چند نکته مهم درباره استقلالِ نامجو؛ کمی امیدواری لازم است
- تیم فوتبال استقلال در مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا تساوی ناامیدکننده‌ای مقابل الشرطه عراق داشت. فوتبال عراق به لحاظ کیفی هیچگاه در حدواندازه فوتبال ایران نبوده است اما همیشه تک‌ستاره‌هایی داشتند که برخی از این تک‌ستاره‌ها در تیم‌های ایرانی هم حضور داشته‌اند. تیم الشرطه اما در بازی مقابل استقلال متکی به تک‌ستاره‌های خود نبود و حتی این تیم به لحاظ تاکتیکی سرتر از استقلال به نظر می‌رسید.
استقلال در شرایطی به مصاف تیم عراقی رفت که مدت‌هاست در شرایط خوبی به سر نمی‌برد و از فینال جام حذفی مشکلات این تیم چند برابر شد. آبی‌پوشان برای لیگ قهرمانان آسیا با سرمربی‌گری موقت مجید نامجومطلق به قطر رفتند. ستاره سال‌های دور استقلال که هیچگاه در طول سال‌های گذشته نتوانسته بود هدایت تیم محبوبش را برعهده داشته باشد، به خاطر استعفای فرهاد مجیدی و البته به بن‌بست خوردن مذاکرات با استراماچونی ایتالیایی، با یک توفیق اجباری روبرو شد و برای دو بازی هم که شده، سابقه سرمربی‌گری استقلال را در کارنامه خود اضافه کرد.
در بازی شب گذشته، چند نکته بارز و محسوس در روند تاکتیکی استقلالی‌ها دیده می‌شد. اول اینکه این تیم در دقایق ابتدایی بازی تلاش کرد از حملات بی‌برنامه و احساسی دوری کند و مالکیت توپ را به دست بیاورد، اما الشرطه عراق، نامجومطلق و شاگردانش را سورپرایز کرد و آنقدر خوب و روان بود که استقلالی‌ها تا حدود زیادی تحت تاثیر تیم عراقی قرار گرفتند. نقطه ضعف استقلال در نیمه اول این بود که دو مهاجم تیم نمی‌توانستند به دروازه تیم الشرطه نزدیک شوند و برای گرفتن توپ مجبور بودند تا میانه زمین به عقب برگردند.
در نیمه اول الشرطه به گل رسید و حق این تیم هم بود که از استقلال پیش بیفتد چراکه آبی‌ها در این نیمه اصلا موقعیتی برای گلزنی نداشتند. در نیمه دوم شرایط کاملا تغییر کرد. علی کریمی که به نظر می‌رسد روز‌های پایانی خود را در استقلال می‌گذراند، به زمین آمد و توانست به عنوان بازیساز به نظم تاکتیکی استقلال کمک کند. در ادامه هم امیرارسلان مطهری جانشین آرش رضاوند شد و بر خلاف مهدی قایدی و شیخ دیاباته توانست از حداقل موقعیت‌های خود استفاده کند و تنها گل استقلال را به ثمر برساند.
همه اتفاقاتی که در بازی شب گذشته رخ داد را نمی‌توان به پای نامجومطلق نوشت. او تا همین یک ماه پیش دستیار مجیدی در استقلال بود و حالا که مسئولیت فنی این تیم را بر عهده دارد. در واقع، شکل منصفانه ماجرا اینجاست که باید به این چهره خوشنام در فوتبال ایران، زمان و فرصتی داد تا خودش را نشان بدهد و آن وقت عملکردش را مورد قضاوت قرار داد.
نکته مهم دیگر اینجاست؛ مدیران استقلال نباید به هر نحوی که شده به دنبال مربی خارجی باشند. اگر قرار است مربیانی هدایت استقلال بر عهده بگیرند که فقط نام خارجی دارند؛ پس چه بهتر که به مربیانی همچون نامجومطلق فرصت داده شود. بعید نیست او بتواند با استقلال نتیجه بگیرد. شاید اگر نامجومطلق جانشین استراماچونی در استقلال می‌شد، هیچگاه در فاصله چند روز مانده به فینال جام حذفی، قهر نمی‌کرد و تیمش را تنها نمی‌گذاشت.
استقلال باید هر چه زودتر تکلیف کادرفنی خود را برای فصل آینده مشخص کند و مربیانی هدایت این تیم را بر عهده بگیرند که به خاطر حقوق به کشورشان بازنگردند؛ قهر نکنند و البته بتوانند این تیم را به روز‌های اوج خودش بارگردانند. این فرمول ساده سال‌هاست در پرسپولیس جواب داده، اما چرا استقلال از این فرمول استفاده بهتری نمی‌کند؟