُمۡ لَکُنَّا مُؤۡمِنِینَ ۳۱
و کافران مشرک گفتند: ما هرگز به این قرآن و به کتابهایى که پیش از این فرستاده اند (از تورات و انجیل و زبور و غیره) ایمان نخواهیم آورد (واى بر آنها) و اگر روزى که آن ستمکاران را در پیشگاه خدا باز داشته اند مشاهده کنى در حالى که با یکدیگر به خصومت و گفتگو برخاسته و ضعیفان تابع به رؤساى گردنکش خطاب کنند که اگر اغواى شما نبود ما البته ایمان مى آوردیم!