تلاوت جزء به جزء قرآن مجید/ صفحه ۴۱۹

وَإِذۡ أَخَذۡنَا مِنَ ٱلنَّبِیِّـۧنَ مِیثَٰقَهُمۡ وَمِنکَ وَمِن نُّوحٖ وَإِبۡرَٰهِیمَ وَمُوسَىٰ وَعِیسَى ٱبۡنِ مَرۡیَمَۖ وَأَخَذۡنَا مِنۡهُم مِّیثَٰقًا غَلِیظٗا ۷
و (یا دآر) آن گاه که ما از پیغمبران عهد و میثاق گرفتیم و هم از تو و از نوح و ابراهیم و موسى و عیسى بن مریم از همه پیمان محکم گرفتیم (که با هر مشقّت و زحمتى است رسالت خدا را به خلق ابلاغ کنند)

لِّیَسۡـَٔلَ ٱلصَّـٰدِقِینَ عَن صِدۡقِهِمۡۚ وَأَعَدَّ لِلۡکَٰفِرِینَ عَذَابًا أَلِیمٗا ۸
تا راستگویان عالم (یعنى انبیاء و مؤمنان امت) را از حقیقت و صدق ایمانشان باز پرسد (و آن‌ها را پاداش کامل تبلیغ رسالت و عمل صالح دهد) و اهل کفر را (به کیفر تکذیب رسل) عذابى سخت دردناک مهیا کرده است

یَـٰٓأَیُّهَا ٱلَّذِینَ ءَامَنُواْ ٱذۡکُرُواْ نِعۡمَةَ ٱللَّهِ عَلَیۡکُمۡ إِذۡ جَآءَتۡکُمۡ جُنُودٞ فَأَرۡسَلۡنَا عَلَیۡهِمۡ رِیحٗا وَجُنُودٗا لَّمۡ تَرَوۡهَاۚ وَکَانَ ٱللَّهُ بِمَا تَعۡمَلُونَ بَصِیرًا ۹
اى اهل ایمان، به یاد آرید نعمتى را که خدا به شما عطا کرد وقتى که لشکر بسیارى (از کافران) بر شما حمله ور شدند، پس ما بادى تند و سپاهى بسیار (از فرشتگان) که به چشم نمى دیدید فرستادیم، و خدا خود به اعمال شما بینا بود

إِذۡ جَآءُوکُم مِّن فَوۡقِکُمۡ وَمِنۡ أَسۡفَلَ مِنکُمۡ وَإِذۡ زَاغَتِ ٱلۡأَبۡصَٰرُ وَبَلَغَتِ ٱلۡقُلُوبُ ٱلۡحَنَاجِرَ وَتَظُنُّونَ بِٱللَّهِ ٱلظُّنُونَا۠ ۱۰
(یاد آرید) وقتى که (در جنگ احزاب) لشکر کفار از بالا و زیر بر شما حمله ور شدند و آن گاه که چشم‌ها حیران شد و جان‌ها به گلو رسید و به وعدۀ خدا گمانهاى مختلف بردید (مؤمنان حقیقى به وعدۀ حق و فتح اسلام خوش گمان و دیگران بدگمان و ترسان بودند)

هُنَالِکَ ٱبۡتُلِیَ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ وَزُلۡزِلُواْ زِلۡزَالٗا شَدِیدٗا ۱۱
در آنجا مؤمنان امتحان شدند و (ضعیفان در ایمان) سخت متزلزل گردیدند

وَإِذۡ یَقُولُ ٱلۡمُنَٰفِقُونَ وَٱلَّذِینَ فِی قُلُوبِهِم مَّرَضٞ مَّا وَعَدَنَا ٱللَّهُ وَرَسُولُهُۥٓ إِلَّا غُرُورٗا ۱۲
و نیز در آن هنگام منافقان و آنان که در دلهاشان مرض (شک و ریب) بود (با یکدیگر) مى گفتند: آن وعدۀ (فتح و نصرتى) که خدا و رسول به ما دادند غرور و فریبى بیش نبود

وَإِذۡ قَالَت طَّآئِفَةٞ مِّنۡهُمۡ یَـٰٓأَهۡلَ یَثۡرِبَ لَا مُقَامَ لَکُمۡ فَٱرۡجِعُواْۚ وَیَسۡتَـٔۡذِنُ فَرِیقٞ مِّنۡهُمُ ٱلنَّبِیَّ یَقُولُونَ إِنَّ بُیُوتَنَا عَوۡرَةٞ وَمَا هِیَ بِعَوۡرَةٍۖ إِن یُرِیدُونَ إِلَّا فِرَارٗا ۱۳
و در آن وقت طایفه اى از آن کفار و منافقان دین گفتند: اى یثربیان، دیگر شما را (در اردوگاه) جاى ماندن نیست (که همه کشته خواهید شد، از گرد پیغمبر متفرق شوید و به مدینه) باز گردید و در آن حال گروهى از آن‌ها (براى رفتن) از پیغمبر اجازه خواسته و مى گفتند: خانه هاى ما دیوار و حفاظى ندارد، در صورتى که (دروغ مى گفتند و) خانه هاشان بى حفاظ نبود، و مقصودشان جز فرار (از جبهۀ جنگ) نبود

وَلَوۡ دُخِلَتۡ عَلَیۡهِم مِّنۡ أَقۡطَارِهَا ثُمَّ سُئِلُواْ ٱلۡفِتۡنَةَ لَأٓتَوۡهَا وَمَا تَلَبَّثُواْ بِهَآ إِلَّا یَسِیرٗا ۱۴
و اگر دشمنان دین از اطراف به شهر و خانه شان (از پى غارت) هجوم آرند سپس از آن‌ها تقاضاى بازگشت به کفر و شرک کنند آنان اجابت خواهند کرد در صورتى که اندک زمانى بیش در مدینه (با آن شرک) زیست نخواهند کرد (و سپس همه هلاک مى شوند)

وَلَقَدۡ کَانُواْ عَٰهَدُواْ ٱللَّهَ مِن قَبۡلُ لَا یُوَلُّونَ ٱلۡأَدۡبَٰرَۚ وَکَانَ عَهۡدُ ٱللَّهِ مَسۡـُٔولٗا ۱۵
و آن منافقان از این پیش (در جنگ احد که اکثر فرار کردند) با خدا عهد محکم بسته بودند که به جنگ پشت نکنند، و از عهد خدا پرسش خواهد شد